اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۷ تير ۱٣٨۶ -  ۲٨ ژوئن ۲۰۰۷

پس از گذشت نزدیک به سه دهه از استیلای ویرانگر آرزومندان احیای خلافت اسلامی
بر سرزمین ایران وعلیرغم مبارزه مدنی همه جانبه و پایداری هرروزه ایرانیان در گوشه وکنار کشور و در حالی که اپوزیسیون گذشته گرا و منزوی در پراکندگی و سترونی خود، هر روز فروتر می رفت، سرانجام روزنه ای گشوده شد.

پیام و ضرورت تاریخی برخاسته از روند ناگزیر مبارزات مدنی مردم ایران برای آزادی، دمکراسی، حقوق بشر و رفاه عمومی، در بستر قانونمند خود و با آسیب شناسی تجربی وهوشمندانه مبارزات اغلب ناموفق صد و پنجاه سال اخیر ، تابوی قدرت وسنت را شکست.
این پیام پژواک خود را در تحول نقد از خود، رواداری و بازبینی اندیشه سیاسی در جمع پرشماری از الیت اندیشه ورز ایرانی یافت که از جمله در ارائه طرح های فراگیر گوناگون با مضامین مدرن گفتگو و دیالوگ دمکراتیک برای بستر سازی همگرایی ملی ، از سوی نحله های گوناگون فکری و سیاسی، تجلی یافت.

در همین راستا و به دنبال صدور فراخوان ملی رفراندم از داخل کشور،جمعی در سپتامبر ۲۰۰۵ در برلین گردآمدند تا به چاره جویی برای برون رفت از بن بست سی ساله کشور بپردازند. راهی نبود جز بستر سازی برای سامان دهی یک " اپوزیسیون نو" از اتحاد آزادیخواهان ایرانی بر مبنای خواست های مشترک.

نخستین هدف این بود که بتوان بر سر مسائل مهم دمکراتیک، برای گذار از شرایط موجود به دمکراسی عرفی، میان نیروهای مدافع دمکراسی از نحله های مختلف فکری، به تفاهم رسید و در عین حال زمینه های اعتماد سازی متکی بر واقعیت موجود را فراهم نمود و در گام بعدی اقدامات مشترک و موثری را سازماندهی کرد. در این مسیر سعی برای توافق بر سر چهار خواسته اساسی می توانست برای همگرایی و بعنوان مبنایی برای حرکت عمومی در سطح ملی، کافی باشد. خارج کردن قدرت سیاسی از دست جمهوری اسلامی ، فراخواندن مجلس موسسان ، تدوین قانون اساسی نوین مبتنی بر دمکراسی و اعلامیه جهانی حقوق بشرو سپس گذاشتن قانون اساسی نوین به همه پرسی   ( رفراندم) ملت یکپارچه ایران. این توافقات در منشور برلین تبلور یافت.

تلاش های بی وقفه هیئت هماهنگی منتخب برلین و گروه های کار در فضایی سرشار از امید، استقبال و حمایت و علیرغم برخی برداشت ها وگمانه زنی های بی مورد، ادامه یافت. درنشست وسیع تر بعدی در ژوئن ۲۰۰۶ در لندن، کلیات منشور برلین و سایر منشور های ارایه شده، مورد تایید قرار گرفت. در کنار تجربه برلین پروژه های دیگری در لندن ارائه شدند، از جمله طرح های پیشنهادی می توان طرحهای کنگره ملی، پارلمان در تبعید، دیالوگ ملی و شورای رهبری را نام برد. نشست لندن پس از بررسی کلی این پیشنهادها توافق کرد که در آن مرحله از قرار دادن یکی از آنها بعنوان پایه حرکت همگرایی و همبستگی در اپوزیسیون دمکراسی خواه بپرهیزد و این تصمیم را به نتایج رایزنی با نیروهای آزادیخواه ایرانی موکول کند. از اینرو هیئت هماهنگی منتخب لندن همراه با گروه های کاری تلاش خود را بر گسترش و تعمیق گفتمان همبستگی و به ویژه بر رایزنی های گسترده، سیستماتیک و هدفمند با شخصیت ها و سازمان های سیاسی، فعالین حقوق بشری و نهاد های مدنی برای جلب و مشارکت نیروهای بیشتری در همایش پاریس، متمرکز کردند. فعالیت مرکزی بر امر " هماهنگی برای تدارک نشست وسیع تر بعدی" و پرهیز جدی از تبدیل شدن به یک سازمان سیاسی بود.نشست لندن توانست از میان طرح های پیشنهادی نیروهای مختلف در زمینه های"هویت" و " ساختار" مورد نظر برای مجمع همبستگی پاریس، دو طرح را پس از مدت ها بررسی و رایزنی، به عنوان دو سند پیشنهادی از سوی نشست لندن به همایش پاریس مورد توافق قرار دهد.

ترکیب گسترده و پلورالیستی همایش پاریس با حضور نمایندگان گروه ها و تشکل های سیاسی- اجتماعی از دا خل و خارج کشور با گرایشات جمهوری خواهی ، مشروطه خواهان هوادار پادشاهی، سوسیالسیت ها، ملی گرایان، لیبرال دمکرات ها، ناسیونالیست ها و نیز نمایندگان اقوام، اقلیت های مذهبی ، جنبش دانشجویی ایران، اتحادیه ها، جنبش زنان ایران و هم چنین حضور چشمگیر رهبران کنونی و پیشین احزاب ، وزیران و مدیران سابق و شخصیت های نام آور فرهنگی و سیاسی، همه در کنار هم ، جنبش همبستگی ملی ایرانیان را از اعتبار سیاسی و اجرایی بالایی برخوردار ساخت. بسیاری از شرکت کنندگان از اعضای با سابقه کار تشکیلاتی و فعالیت سازماندهی جهانی هستند که تجربیات آنها گاهی به بیش از ۵۰ سال می رسد. در کنار اینان، نیروها و سازمان هایی در داخل وخارج کشور در جنبش همبستگی شرکت دارند که همه آنها لااقل در بیش از ۲۰ سال اخیر ، توانایی تشکیلاتی خود را به عرصه ظهور گذاشته اند. مشروعیت شخصیت ها ، سازمان ها و نیروهای شرکت کننده ، از فعالیت و سابقه تاریخی و مبارزه کنونی آنان سرچشمه می گیرد که در سالهای اخیر به عنوان نیروهای آزادیخواه اپوزیسیون مورد آشنایی بخش های گوناگون مردم ایران بوده اند.

در همایش سه روزه پاریس، دو سند پیشنهادی نشست لندن و سایر طرح های پیشنهادی که همراه با مجموعه پیشنهادات تکمیلی و اصلاحی در مجلد مجموعه اسناد در اختیار شرکت کنندگان قرار گرفت ، معرفی و سپس مورد استفاده کمیسیون های سه گانه همایش ( هویت ، ساختار و بیانیه سیاسی) برای تهیه و تنظیم سه سند به همین نام ها قرار گرفت.
متن نهایی این اسناد پس از گزارش کار و ارایه پیشنویس ها توسط مخبر کمیسیون ها به همایش و پس از الحاظ دوباره پیشنهادات جدید از سوی مجمع، به تصویب همایش رسید.

در آخرین روز همایش، طبق مصوبه سند ساختار، یک شورای هماهنگی ۲۰ نفره از طریق رای گیری بر روی لیست های ترکیبی پیشنهادی ده گانه ، توسط همایش انتخاب گردید. این شورا یک هیئت اجرایی ۷- ۹ نفره از درون خود و گروه های کار برگزیده و گروه های کار و کمیسیون های تخصصی مستقل را در عرصه تحلیل ها و به عنوان بازوهای اجرایی تعیین خواهد کرد. در این سند همچنین تشکیل و فعالیت فراکسیون ها و گروه های پشتیبان محلی و منطقه ای ، پیش بینی شده است. از آنجا که این مجموعه به پا خواسته برای رفتن به سوی ایجاد یک نهاد ملی دمکراتیک، یک جبهه اتحاد میان سازمانها نمی باشد، لذا منتخبین آن نیز برخاسته از رای آزاد نشست های این جنبش است و نه برگزیده سازمان های سیاسی. فراکسیون سازی مدرن در بخش های علاقه مند جنبش و ایجاد تمایز و رقابت مثبت وپیش برنده در میان گرایش های گوناگون فکری و سیاسی، راه را برای خروج از بن بست های سیاست سنتی و پایه ریزی و گسترش یک " اپوزیسیون نو" با مولفه های شفاف رسمی ،علنی ، قانون مند و با هویت مستقل می گشاید. تشکیل گروه های پشتیبان جنبش همبستگی ملی بر اساس اسناد همایش پاریس، حلقه اتصال هماهنگی جنبش با مردم خواهد بود. رسالت و ماهیت این همبستگی در مقدمه سند ساختار به روشنی آمده است :

" مجمع همبستگی ایران ــ پاریس به منظور نزدیکی و همبستگی هرچه بیشتر نیروهای دموکرات و آزادیخواه ایران برای مبارزه در راه نفی جمهوری اسلامی و استقرار یک دمکراسی پارلمانی مبتنی بر منشور جهانی حقوق بشر و ملحقات آن تشکیل شده است.

این مجمع حزب یا جبهه جدیدی در کنار دیگر سازمان ها ی موجود نیست و خود را رقیب هیج تشکل سیاسی نمی‌داند. مجمع ازمبارزات شهروندی و دمکراتیک داخل کشور پشتیبانی می‌کند، و هماهنگی و ایجاد همکاری کلیه نیروها و شخصیتهای دمکرات را در کارمبارزه با رژیم جمهوری اسلامی به هدف پاگیری بدیلی دمکراتیک (نهادی ملی) در برابر رژیم جمهوری اسلامی و جایگزینی نظامی دمکراتیک و سکولار، وظیفه اصلی خود می‌داند.

چنین هدف و برنامه‌ای ساختار مناسب خود را می‌طلبد - ساختاری فراگیر، مشارکتی و توسعه‌پذیر.
ساختار این مجمع تا آن جا که ممکن است باید فراگیر باشد تا نمایندگانی از طیف‌های سیاسی مختلف ایران در آن سهیم شوند. مشارکتی باشد تا امکان شرکت فعال همه علاقه‌مندان را در ارگانهای آن فراهم کند. و توسعه‌پذیر باشد تا بتواند به صورت ارگانیک رشد کند و گسترش یابد.

شورای همآهنگی ارگان نمایندگی مجمع است و در فاصله بین این مجمع و مجمع بعدی مسئولیت ادامه
کار آن را به عهده می‌گیرد. برای تأمین خصوصیت توسعه‌پذیری مجمع، پیشنهاد میشود که شورا در
هر زمان بتواند با تصویب دوسوم کل اعضای اصلی خود، افراد جدیدی را به عضویت اصلی خود بپذیرد.
به این ترتیب، با گسترش فعالیت مجمع همبستگی و متناسب با آن، شورا عملا گسترش مییابد " .
( بر گرفته از سند ساختار )

تشکل مورد نظر یک تشکل جنبشی است . جنبش همبستگی سراسری یا جنبش همبستگی ملی .
این فرم از تشکل انتخاب گردید تا بر اساس فقدان سازمانهای سیاسی کارآمد و امکانات جلب و جذب بسیاری از " ان جی او " ها و بخش هایی از افراد و روشنفکرانی که عضو هیچ یک از سازمانهای سیاسی نیستند ،این جنبش همبستگی را به یک جنبش سرتاسری بدل کند و از این نقطه نظر تا کنون با توافق بسیاری از سازمانهای داخل و خارج کشور روبرو بوده است. مبارزه مدنی، با شیوه های مسالمت آمیز، برگزاری تظاهرات، تبلیغات جهانی و دامن زدن به مقاومت منفی در ایران است.

اداره جنبش با دو ارگان شورای هماهنگی و هیئت اجرایی است که اولی بخش های
مختلف جنبش را در مبارزه علیه رژیم جمهوری اسلامی هماهنگ میکند و دیگری
به کارهای روزانه مبارزه می پردازد. کمیسیون های تخصصی بطور مدام بنا بر نیاز
جنبش در درون کشور تحلیل هایی را در زمینه های مختلف در اختیار جنبش قرار می دهند. سخنگویان جنبش همبستگی ملی ایران در داخل و خارج کشور موارد مهم مورد نظر و استراتژی مرحله ای و شعار های آن را بنا به نیاز جنبش در درون و بیرون کشور تبلیغ می کنند.

هدف جنبش فعالیت برای ایجاد نهاد ملی از درون جنبش همبستگی ملی ایران و جانشینی رژیم جمهوری اسلامی با یک نظام لائیک ، دمکراتیک و پای بند به حقوق بشر است.
راه کارهای جنبش، پشتیبانی و تقویت مبارزه پی گیر شهروندی و سیاسی درون کشورو ایجاد یک هم بستگی سازمان یافته،جلب حمایت بین المللی و دامن زدن به مبارزات جهانی بر علیه جمهوری اسلامی است .

برخی از برنامه های کوتاه و بلندمدت در پیش روی شورای هماهنگی منتخب مجمع همبستگی پاریس برای دنبال کردن اهداف آن :
ادامه رایزنی ها و تنظیم برنامه هایی در راستای ایجاد یک بدیل دمکراتیک در برابر جمهوری اسلامی ، تماس با تشکل ها و سازمان های داخل وخارج کشور به منظور ایجاد نزدیکی و کار مبارزاتی مشترک در زمینه‌های خاص، روشنگری و اطلاع رسانی جهانی در مورد مبارزات آزادیخواهانه مردم ایران و سیاست ها و برنامه های رژیم اسلامی، جلب پشتیبانی دولت ها، نهادها و سازمان های بین المللی (مانند نهادهای حقوق بشری، اتحادیه ها و سندیکاهای صنفی) و در نهایت ایجاد و استفاده از امکانات رسانه ‌های عمومی مدرن برای ارتباط مستقیم و اطلاع ‌رسانی به مردم ایران، می باشد.

در مورد کمیت و کیفیت ارتباط با مردم و نیروهای درون ایران ، افکار عمومی جهانیان
و نیروهای موثر بین المللی، می باید گفت که هنوز راه درازی در پیش داریم. از این رو ایجاد روابط ارگانیک با بخش های گوناگون جنبش مدنی مردم ایران - مانند دانشجویان ، اساتید دانشگاه ها ، معلمان ، زنان ، کارگران و غیره- و با سازمان های غیر دولتی
" ان جی او " ها اهمیت ویژه دارد. نگرش و عملکرد بسیاری از نیروهای اپوزیسیون در خارج از کشور، تحت تاثیر پارامترهای کشورهای میزبان بوده و تفاوت های چشمگیری با نگرش و عملکرد نیروهای درون کشور دارد. ارتباطات باید به گونه ای باشد که این فاصله روزافزون در همه زمینه ها ، برداشته شود و به دور از شیوه نگاه غرب به شرق و یا شرق به غرب ، با تکیه بر نکات اساسی مشترک و با آگاهی واقع بینانه و ارزیابی صحیح از وضعیت یکدیگر در درون و بیرون از ایران، به باورهای مشترک ، همدلی ، اعتماد و همکاری متقابل دست یافت. در برنامه ریزی ارتباطات ، باید موضوع و خواسته های مردم ایران را به جای مسائل مطرح در صرفآ جامعه روشنفکری گذاشت و مردم هدف اصلی ارتباطات باشند. همچنین می باید تمرکز بر
امر اطلاع رسانی در زمینه های فرهنگی ، علمی ، اجتماعی و سیاسی ، جایگاه ویژه
داشته باشد.



ارتباطات بین المللی می باید بر دیپلماسی منظم وپایدار استوار باشد و تلاش شود تا با تشریح هویت و اهداف جنبش هم بستگی ایرانیان برای مقامات ونیروهای بین المللی، آنان بتوانند این جنبش را جدی گرفته و پایه های آن را در درون مردم ایران متوجه شوند. سند هویت مرجع مناسبی برای معرفی جنبش است.

در این سند آمده است که ترکیب این جمع "ایرانیان از گرایش‌ها وبینش‌های گوناگون" است که برای " تحقق آزادی و دموکراسی در ایران " تلاش می‌کنند. اعلامیه جهانی حقوق بشر و ملحقات آن را پذیرفته‌اند و به تحقق مفاد آنها در ایران التزام دارند. خواهان ایرانی " یک‌پارچه، آزاد، مستقل، مرفه، نیرومند " بوده و " ایران را متعلق به همه ایرانیان " می‌دانند و حق مردم ایران را در " تعیین سرنوشت و نظام سیاسی آینده خود " به رسمیت می‌شناسند. نظامی که " ‌سکولار، پارلمانی، نامتمرکز و برخاسته از آرای آزاد مردم ایران " است . این سند " نظام جمهوری اسلامی را اصلاح‌ناپذیر" می داند و استقرار دموکراسی در ایران را در گرو "نفی" این نظام دانسته است. همینطور "با هر گونه حمله نظامی به ایران مخالف " است و بر مسالمت‌آمیز بودن مبارزات مردم ایران تاکید می کند. سند هویت ادامه می دهد که :

" ... ما امیدواریم از درون این حرکت یک «نهاد ملی» پا بگیرد که بتواند خواست‌های
دموکراتیک مردم ایران را نمایندگی کند و آن‌ها را پیش ببرد. هدف ما این است که این نهاد
از چنان پایه وسیع اجتماعی و سیاسی‌ برخوردار باشد که بتواند از جانب همه نیروهای
دموکرات ایرانی سخن بگوید و اعتماد مردم ایران را به خود جلب کند، در صورت تحقق
این امر، این نهاد هم‌چنین خواهد توانست به عنوان نماینده مردم ایران از حقوق آنان در
صحنه کشوری و بین‌المللی دفاع کند، مبارزات دموکراتیک مردم ایران را پیش ببرد، جریان
انتقال نظام سیاسی کشور را به یک نظام دموکراتیک برنامه ریزی و همآهنگ سازد و
زمینه ها و پیش شرط های لازم برای انتخابات مجلس موسسان، تدوین قانون اساسی
نوین کشور و برگزاری یک رفراندوم عمومی برای تصویب آن و تعیین نظام سیاسی آینده
کشور را تدارک ببیند " . ( بر گرفته از سند هویت ).

در آستانه این همایش معدود کسانی از برخی گرایش های افراطی و یا افرادی به دلایل شناخته شده و در دشمنی آشکار و دیرین با تلاشهای فراگیر و دمکراتیک در راستای پایه ریزی یک جنبش همبستگی ، حضور نمایندگان اقوام را در این همایش، به نحوی شگفت آور، تلاش برای تجزیه ایران خواندند و اینک نیز پس از موفقیت درخشان همایش، بی کمترین شکیبایی و رواداری، بر طبل افترا و شایعات بی اساس خود، می کوبند.
بی تردید این جنبش چون همیشه، بی اعتنا به این مزاحمت ها به راه خود ادامه خواهد داد.

آیا براستی راه منطقی دیگری به جز همبستگی ملی ایرانیان برای نجات کشورمان وجود دارد ؟

متون با حروف درشت و در گیومه از متن اسناد سه گانه مصوبه همایش پاریس گرفته شده است. **

۲۴.۰۶.۲۰۰۷