عنوان : این هم یک مثال
خوشبختانه انفجار اطلاعات باعث شده است که امکان دسترسی انسانها به داده ها آنقدر وسعت یابد که قدرت انتخاب، تایید یا رد یک نظر بسیار پایین بیاید و در عوض تاثیر پذیری یا حیرت از کنار هم گذاشتن اخبار و داده های اینترنتی و تلویزیونی کاهش یابد.
این هم یکی از هزاران نظر و تحلیل.
http://m.manager-magazin.de/politik/weltwirtschaft/a-۱۱۳۳۲۱۶.html#spRedirectedFrom=www

توج: اعداد را بایستی به لاتین تبدیل کنید.
۷٨۱۱۹ - تاریخ انتشار : ۱۷ بهمن ۱٣۹۵       

عنوان : تا مرز نابودی نیروهای چپ و مترقی؟
آقای شالگونی درود بر شما
در مجموع مقاله ی خوبی است. ساختار و روال استدلال منطقی و پاسخ هایی که به اصطلاح به تز خود داده اید نیز خوب و مستحکم اند. البته مقدمه‍ی بلند شما در مورد چگونگی انتخاب ترامپ شاید می توانست کوتاهتر باشد تا خواننده ی کم حوصله را هم زودتر به اصل موضوع برساند. تا جایی که به آمارها و شواهد مورد اشاره ی شما ارتباط می یابد، نحوه ی ارجاعات مقاله کامل نیست. از برخی نکات صوری می گذریم که شاید در پیوند با هدف شما از نگارش این مقاله، اصلا فاقد اهمیت باشند. تا اینجا نیز به نظر من بسیاری از خوانندگان باید از خواندن مقاله خشنود باشند.
در این که ترامپ دنیا و مخصوصاً خاورمیانه را به سوی بحرانی مخرب و خطرناک پیش می برد شبهه ای نیست. تقسیم مجدد خاورمیانه، از جمله ایران، نیز باید برای خوانندگان مقاله مهم و محرک وجدان آگاه آنان باشد؛ اگر باشد! بندهای نهایی مقاله تا حدودی حول همین موضوع می گردد. توجه تان را به این بخش از مقاله ی خودتان جلب می کنم:
«بنابراین ، مسأله ی کلیدی دوره ی کنونی این است که نیروهای چپ و مترقی چگونه و با چه آهنگی می توانند به مقابله با این تاریکی برخیزند. ... اما در نهایت همه چیز بستگی به این دارد که چپ بتواند با آهنگ لازم خود را سازمان بدهد و به جای "ولگردی های رایج" در باره ی قابل تحمل تر کردن سرمایه داری ، به [آرمان / مرحله ی / استراتژی] فراتر رفتن از سرمایه داری رو بیاورد؛ "به جای وعده های سوسیال دموکراسی" برای پایان دادن به نئولیبرالیسم ، به "راه پیمایی سوسیالیستی" برای "پایان دادن به سرمایه داری" دست بزند.»
این نکات همه در ارتباط با امریکا و اروپا مطرح شده اند، اما، به عنوان قاعده ی کلی، شامل همه ی مناطق و نظام های رنجور از نئولیبرالیسم و سرمایه داری، از جمله ایران نیز، می شوند. خودتان بهتر می دانید که نیروهای آگاه و دست اندر کار ساختمانِ (به قول گرامشی) فرهنگ نوین، بیش تر طالب این تز کوتاه پایانی مقاله اند، که متأسفانه شما در نهایت اختصار مطرح کرده اید. از این گذشته، بر پایه ی محتوای مقاله، به نظر می رسد که شما تنها به تأثیر عامل بیرونی (یعنی طرز عمل ترامپ یا نئو فاشیسم ترامپی) در سمت گیری نقطه ی اثر معادله یا سیستم نیروها توجه داده اید! یعنی متأسفانه نقش نیروها و واقعیت های درونی کشورهای غیر آمریکایی و اروپایی، بویژه ایران، از نظر پنهان مانده اند.
پرسش این است که آیا با در نظر گرفتن شرایط "مادی و معنوی" موجود در ایران: با در نظر گرفتن وضع طبقه ی کارگر در ایران، و وجود یا عدم وجود آگاهی طبقاتی در میان آنان؛ با توجه به وجود یا عدم وجود پیوند یا اتحاد حزبی میان این طبقه و نیز شرایط مشابه مذکور در طبقات دیگر، اصولا پتانسیل لازم و احتمال ایجاد سوسیالیسم در ایران وجود دارد؟ و اگر دارد دلایل شما چیست؟ و اگر ندارد، آیا اقدام صرف سوسیالیستی خود نوعی انحراف از مسیر درست تحول و لذا نوعی "ولگردی" محسوب نخواهد شد؟ توجه شما را عمیقاً به وضع و آرایش طبقاتی واقعی و طیف درخواستهای سیاسی ابرگروهها و اقشار بزرگ اجتماعی در ایران جلب می کنم. به نظر نمی رسد که بتوان، در شرایط حاضر، چنان جهش عظیمی را سازمان داد و به "پیروزی پایدار" و "تحقق اهداف آن" رسانید.
آیا می توان گفت که سیاهی تا آنجا گسترده خواهد شد که ریشه ی اپوزیسیون مترقی و واقعنگر خواهد خشکید و امید هر گونه ائتلاف یا اتحاد میان نیروهای مترقی، دموکراتیک، و سوسیالیست نابود خواهد شد؟ آیا این نیروها خود، در افتراق خویش و به دست خود، گور خویش را نمی‌کنند؟
۷٨۰۹۱ - تاریخ انتشار : ۱۶ بهمن ۱٣۹۵