• آن‌گاه ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻮﺩﻡ
ﺩریائی ﺭﻭﺷﻦ ﺑﺴﻮﻳﻢ خیز ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ
ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ نرمی ِ ﺍﺑﺮﻳﺸﻤﻴﻦ ِ ﺧﻮﺩ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ.
ﻭ ﺍین ﻜﻪ:
ﺭﻭﺯﻯ ﺯﻧﻰ ﺷﺎﻋﺮ
ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ِ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ
ﺷﻌﺮﻯ ﺑﻰﻭﺍﮊﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮﺩ! ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ٣۰ مرداد ۱٣٨۶ -  ۲۱ اوت ۲۰۰۷

آن‌گاه ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻮﺩﻡ،
ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺷﺘﻢ ﺯﻧﻰ ﺷﺎﻋﺮ ﺭﺍ
ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺎﺭﻩئی ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺩﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ
                            خانه ﺩﺍﺷﺖ.
ﺷﺒﺎنگاهان
ﺩﺭ ابریشم واژگانش ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﻰﻛﺮﺩ
ﭘﮕﺎﻫﺎﻥ
ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺮﺗﻮ ِ ﺯﻳﺒﺎﺋﻰﺍﺵ ﺑﺎز ﻣﻰﺳﺘﺎﻧﺪ.
تا ﺑﺮﮔﻴﺴﻮﺍﻧﺶ
سُرﺧﮕﻞ ِ ﺍﺑﺮﻳﺸﻤﻰ ﺑﻨﺸﺎﻧﻢ،
ﺑﺎ فریادی ﺧﺎﻣﻮﺵ
ﺷﻮلاﻯ ِ ﺷﺮﻡ ﻧﻴﺎﻛﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﻴﻜﺮﻡ ﺩﺭﻳﺪﻡ!

ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮﺩ
             ﺑﻰ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺎﺷﺪ!
ﻋﺎﺭﻓﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮﺩﻡ
             ﺑﻰ ﻛﻪ ﻋﺎﺭﻑ ﺑﺎﺷﻢ!
ﺑﻰﻫﻴﭻ ﻭﺍﮊﻩئی
روانه‌ی طلاﻯ ِ ﺻﺪﺍﻳﺶ
ﺭﻭان ِ ﻣﺮﺍ ﺗﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩ.

ﺗﺎ ﻣﺮﺩگان، ﺑﺮﻧﺨﻴﺰﻧﺪ
                      ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ!
ﺗﺎ ﺧﻔﺘﮕﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﺎﻳﻨﺪ
                      ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ!
ﺗﺎ ﻛﺎﻭﺷﮕﺮﺍﻥ ﺑﻨﺸﻜﻮﻓﻨﺪ
                      ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻮﺷﺖ!
ﺑﺮ ﭘﺮﺩﻩﻯ ﺁﺏﻫﺎ ‌امّا ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻮﺷﺖ:

آن‌گاه ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻮﺩﻡ
ﺩریائی ﺭﻭﺷﻦ ﺑﺴﻮﻳﻢ خیز ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ
ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ نرمی ِ ﺍﺑﺮﻳﺸﻤﻴﻦ ِ ﺧﻮﺩ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ.
ﻭ ﺍین ﻜﻪ:
ﺭﻭﺯﻯ ﺯﻧﻰ ﺷﺎﻋﺮ
ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ِ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ
ﺷﻌﺮﻯ ﺑﻰﻭﺍﮊﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮﺩ!

ﺩﻳﻤﺎﻩ ۱۳۷۰