• باور و تعهد به سیستم پارلمانی نمایندگی، یکی از شاخصه های سوسیالیسم دمکراتیک است، و نمی توان تحت عباراتی همچون "سوسیالیسم برخاسته از پائین، متکی به پائین و پاسخگو به پائین. چنین نظامی فقط با مرجعیت مردم (و مطلقاً همه مردم) می تواند پا بگیرد و پایدار بماند" آن را دور زد و از چرخش برنامه ای به سیستم دمکراسی لیبرالی حرفی نزد! ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱۰ مرداد ۱٣۹۷ -  ۱ اوت ۲۰۱٨

سرانجام روشن شد که تغییر شعار "کلیدی" سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر) از "زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم"، به "زنده باد آزادی، دمکراسی و سوسیالیسم" نه صرفا "تدقیق" این شعار، بلکه نشاندهنده یک تغییر اساسی در سمت گیری این سازمان بوده است: از ضرورت درهم شکستن ماشین دولتی به سیستم پارلمانی نمایندگی؛ از دولت نوع کمون به سوسیالیسم دموکراتیک! این سازمان نمی توانست برای مدت طولانی این سمت گیری جدید خود را از طریق حمله به طرفداران "حزب- دولت های "کمونیستی"؛ الگوهای سوسیالیسم غیردموکراتیک حزب - دولت ها" لاپوشانی کند، لذا به شیوه قطره چکانی و در هر قطعنامه جدید، ناچار به رونمائی از این سمت گیری جدید شده است. در قطعنامه ای که در کنگره اخیر این سازمان با عنوان "در باره وظایف ما در دوره پیش رو"* انتشار یافته است، این سمت گیری جدید چنین بیان شده است: "حاشیه ای بودن چپ سازمان یافته را نمایان تر ساخته ، ضرورت گسست از الگوهای سوسیالیسم غیردموکراتیک حزب - دولت ها بیش از هر زمان دیگری خود را نشان می دهد. چنین گسستی بدون تجدید آرایش برای سوسیالیسم دموکراتیک امکان ناپذیر است. سوسیالیسم دموکراتیک، یعنی سوسیالیسم برخاسته از پائین، متکی به پائین و پاسخگو به پائین. چنین نظامی فقط با مرجعیت مردم (و مطلقاً همه مردم) می تواند پا بگیرد و پایدار بماند و تحول و تکامل یابد، نه با خواست یک اقلیت ممتاز".

خوانش این قطعنامه حاکی از آن است که اولا، دلیل "حاشیه ای بودن چپ سازمان یافته" مربوط به طرف داری این چپ از "الگوهای سوسیالیسم غیردموکراتیک حزب- دولت ها"؛ و ثانیا"، نادیده گرفتن "مرجعیت مردم (و مطلقا همه مردم)" بوده است. این قطعنامه روشن نمی کند که اگر "حاشیه ای بودن چپ سازمان یافته"، و از جمله راه کارگر، به این دلایل مربوط می شود، آنگاه در حاشیه ای بودن دیگر سازمان های چپ را، که بسیار بسیار زودتر از سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)، تجدید آرایش خود و همراهان را در سمت گیری سوسیالیسم دمکراتیک در پیش گرفته اند، چرا نتوانسته اند بر این ضعف نایل آیند؟

مفهوم "سوسیالیسم دموکرانیک"، مفهوم جدیدی نیست. کافی است مروری بر یک قرن مباحثات میان کمونیست ها و سوسیال دمکراتها بیفکنیم، تا از نقطه شروع مباحثات میان لنین و کائوتسکی: از ضرورت درهم شکستن ماشین دولتی بورژوازی در مقابل سیستم پارلمانی نمایندگی؛ تا برسیم به دهه هفتاد میلادی. بنظر می رسد این نیکوس پولانزاس تئوریسین چپ در دهه هفتاد میلادی بود که این مفهوم را در برابر سوسیالیسم کوماندویی و سوسیال دموکراسی باب کرد. این نظریه بر این باور است که سوسیالیسم یا دموکراتیک است یا اصلا سوسیالیسم نیست. بعدها در دهه ۹۰ میلادی، مفهوم سوسیالیسم دمکراتیک توسط حزب تجدید آرایش برخاسته از ویرانه حزب کمونیست آلمان شرقی سابق به کار گرفته شد و حتی حزب، خود را بنام "حزب سوسیالیسم دمکراتیک آلمان" نام گذاری کرد؛ سپس در سال های بعد، این حزب در اتحاد با جناح لافونتن – منشعب از حزب سوسیال دمکرات آلمان- حزب چپ آلمان Die Linke را تاسیس کردند که اکنون یکی از مهمترین احزاب اروپا است که خود را با برنامه سوسیالیسم دمکراتیک خصلت بندی می کند. سوسیالیسم دموکراتیک یک جریان ضدسرمایه داری است ، و به این اعتبار تفاوت اساسی، با سوسیال دمکراسی واقعا موجود دارد؛ اما نقطه اشتراک میان سوسیالیسم دموکراتیک با سوسیال دمکراسی در باور و تعهد آنان به سیستم پارلمانی نمایندگی است.

باور و تعهد به سیستم پارلمانی نمایندگی، یکی از شاخصه های سوسیالیسم دمکراتیک است، و نمی توان تحت عباراتی همچون "سوسیالیسم برخاسته از پائین، متکی به پائین و پاسخگو به پائین. چنین نظامی فقط با مرجعیت مردم (و مطلقاً همه مردم) می تواند پا بگیرد و پایدار بماند" آن را دور زد و از چرخش برنامه ای به سیستم دمکراسی لیبرالی حرفی نزد!

´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´
* www.rahekargar.net