عنوان : «بعدش چه؟»
بلامی فاستر به درستی و با درایتی خاص کلیه ی عوارضناشی از سرمایه داری جهانی را به تصویر می کشد. اما آیا حتی یک بار هم که شده از خود سوال می کند که این ضایعات همگی از مشتفات روابط اجتماعی سرمایه داری اند و در بهره کشی انسان از انسان در کنه فرآیند بلافصل تولیدی ریشه بسته اند؟ چنانچه ایشان بر رلبطه انسان با کارش، با ابزار و وسایل تولیدی، و بیگانگی کارگر با خودش، با کار و حاصل کارش ، از آنجا با هم نوعانش نمرکز می کرد، زمانی که به «بعدش چه؟» می رسید، کلی گویی نمی کرد و چشم اندازی مارکسی ارایه می داد. اما شعاع دید بلامی فاستر به او چنین اجازه ای نمی دهد. برای همین است که نه فقط به چین صرفا یک پاراگراف اختصتص می دهد بلکه به چین به گونه ای برخورد می کند که گویی خارج از چرخه ی سرمایه ی جهانی است. ایشان که براستی نگران فاجعه ی زیست محیطی هستند، آیا نمی باید به جای تحسین از موفقیت و رشد صنعتی چین اشاره می نمودند که اولا چین بزرگترین منشا نابودی زمین است و درثانی از نیروی کار شدیدترین بهره کشی را می کند؟ نیاز به یک بدیل مارکسی برای گشایش چشم اندازی نوین درست درهمین نکته نهفته است. برای کوششی هرچند ابتدایی برای پرورش چنین بدیلی لطفا به لینک زیر مراجعه کنید.

علی رها
https://pecritique.com/۲۰۱۸/۱۲/۳۰/مبانی-جامعهE۲۸۰۸Cی-پساسرمایهE۲۸۰۸Cداری-در-س/
٨٨۶۵۲ - تاریخ انتشار : ۲ اسفند ۱٣۹۷