اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱٣ شهريور ۱٣٨۶ -  ۴ سپتامبر ۲۰۰۷

امسال در نوزدهمین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی جمعیت قابل توجهی نسبت به سالهای گذشته در این مراسم شرکت کرده بودند و گروه برگزار کننده تلاش وافری را انجام داد تا با تهیه برنامه های متنوع و از زاویه ها و دیدهای مختلف مراسمی در خور را برگزار کند، یکی از دلایل آن، فراخوان درستی بود که از طرف کمیته همبستگی با کارگران ایران- استرالیا داده شده بود.
در این فراخوان از تمامی فعالین سیاسی ،اجتماعی ،نیروها و احزاب سیاسی ، جهت همکاری نظرخواهی و تعیین گروه سازماندهنده ی این مراسم دعوت شده بود.
در جلسه فراخوان ،عده ای شرکت کردند و گروهی به عنوان گروه برگزار کننده مراسم سالگرد کشتار زندانیان سیاسی، عقیدتی تشکیل شد تا با همکاری و همفکری با سایرین برنامه را تهیه وتنظیم کند


و اما خود مراسم

مراسم امسال در دو بخش و شامل فیلم ، پیام گروه برگزار کننده ، اسلاید، خاطره یک زندانی سیاسی و شعر بود.
ابتدا به افتخار جان باختگان حاضرین یک دقیق دست زدند و پس از آن پیام گروه برگزار کننده خوانده شد. .(ضمیمه گزارش ).
سپس با قطعه شعری از یکی از مبارزان گمنام جانباخته برنامه پی گرفته شد.

قسمت بعدی مراسم شامل نمایش فیلم "درختی که به خاطر می آورد"به کارگردانی مسعود رئوف بود که رشته گفتگوها و بازآفرینی وقایع و جنایتهای رژیم جمهوری اسلامی از زبان زندانیان دو رژیم چون رضا غفاری ، شکوفه ، فرزاد و شیرین مهربد بود، که.تاثیر خاص خود را داشت

بخش اول برنامه با شعر آزادی سروده مجید امید پایان گرفت .

در فاصله دو بخش برنامه فرصت خوبی برای بحث و تبادل نظر شرکت کننده گان با هم پیرامون مسائل گوناگون اجتماعی به همراه موزیکهائی به مناسبت این روز بود.

بخش دوم برنامه با خاطره گوئی از زندان توسط رفیق فریبا صالح زاده که هفت سال از عمر خود را در زندان های رژیم گذرانده است آغاز شد که تمامی جمعیت حاضر در سالن را تحت تاثیر قرار داد.
سپس نقاشی های شهره کیا که در فاصله سالهای ۶۰-۶۶ در زندانهای حکومت خلق کرده بود ،به همراه موسیقی منفرد زاده و آواز فرهاد به نمایش در آمد.

پس از آن نوبت به خوانده شعری با عنوان " هم درد با خاوران " بود .که قسمتی از آن چنین است
.........

فردای آفتابی پیروز
                         که مستانه خنده ها بر لب
                                                          و نه چشمه ساری گونه ها
به اشک
که پر نشاط رقصندگان به پایکوبی
                                     و نه دل مردگان به زاری و   
                                                                      مادران به مرثیه
..........


در قسمت آخر برنامه فیلم تهیه شده توسط حمید حمیدی که جزئیات قتل عام زندانیان سیاسی – عقیدتی در سال ۶۷ را بطور روشنی و دلنشینی بیان می کرد بنام " آنجا روزی باغ خواهد شد " نمایش داده شد و در پایان از همکاری همه عزیزان بخصوص رفیق هنرمندی که تابلوی با مضمون و زیبائی خلق کردن و به مراسم اهداء کرده بود قدردانی شد .
                                                                                       

گروه برگزاری سالگرد کشتار زندانیان سیاسی – عقیدتی
۱۰شهریور ۱٣٨۶- ۲ سپتامبر ۲۰۰۷



علیه اعدام علیه شکنجه
گورستان خاوران سند رسوائی حکومت اسلامی در سراسر جهان است.

به یاد هزاران زندانی سیاسی- عقیدتی که در راه آزادی ، عدالت   اجتماعی و سوسیالیم    بدست    رژیم جمهوری اسلامی در ایران قتل عام شدند. جمهوری اسلامی هنوز رسما قدرت را در دست نگرفته   بود که دست   به
یورش و کشتار برد .

حمله به روزنامه ها و روشنفکران و قلم بدستان ،حمله به ترکمن صحرا و کشتن رهبران خلق ترکمن ، حمله به کردستان و کشتار و اعدام آزادیخواهان خلق کرد ، کشتار خلق عرب در خرمشهر،اعدام اقلیتهای مذهبی ، تداوم دستگیری نیروهای انقلابی و از بین بردن سازمانهای سیاسی، دمکراتیک و انقلابی درجهت سرکوب آزادیهای
اجتماعی بدست آمده ناشی از انقلاب،سرلوحه برنامه ولایت فقیه خمینی بود.

حاکمان تازه به قدرت رسیده همانند همه رژیمهای ارتجاعی مذهبی به قصد ایجاد گورستانی خاموش بنام جامعه اسلامی قدم به سالهای ۶۰ گذاشتند. اعدامهای بی نام و نشان خرداد و ماههای بعد سال ۱٣۶۰ نشان از عمق جنایتکاری رژیم بود ،که حتی به کودکان و زنان باردار نیز رحم نکرد ،هزاران مبارز انقلابی توسط حاکمان رژیم در این سال به جوخه های اعدام سپرده شدند.

در سالهای بعد اعدامها و شکنجه در ابعاد گسترده ادامه یافت .پایان جنگ ایران و عراق، درمانده گی دیگری برای رژیم اسلامی بود که فقط میتوانست با تشدید سرکوبها و آن چیزی که حاکمان جنایتکار اسلامی در ایران به آن حل مسئله زندانیان سیاسی لقب داده بودند جواب بگیرد . نتیجه این سیاست، قتل عام هزاران انسان مبارز و انقلابی در تابستان ۱٣۶۷ و انجام یکی از فجایع عظیم انسانی بود که به دستور خمینی و در خلوت اجرا شد اگر رژیم جمهوری اسلامی در قتل عام سال ۶۰ مشخصات مبارزین اعدام شده را در سطح وسیع پخش کرد این بار حتی به جای تیرباران از طناب دار و گور دسته جمعی استفاده کرد که مبادا صدائی به بیرون درزپیدا کند.

اما این جنایتها در ابعاد پیچیده تری در سالهای بعد ادامه یافت،ماجرای قتلهای زنجیره ای سرکوب بی وقفه مبارزات آزادیخواهانه کارگران ، زنان ، فرهنگیان ،نویسندگان و سایر اقشارپائین جامعه و دامن زدن به نا امنیهای اجتماعی   برپایی اعدامهای خیابانی ،نگه داشتن دائمی جامعه در ترس و وحشت، گسترش مواد مخدر و... از ان جمله اند.

نتایج و پیامدهای جنایتها و سرکوبهای بی وقفه رژیم جمهوری اسلامی، خود را ،در عمیق تر شدن فاصله های طبقاتی وازدیاد اختلاف فقر و ثروت بصورت مستقیم نشان داده و همراه آن به نفرت عمیقی بین مردم وقداره به دستان حاکم تبدیل شده است.
.
امروز خواست سرنگونی حکومتی که راز مانده گاری خود را در زندان ،شکنجه واعدام یافته است هر چه بیشتر توده ای شده است .طبقات و اقشار تحتانی جامعه ما هر چه بیشتر و با پوست و خونشان این مسئله در دریافته اند که با رژیمهائی   از این دست باید سیاست مشت در مقابل مشت را بکار برد .برای انکه دیگر از اعدام و شکنجه و زندان خبری نباشد باید در قدم اول رژیم اسلامی در ایران را به زباله دان تاریخ سپرد.

آرمان خواهی و اراده همسنگران جان باخته ما برای سرنگونی جمهوری اسلامی و عزم آنان در مبارزه برای آزادی و برابری و جامعه ای عاری از ستم و استثمار وایجاد دنیای بهتر به هدفی برای ما و نسلهای آینده تبدیل شده است.

مردم آزادیخواه
همگام با هم و در یک حرکت مشترک و همراه با همه مبارزان در داخل   ایران خاوران را به نمادی از جنایت رژیم اسلامی علیه مردم و سمبل اعتراض به شکنجه و اعدام تبدیل کنیم.


گروه برگزاری سالگرد کشتار زندانیان سیاسی-عقیدتی در ایران
شهریور ۱٣٨۶—سپتامبر ۲۰۰۷