عنوان : یکی میمیرد از درد بینوایی، یکی میگوید خانم شلغم میخواهی؟
بعد از خواندن این مقاله بی اختیار یاد این ضرب المثل افتادم: یکی میمیرد از درد بینوایی، یکی میگوید خانم شلغم میخواهی؟ مردم بخصوص طبقات پایین اجتماع (همانی که چپ حامی آنها هست و خواهان بقدرت رسیدن آنان هست) از فقر و گرسنه گی و بیکاری و نداشتن حداقلی از مسکن و درمان روز و شب بخود میپیچد و همراه با خانواده در اعتصابات و بست نشینی ها و اعتراضات خیابانی شرکت میکند و توسط جانیان رژیم سرکوب میشود و آنوقت چپ های ما که اکثرن بواسطه زندکی طولانی در غرب زیادی دمکرات شده اند و همانند تئوریسین های جنایتکار رژیم از هر چه مبارزه رو در رو دوری میجویند و چپ و راست داستان ها در ستایش مبارزه مسالمت آمیز و بدور از خشونت!! مینویسند بدون توجه به تمامی رخدادهای روزانه در ایران و بدون داشتن یک برنامه حداقل اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، ملی و ..... تا راهی برای جنبش موجود ارائه دهند به اختلافات و دعوا ها. شخصی و فرقه ای میپردازند
واقعن نویسنده مقاله و اکثریت قریب به اتفاق چپ بر روی زمین زندگی میکند و یا در هوا و تخیل های خود؟ آیا اینان واقعن فکر میکنند که سوسیالیست و یا کمونیست هستند و در فکر منافع طبقه کارگر؟ یادمان باشد که چگونه ارتجاع و سرمایه داران داخلی به کمک همدستان خارجی شان چنان دماری از اعضای سازمان چریکهای فدایی خلق به آن همه جسارت و جان نثاری در راه کارگران و زحمتکشان که محبوبیت عظیم و بی مانندی در میان تمامی مردم ایران بدست آورده بود، در آوردند که بعداز ۴۰ سال هیچ نیرو یا سازمانی حتی در نیم قد وقامت آنها بوجود نیامد. حال روزگاراین چپ نازا و غرق در تخیل چه خواهد شد و اینان کی از خواب بیدار میشوند ابدن معلوم نیست
٨۵٨۵۱ - تاریخ انتشار : ۱۱ مرداد ۱٣۹۷