اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱٨ فروردين ۱٣۹۶ -  ۷ آوريل ۲۰۱۷

فارغ از هرگونه تحلیلی، انتخابات عاملی مهم برای "مشورعیت بخشی" به نظام، سیستم، فرد و یا حزب و دولتهاست، مشروعیتی که بر مبنای آن تداوم قدرت میسر و تسهیل می گردد، به نظر فیلسوف آلمانی، هانا آرنت، اگر حکومتی از انتخابات سرباز بزند، ناچار است برای حفظ موقعیت خود، به ابزار دیگری متوسل شود و در واقع قهر را جانشین قدرت از دست رفته سازد. در صورت بروز چنین امری، نخستین گام در راستای نابودی کامل قدرت برداشته می شود. گام های بعدی، یعنی تحدید آزادی، پیگرد دگراندیشان و تعطیل کردن زندگی مسالمت آمیز اجتماعی، بطور اجتناب ناپذیری به دنبال گام نخست برداشته خواهد شد.
این مشروعیت خواهی و مشروعیت بخشی در سیستمهای توتالیتز و انهم در جهان امروزی، درجه ارزش بیشتری به خود می گیرد چرا که توتالیتر و دیکتاتورها به طور مداوم در معرض تهدیدهای داخلی و خارجی قرار دارند، تهدیدهایی که با وجود شدت و حدت بخشیده شدن به مبارزات و فعالیتهای مدنی در داخل و سلاحهای سنگین و پیشرفته کشتار جمعی و موشکهای پیشرفته، دیکتاتور و توتالیترها را با خاطر نابودی سهلتر و مداوتری روبر می نماید، از اینرو سعی بر آن دارند تا با برگزاری انتخابات هم ظاهری دمکراتیک از خود نشان داده و نیز به مردم و مخالفین داخلی از یک سو و دیگر قدرتهای مخالف جهانی و منطقه ای از سوی دیگر نشان بدهند که حکومت آنها مبتنی بر خواست مردم بوده و هرگونه تهدیدی از هر سو با موج مخالفت و دفاع گسترده همان رای دهندگان مواجه خواهد بود.
هرچند جمهوری اسلامی همواره مکانیزمهای تهدید و حذف مخالفین داخلی را در شدیدترین نحو خویش به انجام رسانیده است و تمامی فعالیتهای مخالفین و سازمانهای حقوق بشری و قطعنامه های سازمان ملل نیز نتوانسته است رژیم ایران را وادار به عقب نشینی نماید اما نیاز به مشروعیت گیری این نظام در شرایط کنونی که خاورمیانه دستخوش تغییرات سریع و صریحی است و نارضایتهای داخلی در کوردستان، اهواز و بلوچستان در حال گسترش می باشد و از سوی دیگر، مبارزات مسلحانه نیز تا حدودی دریچه را برای نظام تنگتر کرده است، لزومیت بیشتری می طلبد.
بررسی شرایط و تغیرات منطقه ای خود مساله ای مفصل و قابل تحلیل است اما به دلیل آنکه به اطاله کلام می انجام تنها ذکر این نکته ضروری است که رفته رفته تمامی معادلات و جبهه بندیهای در راستای مضار و زیان و برخلاف خواسته جمهوری اسلامی در حال پیشروی است که در صورت تداوم این وضعیت محلی برای جولان و مانورهای جمهوری اسلامی باقی نخواهد ماند که این امر با حمله نظامی مستقیم امریکا به سوریه بیشتر قابل درک می باشد که اصولا پیامی مستقیم به روسیه و جمهوری اسلامی بود.
در این اثنا جمهوری اسلامی در حال تدارک مقدمات انتخابات دوره نهم ریاست جمهوری خود است که اکنون با طرح گزینه هایی همچون آیت الله رئیسی که شخص مطلوب خامنه ای است و می توان در رابطه با احتمال انتخاب وی به عنوان رهبر آینده ایران نیز مقدماتی را مطرح نمود، روند انتخابات و پیش بینی انتخاب و یا عدم انتخاب مجدد خامنه ای و نتایج انتخابات را مشکل نموده است، انتخاباتی که در انتها، گزینه مورد نظر خامنه ای از صندوقها سر درخواهد آورد.
در این هنگام شش تن از احزاب کورد اپوزیسیون رژیم ایران طی نشست مشترکی که روز پنج شنبه ۱۶ فروردین ماه ۱٣۹۶ شمسی برگزار نمودند، اعلام نمودند که همگی آنها بر تحریم انتخابات آینده متفق القول می باشند. تحریمی که هرچند برای بار اول نیست که از سوی کوردهای اپوزیسیون جمهوری اسلامی انجام می گیرد اما بار تخستین است که به طور همصدا و هم رأی اتخاذ می گردد که همین امر نیز امکان تاثیرگذاری بیشتر آن را محتمل می سازد.
کوردها در ایران طی رفراندوم دو گزینه ای "جمهوری اسلامی آری یا خیر" در سال ۱٣۵۷ شمسی، تنها ملیت داخل ایران بودند که با شناخت صحیح از ماهیت جمهوری اسلامی و رهبران تازه به قدرت رسیده آن که بیشتر مدیون و مرهون شخصیت رهبری کاریزماتیک همچون دکتر عبدالرحمن قاسملو بود، رفراندوم را تحریم نمودند که همین امر نیز سبب تکفیر کوردها و فرمان جهاد در سال ۱٣۶٨ و حملات مداوم به کوردستان و قتل و عامهای گسترده در جنگ ۲۴ روزه سنندج، قارنا، قلاتان، ایندرقاش، سرچنار و دهها مورد دیگر بود که امروزه نیز در قره سقل مجددا احیا می شود.
تحریم یکصدا و همرأی انتخابات آتی از سوی احزاب کوردی در ایران، نشانگر شناخت صحیح جمهوری اسلامی، تداوم خواسته های کوردها و ابرام بر اینکه ماهیت رژیم عوض نشده و تغییرناپذیرفتنی است و راه دیگری جز امحای آن موجود نیست، می باشد.
طی انتخاباتهای گذشته برخی از احزاب و جریانات به امید اصلاح به شخصیتهای به ظاهر اصلاح طلبی روی آوردند که در ذات خود برخواسته از خود این سیستم می باشند و اماج اصلیشان حفظ نظام می باشد. از این میان می توان به محمد خاتمی اشاره نمود که با وجود ٨ سال در دست داشتن سکان ریاست جمهوری و تجربه ناموفق وی که در انتها خود را آبدارچی دولت خواند، اکنون نیز برخی سعی بر آن دارند که وی را همان منجی نجات بخش ایران و ملل داخل آن قلمداد کنند. دقیقا همین جاست که باید به خود اشخاص اصلاح طلب و نیت آنان و کسانی که مدافعشان می باشد نیز شک و تردید نمود.
احزاب کوردی با اتخاذ نهایی تحریم انتخابات و لزوما هم نوایی دیگر ملل داخل ایران از جمله اعراب و بلوچها، گامی مهم در راستای همصدایی ملل داخل ایران و ارتقای سطح فرهنگ انتخاباتی و "نه گفتن" و در نتیجه سد کردن راه "مشروعیت بخشی" و "مشروعیت خواهی" در یک نظام دیکتاتور برخواهند داشت که اهمیت آن با توجه به تحولات منطقه و جهان بیش از پیش بوده و بیش از پیش حائز اهمیت است، لذا این اقدام آنان ستودنی و الگویی مهم برای تمامی اپوزیسیون جمهوری اسلامی خواهند بود.