• هفتادوسومین کنگرهء جهانی انجمن جهانی قلم در داکار، سنگال، ۴ تا ۱۱ ژوئیهء ۲۰۰۷ (۲۰ – ۱۳ تیر ۱۳۸۶)،برگزار شد و با تصویب قطعنامه ای ضمن انتقاد شدید از موارد متعدد نقض حقوق بشر خواستار آن شد که حکومت ایران تمام زندانیان سیاسی را آزاد کند، قوانین مانع بیان مسالمت آمیز عقیده را ملغا کند؛ به انجام محاکمات مبتنی براستانداردهای بین المللی اقدام و شکنجه را لغو کند، به ممنوعیت روزنامه ها و نشریات پایان دهد، سانسور اینترنت را از میان بردارد و به ناظرین بین المللی اجازه دهد تحقیقات کاملی از زندان های ایران به عمل آورند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲ مرداد ۱٣٨۶ -  ۲۴ ژوئيه ۲۰۰۷

همایش نمایندگان پن بین المللی در هفتادوسومین کنگرهء جهانی خود در داکار، سنگال، از ۴ تا ۱۱ ژوئیهء ۲۰۰۷ (۲۰ – ۱٣ تیر ۱٣٨۶)،
o با نگرانی شدید از فقدان پیشرفت در شناسایی و تعقیب قانونی عوامل مسئول در شکنجهء و قتل عکاس - روزنامه نگار ایرانی – کانادایی زهرا کاظمی؛ و کوتاهی در اجرای عدالت در بارهء کسانی که در اواخر دههء ۱۹۹۰ دستور قتل های زنجیره ای نویسندگان و روشنفکران ایرانی را صادر کردند؛
o با حیرت از محکومیت روزنامه نگار آزاد امور اقتصادی علی فرحبخش به اتهام جاسوسی در ۲۶ مارس ۲۰۰۷، که به سه سال زندان محکوم شد؛ و دو سال حکم زندان برای روزنامه نگار کرد ایرانی کاوه جوانمرد در ۱۷ مه ۲۰۰۷، نیز تداوم بازداشت روزنامه نگاران و فعالان فرهنگی کرد ایرانی عدنان حسن پور و محمد صدیق کبودوند و روزنامه نگاران و فعالان فرهنگی آذربایجانی ایرانی سعید متین پور و عباس لسانی؛ نیز احکام زندان سه سال و دوسال و نیم دادگاه بدوی برای روزنامه نگاران کرد ایرانی اجلال قوامی و سعید ساعدی در ۹ ژوئن ۲۰۰۷؛
o با نگرانی از این که سازمان های امنیتی در پنج سال گذشته مانع از برگزاری مجمع عمومی کانون نویسندگان ایران و انتخاب هیأت دبیران آن شده اند؛
o با نگرانی عمیق از این که مقامات انتشار صدها کتاب از جمله کتاب هایی را که یک یا چندین بار منتشر شده اند، ممنوع کرده و این سیاست را برای اعمال فشار بر ناشران مستقل به کار گرفته اند؛ برخی از فیلم ها را ممنوع کرده و چندین سازمان فرهنگی و هنری را تعطیل کرده اند؛
o به علاوه با ابراز نگرانی از این که نویسندگان، روزنامه نگاران و اشخاص دیگری که برخلاف حق آزادی بیان بازداشت شده اند، در حضور قضات شکنجه شده اند، هفته ها در سلول انفرادی به سر برده اند و از حقوق اولیهء قانونی محروم شده اند؛
o با توجه به این که ایران دارای بیشترین تعداد روزنامه نگاران زندانی در خاورمیانه است، حق آزادی بیان و محاکمهء عادلانهء آنها را نقض می کند و غالباً مدت های طولانی آنها را در حبس انفرادی و بدون دسترسی به مراقبت پزشکی کافی نگهداری می کند؛
o با تاسف از این که مقامات قضایی تعداد رو به افزایشی از روزنامه نگاران را از سفر به کشورهای دیگر منع کرده اند؛ و تعداد قابل توجهی از روزنامه نگاران را در هنگام بازگشت از دوره های آموزشی در خارج به ایران مورد آزار و اذیت قرار داده اند؛
o با ناراحتی از سرکوب دولتی فعالان زن و نویسندگان و روزنامه نگاران زن که منجر به بازداشت خودسرانهء ده ها نفر شده و حداقل هشت نفر از آنها با اتهاماتی روبرو هستند، از جمله روزنامه نگاران و نویسندگان شاخص زن، شادی صدر، محبوبه عباسقلی زاده، ژیلا بنی یعقوب و ناهید کشاورز؛ و احکام زندان صادره برای روزنامه نگاران نوشین احمدی خراسانی، پروین اردلان، سوسن طهماسبی و فریبا داودی مهاجر؛
o با در نظر داشتن این که قوهء قضاییه تعدادی از روزنامه های مستقل، بیش از ٣۰ هفته نامه و نشریات دیگر، غالباً در شهرستانها، و ده ها نشریه دانشجویی را در طی سال گذشته تعطیل کرده است؛ ده ها روزنامه نگار و روشنفکر را احضار و بسیاری از آنها را بر اساس مفاد بازدارندهء قانون مطبوعات و قانون مجازات تحت تعقیب قرار داده است؛
o با نگرانی از مصوبه های دولت در نوامبر ۲۰۰۶ به منظور تسهیل کنترل بر اینترنت در ایران، که از آن پس برای ممانعت از دسترسی به تارنماهای بی شمار به کار گرفته شده و در نتیجهء آنها هزاران تارنما سانسور و روزنامه نگاران اینترنتی مورد آزار و اذیت شده اند و به شرکت های خصوصی تأمین کنندهء خدمات اینترنتی (آی اس پی) دستور داده شده که یا به کار خود خاتمه دهند یا تحت کنترل دولت قرار بگیرند؛ و نیز سرکوب چندین «وبلاگ نویس» ایرانی که مطالب خود را در اینترنت منتشر می کنند، از جمله نویسندهء شاخص اینترنتی آرش سیگارچی، که به ۱۴ سال زندان محکوم شد و سپس حبس او در مرحلهء تجدید نظر در فوریه ۲۰۰۵ به ٣ سال کاهش یافت؛
o با محکوم کردن جو خودسانسوری ناشی از سرکوب نظام یافتهء کسانی که نظریات انتقادی یا مخالفشان را علیه اعتقادات رسمی سیاسی و مذهبی ابراز می کنند؛
o با ملاحظهء همراه با نگرانی این که نمایشگاه کتاب بین المللی تهران از ۱۲ – ۱ مارس ۲۰۰۷ تنها به ناشران مورد تایید دولت ایران اجازهء شرکت داد و ناشران بین المللی را از ناشران داخلی جدا کرد که در نتیجهء آن امکان یک گفت وگوی واقعی فرهنگی بین ناشران ایرانی و خارجی کاهش یافت؛
o با احساس خطر از این که گروه های قومی ایرانی از جمله کردها، آذربایجانی ها، عرب ها و بلوچ ها از تدریس و آموزش به زبان خود منع هستند؛
o به علاوه با احساس خطر از سرکوب نظام یافتهء مخالفت های مردمی و روشنفکری در ایران؛

دولت ایران را فرا می خواند:
• تمام زندانیان سیاسی از جمله سیامک پورزند و علی فرحبخش را که به خاطر استفادهء قانونی از حق آزادی بیان، سازمان دهی و اجتماع محکوم شده اند، و نیز تمام زندانیانی را که در تناقض با مادهء ۱۹ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی – که ایران یکی از امضا کنندگان آن است – بازداشت شده اند آزاد کند و اتهامات علیه آنها را پس بگیرد؛
• قانون مطبوعات، قانون مجازات و سانسور بر نشر کتاب را مورد بازبینی قرار دهد با این هدف که تمام مقررات کیفری مانع بیان مسالمت آمیز عقیده را ملغا کند؛
• سازمان های قضایی و نیروهای امنیتی را ملزم و مقید به انجام محاکمات مبتنی براستانداردهای بین المللی عدالت و الغای شکنجه کند؛ و کسانی را که دستور کشتن زهرا کاظمی و قربانیان قتل های زنجیره ای را در اواخر دههء ۱۹۹۰ صادر کردند به دست عدالت بسپارد؛
• ممنوعیت روزنامه ها و نشریات را لغو کند و مصوبه هایی را که سانسور اینترنت را در اشکال مختلف مجاز می سازند، فسخ کند و جریان آزاد اطلاعات را در اینترنت تضمین نماید؛
• تحقیق کاملی در مورد زندان های سری خود انجام دهد و امکان دسترسی کامل به آنها را برای ناظران بین المللی فراهم کند؛
• اقدامات لازم را به عمل آورد تا نویسندگان و روزنامه نگاران بتوانند آزادانه از حق آزادی اجتماع و سازمان دهی استفاده کنند؛
• اقدامات مشخصی برای تضمین کامل و بدون مانع حق آزادی بیان در ایران به عمل آورد.