• در حدود ۱۰۰۰۰ فتوکپی و نامه های دسته شده که از سوی زندانیان زندانهای اسرائیل نوشته شده اند: مدارک و خاطره نویسی و هنر و صنایع دستی در واقع فرهنگی از عزا و نقصان، شهامت و خاطرات و هر آنچه که با زندانیان فلسطینی در رابطه است در این محل جمعند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱۴ شهريور ۱٣٨۶ -  ۵ سپتامبر ۲۰۰۷

علف پلاستیکی سمبل زمین خوب، کاشی قرمز حمام سمبل خون ریخته شده، ۶ ستون بتونی لکه لکه بجای دیوار و حصار. برای چه ۶ ستون؟ فاهد ابو ال حاج رئیس دانشگاه قدس اورشلیم که سابقا خود زندانی بوده زندان ابوجهاد را که زندانی برای زندانیان سیاسی است معرفی می کند و در پاسخ می گوید ۶ ستون هم زیاد هستند.
با زبانی دیگر:
فلسطینی ها طبق تصورات خودشان انستیتوی Yad Labanim را ساختند.
این محل آرامگاه سربازانی است که در جنگ کشته شدند. هزینه ساخت این آرامگاه چیزی در حدود ٨۵۰۰۰۰ دلار شده است. موزه این بنا در یک ساختمان سه طبقه تمیز و مدرن قرار دارد. در این بنا سادگی و زرنگی، تبلیغ و جمع آوری اسناد ومدارک همه با هم جمعند. آسانسوری از شیشه به آرامی میان فضاهای مجهز به دستگاه های کنترل هوای سرد و گرم وآرشیو بسیار جالب و دیدنی طبقه سوم در حرکت است.
در حدود ۱۰۰۰۰ فتوکپی و نامه های دسته شده که از سوی زندانیان زندانهای اسرائیل نوشته شده اند: مدارک و خاطره نویسی و هنر و صنایع دستی در واقع فرهنگی از عزا و نقصان، شهامت و خاطرات و هر آنچه که با زندانیان فلسطینی در رابطه است در این محل جمعند. هیچ ملتی تاکنون این چنین یک چهارم پسران و دخترانش را در بند و زندان ندیده است. هیچ خانواده فلسطینی چه در گذشته و چه در حال بدون یک زندانی و دستگیر شده وجود نداشته و ندارد. و حال در باره موزه بگویم.
بنیاد عربی کویت هزینه را پرداخت و این موزه در محوطه دانشگاه القدس ابو دیس در کنار اورشلیم ساخته شد. این تنها محوطه دانشگاه جهان است که در پشت یک دیوار بمانند یک زندان قرار گرفته است. به واقع هم این دیوار سابقا می بایست میدان ورزشی محوطه دانشگاه را قطع کند و تنها به شکرانه روابط بین المللی پریزیدنت ساری نوسایبه این دیوار کمی بطرف غرب کشیده شده است. در هرحال میدان ورزشی بخشی از محوطه دانشگاه است اما در پشت دیواری بتونی به بلندی ٨ متر که شهر را به دو بخش تقسیم می کند.
ازموزه، یعنی زندانی در زندان می توان از هرپنجره برفراز دیوار را نگریست. این موزه هر روز باز است بجز پنجشنبه ها و جمعه ها از ساعت ٨ تا ٣ بعد از ظهر. ورود آزاد است. اگرکسی در این تابستان بی پایان هر چیزی را امتحان نموده است در اینجا هم می تواند گردشی آموزشی انجام دهد: موزه ابوجهاد زندانیان سیاسی ابودیس.
دیدار ما از موزه در ابتدا از شخصی شروع می شود که بعنوان اولین زندانی فلسطینی شناخته می شود ـ عیسی مسیح.
ما از فضای سبز پائین آمده و سپس از چند پله بالا می رویم: اطراف این محل کاکتوس کاشته شده است که "ویادولورازا" یعنی راهی که زندانی عیسی مسیح برای به صلیب کشانده شدن برده شده است را در مقابل چشمان ما مجسم می سازد. سپس ۲۰۰۰ سال مستقیم بسوی دیوار بتونی جهش می کنیم. مدل "دیوار نژادپرستی" ای که راهنمای ما برای ما مجسم نموده است. همه جا گلدان های گل پراکنده اند. گلدان های بتونی کاکتوس، کنده های بتونی "چک پوینت" را بخاطر می آورند. کاکتوس صبرا و کاکتوس خاردار انجیر سمبل تحمل مردم فلسطین را نشان می دهند. در عربی هم کلمه صبر به مفهوم تحمل و حوصله است.
راهنما می گوید: همه فلسطینی ها بر خلاف برخورد اسرائیلی ها در مقابل پرتحمل اند. اسرائیل تنها جائی نیست که راهنماهای پرحرف دارد. پنجره بزرگ دیوار خارجی ساختمان سمبل آزادی است. ....هر سنگی مفهوم خود را به همراه دارد. چند ماه پیش من ازمکانی دیگرشبیه این مکان دیدن نمودم: موزه نژادپرستی در سووتو جنوب آفریقا. دقیقا با همین طراحی و با همین پیام.

عکس های نمایشگاه:
عکس های سیاه و سفید از دستگیری ها. در این عکس ها سربازان اسرائیلی با بی ملاحظه گی زندانیان را می زنند، به روی زمین می کشند، می بندند، با مشت می کوبند، با پوتین هایشان زیر لگد می گیرند، پرت می کنند و به آنها تف می اندازند..... در نقشه ای ۲۷ زندان و زندان بازجوئی نشان داده شده است که برای هر فلسطینی آشناست. زندان های مرکزی با رنگ قرمز نشان داده شده است ومراکز بازجوئی با رنگ زرد. از زمان پیمان اسلو بسیاری از اینگونه فعالیت ها به اسرائیل منتقل شد ه اند چیزی که بر خلاف پیمان ژنو است. تنها دو تاسیسات در مناطق اشغالی باقی مانده اند: در افرا و هاوارا
در پوستری دیگر با ۷۶ روش بازجوئی و شکنجه آشنا می شویم: از کتک های وحشیانه گرفته تا شبح و شکنجه موزو رفتارهای وحشیانه ای که مانع ازاین می شوند تا زندانیان با وکیلی ملاقات کنند.
راهنما می گوید: "این عکس ها رفتار و طرز تفکر اسرائیل در مقابل زندانیان فلسطینی را به تصویر در می آورد".
عکس های رنگی هر آنچه را که زندانیان مخفیانه عکاسی کرده اند را نشان می دهند ودر این عکس ها زندگی روزمره زندانیان به تصویر درآمده است. یکی از عکس ها توده عظیمی خشاب های نارنجک های اشک آوری را که بر علیه زندانیان پرتاب شده است را نشان می دهد و درحقیقت نوع دیگری از زندگی پشت میله های زندان را بتصویر در می آورد. سپس مکعبی شفاف و بیرنگ وجود دارد که درونش چیزی حک شده است که نمایشگر از بین بردن ۵۰ فلسطینی توسط ماموران بریتانیائی است. نامه خداحافظی یکی از زندانیان کشته شده بنام فواد هیجاوی به خانواده اش در تاریخ ۱٨ یونی ۱۹٣۰ در این میان قرار دارد.
ودر اینجا دیوار مرگ قرار دارد: نام و تصویر ۲۲۰ زندانی که در زندان های اسرائیل کشته شده اند بر روی آن قرار دارد. از خلیل سیام گرفته که در مقرر پناهندگان بعد از ٨ یونی ۱۹۶۷ دستگیر و کشته شد یعنی دومین روز اشغال تا جمال ال سراحیم از هبرون که در نتیجه بیماری در زندان در تاریخ ۱۶ ژانویه ۲۰۰۷ جان خود را از دست داد یعنی ۴۰ سال بعد.
بر روی یک تابلوی سبزرنگ نام ۶۴ فلسطینی که بیش از ۲۰ سال در زندان بسر می برند قرار دارد: از سعد ال آتابا که از تاریخ ۲۹.۶.۷۷ در زندان بسر میبرد یعنی بیش از ٣۰ سال تا خالد ال جیدی از رافا که از دسامبر ۱۹٨۶ یعنی ۲۱ سال در زندان بسر میبرد. ابوالحاج می گوید "ما باید نام ۱۰ نفر دیگر را به این لیست اضافه کنیم".
نوشته های بسیار ریز بر روی کاغذ نامه های بیرنگ نامه هائی هستند که زندانیان از زندان به طور مخفیانه خارج کرده اند. زندانی بخش اداری بدون محکومیت در زندان عماد سوا برای من یک چنین نامه هائی از زندان مگیدو فرستاده است و من در این نامه های مینیاتوری که مرا بسیار تحت تاثیر قرار داده اند استعداد و هنر بسیاری از زندانیان را میبینم.
در بخش دیگری از این نمایشگاه کپسول های بسیار کوچکی که نامه های زندان در آن قرار می گرفته و خارج می شده قرار دارند. یکی از زندانیان به خانواده اش می نویسد: "در مرکز این زندگی وحشتناک و این کابوس تمام نشدنی زندان مرکزی آشکالون می خواهم به شما عزیزانم سلام های فراوانم را بفرستم". اصل نامه های خلیل الوزیر و ابوجهاد از بغداد در زندان های اسرائیلی که در سال ۱۹٨۶ از زندان خارج شده اند هم وجود دارد. دو سال بعد ابوجهاد توسط اسرائیل در تونس به قتل رسید و حال موزه ای بنام وی وجود دارد.
بر روی دیوار دیگر اسطوره های شهامت ۴ اعتصاب غذای بزرگ که درچهار زندان کشته شدند به تصویر در آمده است. تصویراز عبدال قادر ال فهیم از جبلیه که در زندان آشکالون در ماه مه ۱۹۷۰ کشته شد تا حسین آویدت از اورشلیم که در اکتبر ۱۹۹۲ در همان زندان از گرسنگی مرد بر روی این دیوار قرار دارند.
راهنمای ما الحاج خود در یکی از اعتصاب غذا ها در سال ۱۹٨۰ در زندان شوا شرکت داشته است. او ۱۰ سال یعنی از سن ۱۶ تا ۲۶ سالگی در زندان بسر برده است. دو دوست دیگر الحاج هنوز در زندان بسر میبرند.
هیچگاه در این موزه کلمه ای در باره جرم زندانیان و دلیل دستگیریشان نوشته نشده است. آیا زندان بان ها و مسئولین موزه از بلاهائی که برسر زندانیان آورده اند شرم دارند؟
نام معروف ترین زندان در حال چون مروان برقوتی هیچ کجا دیده نمی شود. رئیس موزه می گوید :"او زندانی جدید است".
دفترچه های خاطرات زندان که در دفترچه های مدرسه های اسرائیلی که در زندان خریداری می شدند هم به نمایش گذاشته شده اند. این خاطرات دست نویس شده خط به خط رنج و درد و عذاب و تجربه ها و بیچارگی زندانیان را بتصویر در می آورند. برخی از آنها بعنوان کتاب بعدها منتشر شدند. " قیام گرسنگان در پشت میله های زندان" و " شب های انتفاذه در زندان" نام دو کتابی است که ابوالحاج رئیس موزه نوشته است. "زندانیان مریض در واقعییت فلسطینی" نام بروشور دیگری است که از سوی زندانی سلیمان النجاب نوشته شده است.
برخی از این دست نوشته ها به زندانیان فلسطینی و یا مادران زندانی ... تقدیم شده است. همچنین مدارک معروف زندانیان سال ۲۰۰۵ در اینجا وجود دارند. زندانی اسرائیلی بنام ولید داکا به عربی و انگلیسی و عبری در اثری قابل توجه که با علامات پرندگان آذین شده است و به خارج از زندان بیرون برده شده است نوشته است: "من سن واقعی مادرم را نمی دانم. مادر من دو سن دارد یکی سن عمری اش که من نمی شناسم و یکی سن زندانی بودنش. دو سن موازی که ۲۰ سال میشود و من برای او از زمان موازی نامه می نویسم....".
والید داکا از سال ۱۹٨۶ در زندان بسر میبرد. من یکباردر سال ۲۰۰۱ اورا در زندان شاتا ملاقات کردم. از آن زمان ۷ سال میگذرد. داکا زندانی و محکوم شد زیرا که وی در قتل و ربودن سربازان مسجد تامن شرکت داشته است. اگر داکا یهودی بود و عرب ها را بقتل رسانده بود در این صورت مدتها بود که آزاد میشد. همچنین اگر وی یهودی بود که یهودی را بقتل می رساند بازهم مدت ها بود که آزاد شده بود و اگر فلسطینی از مناطق اشغالی بود در معاوضه زندانیان به آزادی می رسید اما داکا عربی است از اسرائیل و هیچ کسی به او و مجازاتی که می شود توجه ای ندارد. حال حداقل اثر او در این موزه قرار داده شده است...