• ای مرگ بر ولایت شهشیخ جان ستیز!
ایران ستیز، بل، که همانا جهان ستیز!
با منجنیق و یوزی و با دار،ت ن شکن؛
با تهمت و شکنجه و زندان، روان ستیز. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۲ شهريور ۱٣٨۶ -  ۲۴ اوت ۲۰۰۷

ولایت شهشیخ

به یاران ارجمندم ،
لیدا خانم و سعید جان قائم مقامی   

ای مرگ بر ولایت شهشیخ جان ستیز!
ایران ستیز، بل، که همانا جهان ستیز!
با منجنیق و یوزی و با دار،ت ن شکن؛
با تهمت و شکنجه و زندان، روان ستیز.
با جهل و با خرافه و با سفله پروری،
فرهنگ کش،دروغ گرا،آرمان ستیز.
با وعده ی بهشت،چو مستی،خرد فسای؛
و باوعید دوزخ،چون مرگ،جان ستیز.
زاری و سوکواری و غم را همیشه خواه؛
با شادی و شکفته دلی جاودان ستیز.
با نام استعانت مستضعفان خلق،
مستضعف آفرین و ،سپس،مستعان ستیز.
خواهان بازگشت به دیروز پس پریر؛
چون روح ارتجاع،همانا زمان ستیز.
یاران او،چو گربه به پیش پلنگ و موش،
کرنشگران زور،ولی ناتوان ستیز.
کوشند،سر خوشانه،به آزار مردمان:
این گربگان نگر شده شیر ژیان ستیز!
مردم نمود ذات خدای اند بر زمین:
مردم ستیز نیست مگر آسمان ستیز.
گنجشگکان ببین شده در جنگ با عقاب!
افیونیان به خیره نگر پهلوان ستیز!
میمون وشان ببین زده بر آدمی لگام!
اکنونیان نگر شده آیندگان ستیز!
مشتی گیاه هرزه به بستان میهن اند:
با ذات انگلانه ی خود بوستان ستیز.
چون سم بدند و ،چون ملخ،آفت به کشتزار؛
صدها سدند و،همچو یخ،آب روان ستیز.
ایمان شان ز مردم ایران امان برید:
بنگر که تا چگونه شد ایمان امان ستیز.
دین خدا و مذهب حق بین ،که چون شدند
پیران او،به راه بقایش،جوان ستیز!
ایران من!تناقض احوال شان نگر:
غرق گذشته اند،ولی باستان ستیز!
آب کدام چشمه بپرورد ریشه شان،
این قوم گشته مردم ما را کیان ستیز؟!
مردم ستیزرا به حکومت چه؟!رهزن است
سالار کاروان چو شود کاروان ستیز.
با شب ستیزد،ار بستیزد،به روشنی:
خورشید را ندیده کسی آسمان ستیز.
در حیرتم که نفی وطن شیخ چون کند:
کس دیده است –گل که هیچ-خسی ستیز؟!
کس دیده است قویی با برکه در جدال؟!
یا دیده است بلبلکی آشیان ستیز؟!
کس دیده است شیری با جنگلی به جنگ؟!
یا دیده هیچ ماهیکی آبدان ستیز؟!
گیرم کم آید آخوند از جانور و گیاه:
اما جماد نیز نباشد مکان ستیز.
کس دیده می که جام بلورین خود شکست؟!
یا آهن و طلا و مس و سیم کان ستیز؟!
نیز ار زمانه نشکند ت بیضه در کلاه،
تاریخ هست،آی امام زمان ستیز!
بی خان و مانی ی همه ی مردمان ز توست:
اف بر تو،ای پدر،پدر خان و مان ستیز!
نام "پدر"به خود نهی و دودمان خلق
یابنداصل و نسل تو را دودمان ستیز.
مهمان قهوه خانه ی تاریخ ماستی:
وین قهوه خانه از تو شده میهمان ستیز.
ای سفره مان ز آز تو گردیده نطع خون!
مهمان ندید چون تو کسی میزبان ستیز.
در توست دشمنی که بجویی در این و آن:
دشمن تویی،تو دشمنی،ای این و آن ستیز!
تو تیر و مردم تو کمان و ...محالت آنک
روی هدف ببینی،تیرِ کمان ستیز!
با پارسی ستیزی و این دانم از کجاست:
اندیشه کشتن است مراد زبان ستیز.
شادی ستیز و خم شکنی،باش تا که باز
بینی درون میکده هامان غمان ستیز.
امروز اگر تو باشی و الحان ستیزی ات،
فردا شوند مردم ایران اذان ستیز.
از بهر تو به دهر همین مرگ مانده است،
کز دهرنیز پیرتری،ای جوان ستیز!
عمرت به سر رساد،که سد ره آمدی
تاریخ را،به بودن خویش،ای زمان ستیز!
ای مرگ بر تو باد و بر آوردگان تو:
این خیل با ثبات و امان بی امان ستیز.
این قوم بربریت و شر را نهان گرای؛
این طایفه ی حقوق بشر را عیان ستیز.
تسلیم امر و نهی خدا در به آشکار؛
با هر چه از خدا بود،اما،نهان ستیز.

زودا،ولیک،تا که خدا نیز وا رهد
از این گروه دد صفت مردمان ستیز.
این ملت،ار چه پیر ،نکرده ست خو به بند:
چون توسنی جوان و به گوهر عنان ستیز.
نزدیک می شود سحر رزم واپسین،
تا،همچومرگ،بر تو بتازیم جان ستیز:
تا بشکنیم سلطه ی جهل و خرافه را،
پیروزمند همچو یقینی گمان ستیز.
وز مرز آنچه هست فراتر نهیم پای،
پیگیر و نا ستوه چو موجی کران ستیز.
و آن گه من و پیاله گرفتن زدست دوست،
و آن هر چه ها دگر که بود اندهان ستیز.

یکم ژانویه ۲۰۰۶-بیدر کجای لند



واپسین حلقه

نگفته یکی شعر
       در من
          هنوز
نفس می زند:
پرنده ست و، در آرزوی پریدن
سر از چار سو
به دیواره های قفس می زند.

هزاران و یک بار،
             از این پیش،
بر او در گشودم:

-"بپر!
رها باش، پر باز کن!
و پرواز کن!"
          گفتم او را:
-"بچش نوش ناب بر آوردن آرزو را!"

بدین سان،گمان کرده بودم
که او را سرودم.
و یک دم رها گشتم از حس زندان او بودنم.
و این بود
      ژرفا بلندای از خویش در خود بر آسودنم.

ولی نه!
دگر باره می دیدم، آنک،
                            همان اوست
که در من نفس می زند:
پرنده ست و، در آرزوی پریدن،
سر از چار سو
به دیواره های قفس می زند.

هنوز،
به هر گاه و بی گاهی از ناگهان،
                           همچنان،
                               می سرایم؛
و، با هر سرودن،
کمی بیشتر از خود خویش بیرون می آیم.

کنون، دیگر، اما،
در انبوهه ی هر دم افزای شک هایم،
                                       این یک یقین است
که آن ناسروده
به زنجیره ی بی گسست نفس های من
                                    حلقه واپسین است.

بیست و ششم مه ۲۰۰۷-بیدر کجای لندن



ای شعر!

بی دین دلک مرا تو دینی، ای شعر!
در عالمی از شک ام، یقینی، ای شعر!
جز با جان، ترک من نخواهی گفتن:
دم های مرا تو واپسینی، ای شعر!

بی دین دلک مرا تو دینی، ای شعر!
در عالمی از شک ام، یقینی، ای شعر!
هم از تو به جان میرم و هم زنده شوم:
هم نفرینی، هم آفرینی، ای شعر!

بیست و ششم فوریه ۲۰۰۷-بیدر کجای لندن



بامدادی

بنگر که چه خوشرنگ است
                            زیبایی ی شبگیری:
آمیزه ی دلخواهی
          از قهوه ای و شیری.                  

هستی به فزایش بین.
آفاق به زایش بین.
خورشید در آیش بین:
                        خیزنده به آژیری.

بی پرچم و سربازان،
گردیده به شب تازان،
برنده فروغ آن
را جوهر شمشیری.       

ای من، که به آزادی،
همگوهره ی بادی!
بر خیز و به دلشادی
                وانه غم و دلگیری.

رو سوی فلانی کن.
هر کار توانی کن.
بر خیز و جوانی کن،
             هر چند دگر پیری.

نه سختی و نه نرمی،
نه ترسی و نه شرمی،
نه سردی و نه گرمی،
             نه بهمن و نه تیری.

کوهی ت به دوش است و
جان تو خموش است و
در یوزه ی توش از تو
            سیزیف اساطیری.

گر بر سر این بازی
سرمایه نمی بازی،
ز آن روست که می سازی
          با دوری و با دیری.

هر چند که خون پالاست،
چشم ات سوی آن والاست:
زین روی، سرت بالاست
            حتا به سرازیری.

خوش، در گذر هستی،
همگام جهان استی:
این است که سر مستی،
پیری و نمی میری.      
         
بیست و نهم مه ۲۰۰۷- بیدر کجای لندن
                     


"آذر، ماه آخر پاییز"

یاد ۲۲ بهمن ۵۷ و
به استاد بزرگ و دوست بزرگوارم،
ابراهیم گلستان


باد آذر پیام آرد از بهمن،
                      انگار،
بس که سرد است.

باغ در هم فرو ریخته،
                   هر چه هر جاش در هم شکسته،
گسترایی ست از بهت و از سوک،
خامشای هراس آفرینی ز میدان بعد از نبرد است.

زان همه زنده بالنده سبزینه پوشان رویان و پویان،
هیچ بر جا نبینی مگر ریشه سختان.

دیگر اکنون به پایان رسیده ست
ترکتاز مغول وار پاییز
               بر زادگان بهارینه ی برگ و بار درختان.

بیست ام فوریه ۲۰۰۷- بیدر کجای لندن



شب خیس

وقتی بغض دل شب می ترکه،
ابرای غمزده گریه می کنن،.
اشکاشون زنبور می شن، پوست منو نیش می زنن،
منو آتیش می زنن.

راه می رم،شونه به شونه ی خدا،
زیر چتر بارونا.
می ذارم داغ دلم رو بشوره
دوش سرد ناودونا.

پسرم،پاره ی گمگشته ی جان و تن من،
                                     هومن من،
کم کم، از اون دور دورا، پیداش می شه.

پیش می آد، نزدیک و نزدیک تر می شه:
نیمخندی تو چشاش،
گونه هاش تر، پیشونی ش شسته، موهاش خیس و بلند،
شونه ها پهن، سرافراشته، اندام رسا،
انگاری، نو جوونی های باباش.
می رسه به من،
                نگاهم می کنه با گریه خند.
از کنارم رد می شه،
             با قدمای بی صداش،
فرشی از مخمل و ابریشمه انگار زیر پاش.

یه چیزی می گه:
به من؟ یا به خودش؟ یا به خداش؟
چی می گه؟
من نمی دونم:
               دیگه دوره، دیگه دیره،
                              دیگه تاریکه صداش.

می خوام از خدا بپرسم که:
-"چرا؟ آخه، چرا؟ چرا؟ چرا؟"
می بینم، اما، خدا هم دیگه نیس؛
و منم تنها و شب:
شب خلوت، شب خالی، شب خیس.

بیست و دوم آوریل ۲۰۰۷- بیدرکجای لندن            



غزلواره ی بی عشق ماندن جان و جهان

درود بر تو، درود!
نمود بودن ناب،
             ای بود جاودانی ی مرگ!
درود بر تو،
          خداوندگار نازنین من،
                                                   ای عشق!-
اگر چه ترکم کردی.
و یاد باد شادی و غم زیبایت!
اگر چه دور ترک می یابمت از جانک و جهانک خود،
          هر چه تنگ تر می شود دلک بی کس ام برایت.

پس از تو هیچ نماند
- دل تهی شده و جان بی جهان یا جهان بی جانم را -
جز این چه هست:

تداومی ناچار
          از روز مرّه گی؛
که، در تداوم ناچارش،
         اندوه اندوه نیست؛
و، در فرو نشستن امواج- اوووه!-
                                     چندان همه گدازه
که از گلوی جهان ساز تشفشان هایش
فواره می گشود به سوی خدا و خدایان،
                                        دیگر
                                 هیچ کوهی کوه نیست.
و مرگ نیز،
       دیگر،
همچون غریو دینوسوران
-ازپس نخستین زلزله
         در پژواک آسمان شکاف اش
                     با شکوه نیست.

و آنچه هست
       تنها
هستای باستانی ی موران است
                               بر زمین و
                                    شبکوران و
ماران و
من، که خویش زنده ی پیشین خویش نیستم:
یعنی که دیگر پوسته ای از خویش بیش نیستم.
و دلخوشم به این،
         به همین،
که، هر چه پاهایم ،به پویه پیرانه، کندروتر می گردد،
گریزگار زمان،در گذار شتابان خویش،
                                    تندروتر می گردد!

به زادروزم: نهم تیر ۱٣٨۵ - بیدرکجای لندن



سپارش

                به آتوسا،
                  سپس به سبا
                  و آنگاه به سرایه

یک لکه ابر:
و آسمان زلالی ی شاداب خویش را
                                    می بازد.

خرگوش شادمانی ی ناآگاه،
آه،
وقتی
کز نا به گاه
شاهین ابر گونه اندوهی سیاه
بر او
فرو   
    می تازد.

یک آه نا به گاه
             از بادی ناگاه
بر غفلت پگاهی ی گنجشگک:
هم دردمی که دارد
          بر بالاترین شاخه های بهار
                                 آشیانه می سازد.

می دانم:
این ها، تمام این ها، را
                   گفته بودم از این پیشتر.

وینجا و اکنون نیز
چیزی ندارم
       برای با تو گفتن
                از این بیشتر.

تنها
    بدان و
آگاه باش و
       هشدار،
دخترکم! هشدار:
توفان گریه های فراوان و بی امان در پیش است:
لبخندهای کوچک نوزادت-- نواده ی زیبایم -- را
سپاسمندانه،
عزیز دار و
       غنیمت شمار.

پنجم ژانویه ۲۰۰۷- بیدرکجای لندن



در چند و نیم گامی ی آب

نخست باید تصمیم بگیری
که خشک بودن کامت از تشنگی ست
به راستی،
       وز بازی های پر فریب خیالت نیست.

مگر همین یک دم پیش
                     با مادر بزرگ خویش
                                        نبودی
و پس زمینه ی چشم اندازت ایران نبود؟
و آن صدای نوازشگر سرزنش نمی کردت
که: نازنین پسرم!
پیاده بر گشتی یا با چی؟
و کی؟
چگونه؟
      چرا؟
چرا؟
چرا؟.....
و مرغ خوابی بیش بود مگر
                              این همه
که، ناگزیر، از شاخه ی نگاهت پرواز کرد،
همین که چشم گشودی؟!

و بعد،
    باید مرغ خواب
                از لانه ی سرت
پریده باشد باز.
و، باز، هی
       بر تخت خواب،
به خود بپیچی و اینسو آنسو شوی،
به خویش بدگویان که:
                         -"آی ،
بدبخت!

دوباره، باز، فراموشت شد لیوان آب را بر داری
بیاری اینجا،
         بگذاری
          نزدیک دست،
                   بر میزک چراغک خواب،
کنار تخت؟"

و، بعد،
      بر خیزی
          هن هن کنان،
                      بروی
به آشپز خانه؛
چراغ برق را روشن کنی،
و شیر آب را بگشایی،
         لیوانی پر کنی
                      بنوشی.
و، بعد،
به تخت خواب که برگشتی،
دوباره، یادت آید
که باز،
      باز،
       لیوان آب فراموشت شده ست.....

بیست و هشتم مه ۲۰۰۷- بیدر کجای لندن