عنوان : بازگشت همه به سوی «دولت-ملت» است!
نویسندگان اگرچه میکوشند تا اصلاح طلب بودن خود را مخفی کنند و مثلاً همدلی شان را با خاتمی پنهان کنند، اما وقتی که در پایان نوشتار، خود را ناگزیر از ارائه‍ی شکلی مطلوب از حکمرانی میبینند، بدیلی موهوم و خیالی به نام «جمهوریخواهی دموکراتیک» را روی میز میگذارند که در اساس نه با آلترناتیو خاتمی تفاوت بنیادینی دارد و نه با مطلوبات طباطبایی. توصیفی که از رابطه‍ی به قول خودشان «جزء» و ««کل» میکنند در همان نظام کلی برآمده از فلسفه سیاسی هگل معنا دارد و چنانکه گیا چیزی خارج از این نا نمی تواند باشد، تنها الزاماتی را پیرامون رابطه‍ی دوجانبه‍ی «فرد» (به قول خودشان شهروند) و «دولت» گوشزد میکنند، بی آنکه بخواهند از این دایره بسته و دستگاه قراردادی خارج شوند. در آن شکل مطلوب نهایی حکمرانی تنها شکل پیشرفته تری از لیبرالیسم و دولت بورژوایی مشهود است و نه چزی بیش از آن. مهمتر از همه هم اینکه راه رسیدن به آن مشخص نیست، و اگر چنانکه تمام لیبرال ها و اخیراً چپهای ایرانی رفتار میکنند، این بدیل را نشانه ای از شکل سیاست ورزی آنان نیز بدانیم، درواقع با جمهوریخواهی به قول آنان دموکراتیک به عنوان یک شکل رفتار سیاسی طرفیم که در عمل فرقی با بدیل طباطبایی نخواهد داشت: هر دو خلق های ساکن ایران را ذیل یک دولت واحد جمع کرده و یک دولت-ملت کلاسیک را -با حقوقی کم و بیش یکسان و در جزئیات متفاوت- به خورد آنان میدهند؛ این یعنی تجربه‍ی جنبش رادیکال خلق های کورد، عرب و سریانی در ایجاد کنفدراسیون دموکراتیک شمال و شرق سوریه برای اینان هیچ است و همه چیز تنها با دنبال کردن بازی در زمین «دولت-ملت»های کنونی است که دارای معنا است و خارج از آن چیزی وجود ندارد.
۹۰۱۵٨ - تاریخ انتشار : ۲۵ خرداد ۱٣۹٨       

عنوان : ملت قومی ـ فرهنگی و ملت حقوقی ـ سیاسی
از جمله گزندهای و اسیب های که جمهوری اسلامی در ۴۰ گذشته به میهن ما رسانده است ( همان گونه که داریوش اشوری هم بتازگی گفته است) سست کردن بنای دولت مدرن و دولت ـ ملت در ایران است. انقلابیان شیعه و نظریه پردازان جمهوری اسلامی در بن فکری خود امت باورند و پیش وبیش از ایرانی بودن خودرا مسلمان و شیعه می دانند .و در پی برپایی خلافت جهانی سیعه اند
می دانیم در دولت مدرن همه افراد ساکن کشور ( گذشته از جنس و زبان و رنگ پوست وباورهای دینی و غیر دینی خود)از حقوق برابر بر خوردار و در برابرقانون مساوی اند.در جمهوری اسلامی این اصل رااز اغاز نادیده گرفتند و تبعیض بر تبعیض افزودند.سست شدگی ساختارهای دولت ـ ملت از سویی به ناسیونالیسم قومی وگاه تجزیه طلبی دامن زد و از سوی دیگر به ناسیونالسم باستانی وایران پرستی . ناسیونالیسم در شکل افراطی اش بر ملت ـ قومی ـ فرهنگی متکی است در حالی که دولت مدرن بر رابطه ای حقوقی ـسیاسی برابر میان شهروندان استوار است. ناسیونالیسم قومی ـ فرهنگی ( مانند پان ژرمنیسم ، پان اسلامیسم ، پان عربیسم ،پان ترکیسم، پان ایرانیسم و....) سرچشمه نژاد پرستی و جنگ طلبی و برتری قومی نژادی است.( نگاه کنید به کتاب مدرنیته سیاسی نوسته موریس باربیه)
ایران ما تا پیش از انقلاب مشروطه ملتی تاریخی فرهنگی بود و سپس راه پر فراز و نشیب گذر به ملتی حقوقی ـ سیاسی و ساختمان دولت ـ ملت مدرن را پیش گرفت.نویسندگان این مقاله هیچ گاه روشن نکردند منظورشان از ستم ملی به اقوام یا به ایرانیان غیر فارسی زبان چیست ؟این گونه کلی گویی ها گره مشکلات ما را نمیگشاید . تا ان جا که من می دانم جواد طباطبایی که خود اهل تبریز و ادربایجانی است هیچ گاه نه وجود زبانهای غیر فارسی در ایران را بادیده انگاشته نه خواهان زدودن انهاست و نه حتا با امو زش این ربان ها در کنار زبان سراسری فارسی مخالف است . او در قامت اندیشمندی ایران دوست نگران ازهم پاشیدگی کشور و تجزیه ان است . او می کوشد برنقطه اشتراک ها انگشت نهد و حس ملی را تقویت کند. متهم کردن او به شو ینیسم و هوادار نظام توتالیتر و دولت پلیسی بی انصافی و نارواست است .
۹۰۱٣۴ - تاریخ انتشار : ۲۴ خرداد ۱٣۹٨       

عنوان : بنظر دیگر قلمها نمی توانند بیش از این به کار ایند و مشکل را حل کنند
در یک کلمه شما واقعن طباطبایی را بهانه کرده اید که ملتهای غیر فارس را طور دیگر تحقیر کنید و هم به طباطبایی ها بگویید که مجبوریم که یک شلنک باریک به غیر فارسها وصل کنیم تا به انها اکسیژن برسد و گرنه همه چیز منفجر می شود.
به بیش ۳۰ میلیون ترک در ایران می گویید قوم ! و زبان و فرهنگ انها را محلی می نامید ؟
اگر به اماری که حکومت اسلامی در رابطه با زبان فارسی داده قبول می کنید ان وقت امار حکومت در انتخاب شدن احمدی نژاد در برابر موسوی وووو را هم باید قبول کنید.
غیر فارسها دیگر چیزی به گفتن ندارند تکلیف همه چیز را در خیابانها روشن خواهند کرد.
ان وقت خواهیم دید کی اکثریت و کی قوم و زبانش محلی است
۹۰۱۲۹ - تاریخ انتشار : ۲۴ خرداد ۱٣۹٨