اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۴ دی ۱٣٨۲ -  ۱۴ ژانويه ۲۰۰۴

ای کاش نمایندگان اصلاح طلب، پیشتر به جای وقت کشی های بی نتیجه و چانه زنی های بی حاصل تحصن می کردند. ای کاش وقتی حکم حکومتی به مجلس رسید بود نمایندگان به جای کرنش به پا می خیزیدند، به جای سکوت فریاد می کردند و به جای تحلیل های بی مایه و بی عاقبت به پیشگاه ملت شکایت می آوردند و آن ها را به داوری و حمایت فرا می خواندند. ای کاش پیشتر، وقتی هنوز مردم از نمایندگان خود در مجلس ناامید نشده بودند نمایندگان در برابر نهاد انتصابی شورای نگهبان دست به تحصن زده بودند، ای کاش وقتی نهاد های انتصابی ای چون مجمع تشخیص مصلحت انحصارطلبان، شورای عالی انقلاب فرهنگی و ... به قانون گذاری دست یازیدند و تیشه به ریشه خانه ی ملت زدند نمایندگان دست به تحصن می زدند و هزار ای کاش دیگر ...
اما افسوس مردم به این نتیجه رسیده اند که چپ و راست سر و ته یک کرباس هستند. اما افسوس نمایندگان مجلس همان راهی رفتند که کم و بیش خاتمی پیمود و به همان فرجامی گرفتار آمدند که خاتمی گرفتار آمده است. باور کنید دیگر مردم به کمک شما بر نخواهند خاست و این معمایی است که انحصار طلبان به خوبی در فهم آن توفیق داشته اند و این دلیل اصلی گستاخی کسانی است که خواب یک کاسه کردن قدرت و حذف نیمی از داوطلبان و ۸۰ نماینده ی فعلی مجلس را دیده بودند.
مردم به درستی از خود می پرسند گروهی که حتی قادر به دفاع از حقوق خود نیستند، چگونه می توانند از حقوق ملت دفاع کنند؟ مردم می پرسند آیا اگر تیغ نظارت استبدادی آن ها نمی گرفت، آیا نمایندگان حاضر می شدند برای دفاع از حقوق شهروندان، دگراندیشان، ملی مذهبی ها و جریان های سکولار نیز تحصن کنند؟ آیا همیشه فاجعه باید بر سر خود مان آوار شود، تا به خود بیاییم؟ آیا فاجعه ای که برای اکبر گنجی رقم خورد نمی توانست دلیل مناسبی برای تحصن باشد؟ آیا آنچه قوه ی قضاییه ی انحصارطلبان با آزاد اندیشانی چون امیر انتظام، صابر، علیجانی، رحمانی، آغاجری، اشکوری، سازگارا، عبدی و .... انجام داد و می دهد مسئله ی کوچکی است که نمایندگان پاورچین پاورچین از کنار آن گذشتند و می گذرند؟ آیا ظلم فاحش و ستم آشکاری که در برابر دیدگان مردم بر دانشجویان رفت و همچنان می رود فراموش شدنی است؟ آیا طرح و اراده ی رد نمایندگان مردم در انتخابات شورا ها حتی پس از رای گیری توسط نهاد های انتصابی مسئله ی کم اهمیتی بود که نمایندگان از کنار آن گذشتند؟ و هزار آیا دیگر...
به درستی گفته اند که جامعه ی مدنی از زندان ها آغاز می شود. دفاع از حقوق شهروندی با دفاع جانانه از متهمین، مجرمین و اقشار آسیب پذیر، بی دفاع و بی نوا شروع می شود. وقتی نتوانیم، یا نخواهیم از حقوق زندانیان دفاع کنیم، بازی را باخته ایم و صد البته حقوق خود را. اگر مردم به دفاع از شما بر نخواسته اند به خاطر آن است که از شما مایوس و توسط رقبای شما مرعوب شده اند.
این همه را گفتم، اما منظور نادیده گرفتن شجاعت ستایش انگیز برخی از نمایندگان مجلس نبود که نام آن ها برای همیشه به تاریخ ما پیوسته است. و نیز منظور کم بها کردن حرکت شجاعانه ی اخیر آن ها نیست، تنها می خواهم بگوییم نمایندگان در این معرکه باید کاری کنند که شائبه ی دفاع از منافع شخص بوجود نیاید. به حذف هیچ کس نباید رضایت داد. باید با تمام وجود برای برچیدن نظارت استصوابی در تمامیت خود برخیزیم و نباید فراموش کرد که نظارت استصوابی (حق ممیزی و وتو) نهاد انتصابی شورای نگهبان بر مصوبات مجلس بسیار خطر خیزتر و نگران کننده تر از نظارت استصوابی یر انتخابات است. برای این مطلب هزار دلیل می توان آورد که هزارمینش آن است که حتی اگر شورای نگهبان هیچ کدام از اصلاح طلبان را حذف نمی کرد، بعید بود مردم از آن ها استقبال و حمایت کافی می کردند، چرا که مردم به درستی در یافته اند که مجلس شورای اسلامی، مجلس شورای ملی نیست. مجلس شورای اسلامی، آن عدالت خانه ای نیست که نیاکان ما در آرزوی آن بودند. مجلس شورای اسلامی یک مجلس تشریفاتی، صوری و مشورتی است.