• دل ام گرفته تر از آسمانِ ابری ی این شامگاهِ زمستانی ست؛
و گریه ام... نه،نمی آید:
چرا که،گرچه هوا،در فضای سینه ی من،توفانی ست،
همیشه بُغضِ گره خورده ای ست
                                       در گلوگاه ام،
که مُشت،مُشتِ دُرُشت اش،را هیچ گاه
نمی گشاید. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲٨ شهريور ۱٣۹۷ -  ۱۹ سپتامبر ۲۰۱٨

 دل ام گرفته ست

دل ام گرفته تر از آسمانِ ابری ی این شامگاهِ زمستانی ست؛
و گریه ام... نه،نمی آید:
چرا که،گرچه هوا،در فضای سینه ی من،توفانی ست،
همیشه بُغضِ گره خورده ای ست
                                    در گلوگاه ام،
که مُشت،مُشتِ دُرُشت اش،را هیچ گاه
نمی گشاید.

و رشگ می برم
به دخترم:
که دیدنِ نخستین تصویر از فیلمی کوتاه،
که غم نگارِ زندگی ی کودکی خیابانی ست،
وَ قصّه گوی غمگِنِ رنجی که می بَرَد ،
همین نه تنها آه،
که اشگِ او را هم در می آوَرَد؛
وَ،در زمینه های از این بس بسیار کمتر دردانگیز
                                                             نیز،
برای او،
چون آسمانِ ابری ی این شامگاه زمستانی،
گریستن به همین آسانی ست!

وَ رشگ می برم
به آسمانِ ابری ی این شامگاهِ زمستانی نیز:
که روشن است که دل،چون سحر،به سینه ی او باز می شود:
برای این که هوای اش بارانی ست.

ببین:
ملالِ خامُش و سرمای شامگاه دارد تر می شود.
و می گویند
که شب از این هم سردتر می شود.
به یادِ مردِ خیابان خوابی می افتم
که یادِ او نگران ام می کند چنان
که پنداری
که بی پناهی و بی خان و مانی اش
وَ رنج بردنِ آن بی نوا گُناهِ من است!
ولی همین که اتاق ام،
                   با گرمای پوست نوازش،
                                              پناهگاهِ من است،
شریر و ناکس و شادم می کند:
اگر چه چندشِ ناگاه ولرزشِ جانکاهی ام به تیره ی پُشت،
به یادم آرَد باز
که مرگ هم دارد یادم می کند!


نهم فروردین ۱۳۹۷،
بیدرکجای لندن