عنوان : ایکاش شما دفاع و تعریفی شایسته از آن جانهایِ شیفته و دوستدار مردمان کشور نوشته.......
هموطن گرامی آقای محمود از ایران، ضمن سپاس از شما، برای نهیِ اره به دستان از بریدنِ شاخی که بر آن نشسته ایم.
از آنجایی که در زیبایی آشکار می نویسی؛ «...این شرکت کنندگان آمده تابدینجا به خاطر فدائی بودن میتوانستید بخشی کوچک از وظیفه تاریخی را که بر دوش باز ماندگان جنبش فدایی همچنان باقی است، ادا کنند. اما ادا نکردند...»، تصور و آرزو می کنم، که ایکاش شما، به جای نقدِ کسانی که «...در تمامی سال های گذشته کوشیده اند تا تمامی ارزش های مشی مسلحانه ان را بی اعتبار کنند...»، به مناسبت بهمن ماه و حماسه اش، دفاع و تعریفی شایسته از آن جانهایِ شیفته و دوستدار مردمان کشور نوشته و آن را در پایِ همین مطلب یا بصورت مطلبی مستقل در معرض دید قرار می دادی
۷٨۲۷۹ - تاریخ انتشار : ۱ اسفند ۱٣۹۵       

عنوان : بر سر شاخ نشستید که چه! بن ببرید؟
بدون کم وکاست می نویسم که برنامه پرگار ماموریت خاص دارد ومجری سیاست ضد چپ و سوسیالیسم بی بی سی است و نهال ضد سوسیالیسم اش در حال به بار نشستن است. البته بار و میوه در سبد رسانه امپریالیستی قرار داده می شود و میوه چین های دهان خشک نمی دانند که چه می کنند. اینان نیز ناخوانده درس هستند که مدتی است با تز خود درآوردی می خواهند ایران فردا را رقم زنند؛ آنهم با معماری سبک اتحاددمکراسی خواهی؛ با که؟ با گفتمان منسوخ سلطنت و مشاور شاهزاده بی تاج و تخت. آن شب در برنامه پرگار خودمردم پنداری شرکت کنندگان به گونه ای بود که به مصداق شعری از دهقان توس باید فریاد می زدیم رفقای سیاهکل سر از خواب بردارید و سازمان و مدافعان و منتقدانتان را ببینید. آن شب کسانی بر زین نفی حماسه سیاهکل نشسانده شدند که مدتهاست مدال فدائی بودن را از سینه برداشته اند،اما بنابه دلائلی نامعلوم هنوز هم از مزایای آن دل برنمی کنند. آن شب شرکت کنندگان در برنامه پرگار یعنی سرکار بانو مریم سطوت، فریدون احمدی و فرجاد هرکدام به سهم خود حماسه سیاهکل را کوبیدند چه با نفی و چه با دفاع بد. من نمی دانم امسال به مناشبت ۱۹ بهمن چرا بزرگان فدائی از جمله ایرج نیری جلو دوربین نیامدند؟ چرا دیگر مدعیان دارای مجوز از بیژن جزنی به دفاع از سیاهکل برنخاستند. این سکوت چه معنا دارد و چرا باید کسانی به مناسبت بهمن ماه و حماسه اش برای نقد ظاهرا مدافعانه از گذشته ای بیایند که در تمامی سال های گذشته کوشیده اند تا تمامی ارزش های مشی مسلحانه ان را بی اعتبار کنند. مریم بدون آگاهی کافی و صرفا به اتکا حداقل های شنیده از دیگران، برخورد ضعیفی را ایجاد کرد که جز دفاع بد نامی دیگر برآن نمی توان گذاشت. دفاعی که در برابر پورش خصمانه و ضدفدائی و سلطنت شادکن فریدون احمدی و فرجاد به ضدخودش تبدیل شد. این شرکت کنندگان آمده تابدینجا به خاطر فدائی بودن میتوانستید بخشی کوچک از وظیفه تاریخی را که بر دوش باز ماندگان جنبش فدایی همچنان باقی است، ادا کنند. اما ادا نکردند چرا ؟ باید خود علت را عنوان کنند
کاش فرجاد که به شش ماه عمر چریک می خندید ولی مکرر می گفت که این ۲۰۰ چریک کشته شده اگر می ماندند در ۲۲ بهمن محل خدمت واقع می شدند. این پارادوکس را به کجا برم که اگر آنها بیش از شش ماه عمر می کردند و به سن فرجاد می رسیدند کاری فراتر از او نمی کردند. آقای فرجاد شما از یکسو اسطوره فدائی را ناشی از جوانی و خامی می پندارید و از سوی دیگر عمر نوح برای چریک آرزو می کنید، مگر می شود؟
۷٨۲٣٣ - تاریخ انتشار : ۲۴ بهمن ۱٣۹۵       

عنوان : سهم خواهی
آندسته از افرادی که از درون همین جنبش، امروز به دشمن هیستریک آن تبدیل شده اند تنها به یک علت است و آنهم : شکست . اگر در ایران هم اوضاع بگونه برخی کشورهای آمریکای لاتین پیش میرفت، مطمئن باشید همین افراد سینه سپر گرده و سهم خود را میخواستند .
۷٨۱۷٨ - تاریخ انتشار : ۲۰ بهمن ۱٣۹۵       

عنوان : نق زدن به تنهایی کارآییی در جهتِ بهبود اوضاع ندارد
البت واضح و مبرهن است، که نق زدن به تنهایی کارآییی در جهتِ بهبود اوضاع ندارد.
و ایکاش کسی که وقت خود را، بجایِ نوشتن نقدی اصولی بر مطلب حاضر، صرف "نق زدن" بر سر کسانی می کند، که پیش از او نق زده بودند، می توانست درک کند، که نق زدنِ خودش هم، در ردیف همان نق ردنهایست، که بر آنها معترض است
۷٨۱۶۲ - تاریخ انتشار : ۱۹ بهمن ۱٣۹۵       

عنوان : خودمردم پنداری
این عادت خرده بورژواهاست که خود را مرکز عالم بپندارند و همه چیز را با "حال" و روز خود محک بزنند و آنرا امری مسلم غیر قابل خدشه و بی نیاز از استدلال بدانند.
اغلب مشتریان کامنت گذاری در این سایت هم از زمره "عقلای" "خود مردم پندار" که همیشه گمان میکنند در طرف درست ماجرا هستند قرار دارند.
فضلای گرامی، فرهیختگان سرد و گرم کشیده روزگار که خیلی دمکرات و گریزان از خشونت شده اید و البته برای گذاشتن کامنت و خواندن مطالبی که تقریبا همیشه با آن مخالفید در این سایت وقت به قدر کفایت دارید، آیا با چیزی به نام استدلال و نقد ه آشنایید؟ مایلم به استحضار برسانم ایجاد پارازیت و نق و نفی و سلب و انکار آن هم با این حجم از اعتماد به نفس که نظر خود را نظر"مردم" بدانید تاکتیکی است که خیلی قدیمی شده.گیرم که اصلا نظر شما نظر مردم، این چه حقانیتی ایجاد میکند؟ خیلی قبل از شما هیتلر و موسولینی و ... و از جمله آن گوینده عظیم"هیچ" و این معظم اله هم نظر خود را نظر آحاد ملت میدانسته اند و میدانند.
۷٨۱۵۷ - تاریخ انتشار : ۱۹ بهمن ۱٣۹۵       

عنوان : اعوجاج
مریم عزیز همیشه دورا دور تو را و جسارتت را و یکی بودن زبان و دلت را می ستودم ولی هرچه فکر میکنم در لابلای این نوشته و همچنین گفتارت در "پرگار" تو را نمی یابم. شاید من اشتباه میکرده ام. شاید!
تو در حالی دیگران را دعوت به میهمانی "افتخار" میکنی که خود سالهاست از آن میهمانی خارج شده ای.
نمی دانم شاید به دوستان به خون غلطیده ات احساس دین میکنی وقتی می بینی کسی به کار آنان "افتخار" نمی کند. سخت است و جانکاه مخصوصا ً برای آدمی چون تو! توئی که زمانی با تفنگ و گلوله و زمانی با مسالمت و مبارزه سیاسی برای بهروزی مردمان میهنت رزمیده و می رزمی. اما مریم جان مردم با نگاه به مسیری که تو آمده ای در می یابند که کار دیروز غلط بوده پس چرا مردم را دعوت به "افتخار" به یک کار غلط می کنی؟ یا نکند باز من اشتباه میکنم و تو کار امروزت را غلط می دانی و کار دیروزت را صحیح؟
۷٨۱۴۶ - تاریخ انتشار : ۱٨ بهمن ۱٣۹۵       

عنوان : واقعه ایی که سیاسی کار را به ناسزا تبدیل کرد
به سالگرد سیاهکل نزدیک می شویم و یکبار دیگر بجث در مورد چرایی آن و نتایج آن. انسانهایی حساس و پر شور واقعه ایی آفریدند و بسیاری از فرهیختگان هم در آن زمان مبهوت آن شدند. واقعه ایی که مبارزه سیاسی را از حیات جامعه گرچه جامعه ایی دیکتاتور زده محو کرد. واقعه ایی که سیاسی کار را به ناسزا تبدیل کرد. واقعه ایی که بیان همان "خون بر شمشیر پیروز است" مذهبی بود. واقعه ایی تاسف بار
به نظر من امروز با استدلال هایی مانند شرایط روز و امریکای لاتین هم همین طور بود فقط کودکانه بر اشتباه پای فشردن است. خوب بودن انسانهایی که در این راه بودند .و عاطفه به آنها هیچ توجیهی نیست که اشتباهی مرگ بار را پاس بداریم.
۷٨۱٣۵ - تاریخ انتشار : ۱٨ بهمن ۱٣۹۵       

عنوان : خطاب به جناب حامد صابری
پس طبق این تز خود درآوردی که جنابعالی دادید پس اصلاً جنگی هم نباید باشد و هرگونه مبارزه مسلحانه هم باید ممنوع شود؟ شما و امثالهم گویا فراموش میکنید که ما آدمها در یک جزیره خوشبختی دورش حصار کشیده شده زندگی نمیکنیم که همه آدمها صلح طلب هستند و به حقوق انسانهای دیگر احترام میگذارند و عدالت اجتماعی را برای همه قائل هستند و حقوق همه هم رعایت میشود. فراموش هم کردید و میکنید که رژیم شاه احمق یک دیکتاتوری تمام عیار بوده و این شاه قولی حرف و نصیحت هیچ آدم دلسوز وطنی را هم گوش نمیکرد و خودش را خدا میدانست چه برسد که حرف مخالفین خودش را ابتدا گوش بدهد و به قوانین دموکراسی و رعایت آزادی بیان وفادرا باشد. در رژیم شاهی وقتیکه نه آزادی فعالیت احزاب مختلف بود و همه رسانه ها زیر کنترل رژیم و به افراد مخالف سیستم فاسد شاه مجال داده نمیشد حرفشان را به گوش مردم برسانند راه دیگری غیر از راه خشونت آمیز مثل نبرد مسلحانه یا ترور افراد وابسته به رژیم میماند؟ البته خودم هم به درست بودن نبرد مسلحانه رفقای فدائی در آن شرایط نامناسب کمی تردید دارم که با همه شجاعتشان به نتیجه کارشان کمتر دانائی یا آگاهی داشتند. در جامعه آنزمان زیر سلطه شاه دیکتاتور آیا نارضایتی و آگاهی اکثر مردم به حدی بوده که سریع به جنبش رژیم برانداز شاهی بپیوندند؟ نه! پس فقط میشود از خودگذشتگی و شجاعت این افراد در حماسه سیاهکل را ستود که نخواستند تن به سازش به رژیمی سفاک و زورگو و نوکر امپریالیسم بدهند. جناب حامدی از خودتان پرسیدید که آیا این مبارزین برای سعادت خلق ایران نمیتوانستند کاری به کار سیاست ضد خلقی شاه نداشته باشند و بر سر سفره رنگین شاه ابله بنشینند و در لباس سازشکاری به همه نان و نوائی که میخواستند برسند و برای خود منافع و امتیازاتی کسب کنند؟ پس چه چیزی باعث شده تا تن به سازش با رژیم شاه ندهند؟ طبق گفتار شما گویا مریض روانی بودند و خصلت انسانی خود را از دست داده بودند که دست به اسلحه بردند! مگر شما تا حالا دیدید که دیکتاتوری با نصیحت و حرف خوش کنار بکشد و راه را برای احزاب و نظرهای مختلف باز بکند؟ بحث بر سر منفعت یک فرد مثل شاه یا نوکرانش است که باید به هرقیمتی حفظ میشد و برای همین به بهانه خطر کمونیستی بودن این گروهها از چهارتا دانشجوی چپ هم میترسیدند. وگرنه شاه خودش با همسایه کمونیستش آقای برژنف بهترین رابطه را داشت! سوال دیگر که من از نویسنده این مقاله دارم آیا در آنزمان جنگ سرد و بلوک بندی شرق کمونیست با غرب سرمایه داری چنین جنبش کمونیستی فدائیان ایران اصلاً از شوروی کمونیستی سابق حمایت میشده یا شد؟ وگرنه بدون حمایت شوروی کمونیست نبردشان کمی شباهت به خودکشی سیاسی بوده یا نه؟
من بعد از انقلاب رفتم به کمک دوست کمونیست عضو سازمان از نزدیک محل حماسه سیاهکل را دیدم و پدر رفقیم که ساکن روستا بوده و از نزدیک شاهد حمله مزدوران شاه به رفقای مبارز سیاهکل بود تعریف میکند که بعد از کشته شدن رفقا اولین کسانی که سنگ برداشتند و به سمت جنازه های رفقای بر خاک افتاده پرت میکردند و لعنت میکردند خود همین روستائیها و اهالی محل بودند که رژیم شاه به آنها فهمانده بود اینها خرابکارند و کمونیستهای خدانشناس. مشکل اینجاست وقتیکه توده با جنبشی همراه نبوده یا نباشد خیلی زود به بن بست برمیخورد و شکست میخورد. به نظرم شرایط برای چنین جنبشی مهیا نبوده وقتیکه آگاهی و نارضایتی مردم در سطح بسیار پائینی بوده. دریغا از این همه شجاعت و جانفشانی این رفقا برای مردمی نادان و ناآگاه که توسطشان سنگسار هم شدند یا بشوی!
۷٨۱٣٣ - تاریخ انتشار : ۱٨ بهمن ۱٣۹۵       

عنوان : حضور ذهن
سلام خانم سطوت
مقاله شما هاوی نکاتی است که اگر با کمی مطالعه قبل از حضور در برنامه پرگار به ان ها دست میابیدید ، میتوانستید بخشی کوچک از وظیفه تاریخی را که بر دوش باز ماندگان جنبش فدایی همچنان باقی است،ادا کنید.
قائدتا حضور در این جلسه با اگاهی از مضمون ان انجام گرفته است و متاسفانه شما تنها متکی به خاطرات شخصی دران شرکت کردید وحتی سعی نکرده بودید که کتاب اخیر حمید اشرف را موشکافانه مطالعه کنید.عدم واکنش شما به نکات زیبایی که مجری برنامه از متن این کتاب مطرح کرد ،شاهدی است بر این مدعا.
نوشتن یک مقاله در سایت هایی که بهر حال مخاطبان اندک در مقایسه با برنامه های تلویزنی بی بی سی دارند نمیتواند این سهل انگاری را توجیه کند.
با این همه از شما که این همت را کردید و سعی کردید کمی از کاستی های برنامه را جبران کنید، ممنونم
۷٨۱۲۷ - تاریخ انتشار : ۱٨ بهمن ۱٣۹۵       

عنوان : کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم
وقتی تاکید خانم سطوت را درباره در نظر گرفتن شرایط زمانی و مکانی شنیدم بیاد عباس عبدی و تعدادی از دانشجویان خط امام سابق می افتم که امروزه صحبت از دموکراسی می کنند و رواداری و تساهل ، اما وقتی به تسخیر لانه جاسوسی میرسند شهامت این را ندارند بگویند کارشان اشتباه بوده و سعی می کنند با تاکید روی شرایط و زمان و مکان کارشان را توجیح بکنند . امروز اگر کسی تشخیص بدهد باید به سفارت عربستان حمله بکند از نظر آن ها مردود است و تندروی و قانون شکنی ، ولی عین همان عمل رو در سال ۵۸ توجیه می کنند . به باور من کار غلط غلطه و باید با شهامت اشتباه رو پذیرفت . البته که شرایط مکانی و زمانی رو باید لحاظ کرد . ولی نمی توان با شرایط زمانی و مکانی کار غلط را توجیح کرد . مثلا دزدی کار بدیه اما فرق است بین کسی که از گرسنگی دست به دزدی میزنه با کسی که علیرغم داشتن امکانات و ثروت ، دست به دزدی میزنه . به نظر من معیار غلط بودن یک عمل هم در درجه اول به تاثیرش رو خود انسانه ، چریک ها عموما انسان هایی با آرمان ها و تمایلات انسانی بوده اند اما آدمکشی با هر توجیحی ، در درجه اول آسیب اش به خود فرد آدم کش میرسه ، بهترین آدم ها هم وقتی به خشونت متوسل بشوند بتدریج خوی انسانی شان تضعیف میشود .
۷٨۱۲۶ - تاریخ انتشار : ۱٨ بهمن ۱٣۹۵