عنوان : نادرستی تنزل رای چپ در حد نماینده جناحی از جمهوری اسلامی
از بدو دوران تصدی گری دولت حسن روحانی تا بهخ امروز، شاهد رشد حرکت های اعتراضی مردم برای تامین آزادی های فردی و اجتماعی، آزادی حقوق ملی ملیتهای مختلف درون ایران، آزادی حقوق صنفی کارگران و کارکنان و آزادیهای سیاسی، عدالت اجتماعی می باشیم. سوال اساسی این میباشد که چرا دولت حسن روحانی در راستای تامین حداقلی مطالبات مزبور چه اقدامی کرد. دولت اعتدالگرا کدام یک از وعده های انتخاباتی سال ۹۲ را تامین کرد که حالا در دور دوم بقیه را تامین نماید. می پرسم که چرا سازمان سیاسی ایرانی در صحنه انتخابات از این ارزش ها حرکت نمی کنند. چرا به تبلیغ و ترویج مطالبات تامین نشده فوق نمی پردازد؟ آیا باید به بهای رای حمایت محورانه از اصلاح طلبان و اعتدالیون باید پرچم این ارزش ها را جمع کرده و تامین مطالبات اقتصادی مردم بصورت مستقل در صحنه سیاسی کشور را رها کرده و تامین آنها را برعهده اصلاح طلبان قرار داد تا آن را نمایندگی کنند.
بنابراین چه باید کرد جز اینکه در کارزار انتخاباتی رای خود را به اعتدالیون ندهیم. مطمئنا هیچ اتفاق غیرمترقبه ای روی نمی دهد. چرا که در شرایطی که چه ما بخواهیم و چه نخواهیم توازن نیروهای اجتماعی سنگینی آرا صندوق های رای را به سوی آقای روحانی سوق نشان می دهد. بیاییم با رای ندادن، دوباره باعث نشویم جیثیت سیاسی چپ های دمکرات و سوسیالیستی در این انتخابات زیر علامت سوال برده شود. اینجاست که باید کاری کرد تا حزب شما و آن بخشی از جنبش چپ که شعار شرکت در انتخابات با شعار رای دادن به آقای روحانی را پیشه خود کرده اند، خود را در حد یکی از جناح های حکومتی تنزل ندهد. این در شرایطی می باشد که مردمی هم که رای می دهند خود می دانند که از سر ناچاری باید بین بد و بدتر، نیروی بد را انتخاب نمایند.
۷۹٣۲۲ - تاریخ انتشار : ۲۰ ارديبهشت ۱٣۹۶