عنوان : بیائیم بیست و یکم فوریه ها را با پرداختن به طرحهایی واقعاً عملی......
هموطن گرامی آقای دوشوکی، شوربختانه سابقه ی تشکیل دولتهایِ مدرن در کشورمان، که همزمانی با تشکیل حکومتِ استبدادی پهلوی نیز دارد، مقارن است با سرکوب جنبشهایِ آزادیخواهانه ای که در نواحی مختلف کشورمان رخ داده و می دهد.
تمامی جوششها و کوششهای ملی پس از کشمکشهای فراوان تحتِ لوای استبداد پهلوی در بسته ای به نام تجزیه طلبی بسته بندی و در قریبِ به چهل سال مداوماً این طرز از تلقی در روزهای معینی از سال به خوردِ مردمان کشور داده شدند.

تا اینکه زد و استبداد پهلوی در زیر بهمنی که خود ایجاد کرده بود، له و لورده شده و از دور خارج شد. و درست از فردای قیام بهمن ۵۷ که آن را به اشتباه هنوز هم انقلاب می نامیم، بی توجه به پیش زمینه ها و حساسیتهایی که استبدادِ پهلوی در اذهان ایرانی کاشته بود، عدد کثیری از هموطنانِ نواحی ترکمن نشین، کردنشین و آذری نشین کشور دست به یکسری اقداماتِ حق طلبانه ی رادیکال زدند، که اینهمه به مذاق گروهِ مستبد جدید به زعامت آقای خمینی که به تازگی خود را درست در جایِ استبداد پیشین مستقر کرده بود، خوش نیامد.
لذا آقای خمینی و حواریون با استفاده از همان پیش زمینه ها و حساسیتهایی که استبدادِ پهلوی در اذهان ایرانی کاشته بود، امکان یافت، که یک بار دیگر تمامی جوشش ها و کوششهای حق طلبانه ی اقلیتهایِ قومی در کشور را به نام اسلام با خاک یکسان کند.

لذا با استناد به آنچه فوقاً آوردم، برای تحقق حقوق قومیتهای مختلف ایرانی نباید خود را به کام و دامِ تقابلات نافرجامی چون برانگیختن فارس زبان، ترک زبان، کردزبان، بلوچ زبان، عرب زبان، ترکمن زبان و....... در برابر هم افتاد
به عنوان نمونه شما از امکانات نسبی و فراوان فارس زبان یاد کرده و در جایی دیگر از مطلب صراحتاً می نویسی؛ «...علیرغم اینکه ایشان بیشترین آرا را در مناطقی مانند بلوچستان، کردستان و ترکمن صحرا بدست آوردند. وعده های حسن روحانی در عمل توخالی از آب درآمدند، و ایشان نتوانستند یا نخواستند نگاه امنیتی بر مولفه زبان مادری را تغییر دهند...»
خواننده ی این جملات شما می تواند چنین برداشت کند که اولاً مملکت برای فارس زبانان گل و بلبل و تماماً آسایش است. و ثانی بر آن مناطق مورد اشاره ی شما ترکیب جمعیتی یکسانی دارد. در حالی که مطابق واقعیتهای ملموس چنین نیست، بلوچستان، کردستان و ترکمن صحرای امروز دارای ترکیب جمعیتی متفاوتیست.

و از سویی دیگر بر اساس شنیده هایم، کلاسهایِ رسمی آموزش به زبانهایِ اقوام مختلف ایرانی از سویِ همان اقوام مورد استقبال قرار نمی گیرند. که این را نشانی بر عدم علاقه ی این هموطنان به زبان مادری خود نمی دانم، بل این نشان از آن دارد، که این هموطنان تلاش در این زمینه را در راستایِ تلاش برای تأمین زندگی فردی خود نمی یابند.

مخلص سخنم اینکه، بیائیم بیست و یکم فوریه ها را با پرداختن به طرحهایی واقعاً عملی در راه احترام به زبان مادری، به جشنی واقعی به مناسبت روز جهانی زبان مادری تبدیل کنیم.

اینکه آقای روحانی و یا امثال ایشان نمی توانند و یا نمی خواهند در زمینه ی احقاق حقوق اقوام مختلف ایرانی قدمهایی محسوس بردارند، بارها بررسی شده و شاید باز هم نیاز به بررسی داشته باشند. اما مهمتر از این بررسیها، مطرح شدن طرحهایی عملی از سویِ نمایندگانِ اسمی و رسمی اقوام مختلف ایرانی برای رفعِ مشکلاتِ قومیتی و دیگر مشکلات کشور است
۷٨٣۰۷ - تاریخ انتشار : ٣ اسفند ۱٣۹۵