اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲۴ شهريور ۱٣٨۶ -  ۱۵ سپتامبر ۲۰۰۷

داریوش همایون از فعالان مشروطه خواه ایران، در گفتگویی با سایت تلاش آن لاین اعلام کرد در صورت حمله به ایان یا تجزیه کشور به صورت موقت در کنار جمهوری اسلامی قرار خواهد گرفت. او تاکید کرد: یک جبهه ضد جنگ، ضد برنامه هسته ای جمهوری اسلامی، و ضد تجزیه ایران ــ که مانند دانه های زنجیر بهم پیوسته اند،برای دفاع از ملت ایران، اکنون بهترین کاری است که می توانیم انجام دهیم.
متن این گفتگو را در زیر می خوانید:

تلاش ـ پس از چند ماهی سکوت بار دیگر حمله بر علیه موضعگیری سال گذشته شما و عبارت معروف در صورت حمله نظامی به ایران نیاندیشیدنی ها را نیز باید اندیشید و.. ـ، اوج تازه ای گرفته است. با این که در این فاصله مبارزه علیه رژیم اسلامی و روشنگری گفتاری و نوشتاری تان بر علیه این آفتی که به جان ملت ایران افتاده است، اگر از همگان بیشتر نبوده، حتماً کمتر نبوده است، پس این اوج تازه حمله به شما از چیست؟

د. ه. ــ حملات به مرا نمی باید جدی گرفت. از این سخنان بسیار بوده است و باز خواهد بود. یکی دو نفر شایعه ای ساخته اند و آن را به این و آن می گویند. یکی دو نفر هم باور کرده اند و ناراحت شده اند و واکنش هائی نشان داده اند. آن یکی دو نفر اصلی به نظرم احتمالا از این سو وآن سو شنیده اند که حمله به ایران قطعی است و به شتاب می خواهند برای دردست گرفتن اوضاع پس از برهم ریختن جمهوری اسلامی ــ چون اگر حمله ای صورت گیرد به قصد فلج کردن کامل رژیم خواهد بود و به هدف های اتمی،حتا نظامی، محدود نخواهد ماند ــ دست به کار شوند. من ظاهرا به عنوان مانع عمده سرهم کردن چنان ترتیباتی شناخته شده ام. گذشته از این اگر اینهمه امید ها را به جنگ بسته اند می باید مخالفان جنگ را بی اعتبار و افکار عمومی را به پذیرفتن و ترجیح دادن راه حل مداخله خارجی برای برطرف کردن مشکل جمهوری اسلامی آماده کرد.
من بنا به عادت، بی پرده ترین موضعگیری ها را کرده ام و در بیش از یک مورد و از مدت ها پیش اعلام داشته ام که در صورت حمله به ایران یا تجزیه کشور موقتا در کنار جمهوری اسلامی قرار خواهم گرفت. در همه زندگی اولویت اصلی من موجودیت ایران بوده است، هر چیز دیگری از جمله خودم پس از آن. سه دهه حکومت اسلامی چیز زیادی از کشور ما نگذاشته است که بتواند تحمل جنگ با امریکا و تحریکات گروه های تجزیه طلب را به پشتیبانی کشور های بیگانه بیاورد. به این معنی من یک ناسیونالیست هستم که کسانی از آن به طعنه سخن می گویند ــ و دلم می خواست آنان را نیز در این احساس همراه خود می یافتم.

تلاش ـ بیشتر این حمله ها از سوی کسانی است که استراتژی رهبری و الترناتیو سازی از خارج را دنبال می کنند. آیا رابطه ای میان این استراتژی و حمله نظامی وجود دارد؟

د.ه. ــ درست است. اما استراتژی جایگزین سازی که با امتیاز دادن به سازمان های قومی به هزینه ملت ایران همراه باشد حتا با کوشش برای کشیدن پای شخصیت های مشهور و دارای محبوبیت، به شورا های رهبری به جائی نمی رسد. اساسا اندیشه رهبری از بیرون سترون است. با نیرو و حیثیت شگرفی که جنبش درونی مبارزه با جمهوری اسلامی دارد چنین ادعا هائی جز افزودن بر فاصله ها نتیجه ای نخواهد داشت. ما یاور مبارزه در درون هستیم؛ و این بار مبارزه رهائی و بازسازی ایران زیر سایه یک یا چند تن نخواهد رفت. در حسن نیت این سروران تردید ندارم. ولی استراتژی و به ویژه تاکتیک های آنان در چند ماهه گذشته تنها فضا را خراب تر کرده است. برای اثر گذاشتن بر مبارزه با رژیم آخوندی – سپاهی می باید هر چه می توانیم برای بهتر کردن فضای مبارزه بکوشیم. تا کی تاکتیک هائی که در پنجاه ساله گذشته شکست را بر سرخوردگی بار کرده است؟
من ارتباطی میان جایگزین سازی و حمله نظامی نمی بینم. مدت های دراز است که بسیاری تصور می کنند می توان در هزاران کیلومتری ایران قدرتی بوجود آورد که بتواند جای جمهوری اسلامی را بگیرد. بالا گرفتن بحران اتمی جمهوری اسلامی که تنها علت جنگ احتمالی می تواند باشد پدیده تازه تری است و طبعا انگیزه بیشتری برای جایگزین سازی شده است. اشکال در این خواهد بود که جایگزین سازی انگیزه ای برای توجیه جنگ بشود.

تلاش ـ برخی از فعالین تبعیدی زیر نام مستعار ولی با بیانی روشن و آشکار و عده ای دیگر با نام خود اما با زبانی پوشیده از حمله نظامی به ایران دفاع می کنند. در این میان عده گسترده تری از تبعیدیان ایرانی، حتا در میان سرآمدان سیاسی ـ فرهنگی در ناامیدی خود نسبت به فراهم بودن شرایط اقدامات موثر در داخل برای مقابله با حکومت اسلامی و با اوج گیری ابعاد سرکوب، به تدریج پذیرای این حمله به عنوان تنها امکان از سر راه برداشتن رژیم اسلامی می شوند. آیا ما به خط پایان توان خود در مبارزه بر علیه حکومت اسلامی رسیده ایم؟

د.ه. ــ کم نبوده اند و نیستند آنها که از خودشان نا امیدند و نا امیدی خود را ضرب در میلیون ها ایرانی می کنند. جای شگفتی است که تجربه انقلاب اسلامی به این زودی از یاد کسانی رفته است. در آن زمان هم گفتند آن رژیم برود هر چه بیاید بهتر است. حمله نظامی به ایران، حمله ای که به خواست آرزومندان، جمهوری اسلامی را درهم شکند، ایران را مسلما در وضعی بد تر از آنچه هست خواهد گذاشت. کشور ما از آن حمله کمر راست نخواهد کرد. توجیه کنندگان و مدافعان جنگ در بیرون البته قدم رنجه نخواهند فرمود. اما آنان که می باید در ویرانه های جنگ دنبال آنچه از ایران و از زندگی هاشان می ماند بگردند بهتر است یکبار دیگر بیندیشند. اگر گوشه ای از پیش بینی های ما که هشدار می دهیم درست دربیاید چه؟
موضوع ترجیح دادن جمهوری اسلامی یا مذاکره با آن نیست. موضوع این است که با این گفتن ها و نوشتن ها نمی باید جنگی را که هنوز می توان جلوش را گرفت پیش نیندازیم. نمی باید سخنانی بگوئیم که شکست خوردگان طرح حمله به عراق رابه ماجراجوئی تازه ای تشویق کند: "ببینید خود ایرانی ها مشتاق حمله امریکا هستند!"
امریکا هنوز در زرادخانه اقتصادی و دیپلماتیک خود سلاح هائی دارد که جمهوری اسلامی را وادار به چشم پوشی از برنامه تسلیحات اتمی کند؛ و در جمهوری اسلامی کسی را نمی بینم که بخواهد تا جنگ با امریکا پیش برود و بساط فرمانروائی خود را برچیند. خطر در این است که آخوند ها وفرماندهان سپاه همچنان خودشان را درباره ناتوانی و گرفتاری امریکا دلخوش کنند. خطر دیگر آن است که داستان چلبی تکرار شود و ایرانیان این تصور را به باز های امریکائی بدهند که همان بس که بمب های امریکا فرو ریزند و همه چیز در جایش قرار خواهد گرفت. "قانون مرفی" در جنگ از همه جا درست تر در می آید: هرچه بتواند خراب شود خراب می شود
وضع در ایران خوب نیست، از فشار و سرکوب و قدرت گرفتن روز افزون سپاهی – اطلاعاتی ها؛ ولی این دلیل نمی شود که مشکلی را که اساسا می باید به دست خود ما برطرف شود به بمب افکن های امریکا واگذاریم و دلیل بیاوریم که اگر امروز بمب معمولی بکار نبرند فردا بمب اتمی خواهد انداخت. این استدلال را حتا از جنگ طلب ترین نئوکان های امریکا نشنیده ام.

تلاش ـ یکی از پیامدهای ناگوار تجربه تلخ انقلاب و حکومت اسلامی منزوی شدن ایران در صحنه بین المللی و یافتن تک سیمای ضدیت با غرب و ضدیت با آمریکا و اسرائیل بوده است. امروز در پی آموختن از این تجربه، هر روز به تعداد کسانی که در مواضع ضد اسرائیلی وغرب ستیزی و آمریکا ستیزی گذشته خود تجدید نظرمی کنند، افزوده می شود. اما با توجه به این که اگر حمله ای صورت گیرد، عملاً در پوشش حمایتی کشورهای غربی ـ اگر مخالفتی هم باشد در حرف خواهد بود ـ و به سرکردگی آمریکا و به تشویق اسرائیل صورت خواهد گرفت، نگرانی از درغلطیدن دوباره در دام مواضع ضد غرب و هراس از هم سیما شدن با جمهوری اسلامی، تجدید نظر کنندگان در برابر خطر حمله را به بلاتکلیفی درغلطانده است.

د.ه. ــ دشمنی کور طیف چپ و مذهبی ایران با امریکا و اسرائیل بزرگ ترین عامل ائتلاف شومی بود که انقلاب اسلامی را به پیروزی رساند. ما هر مخالفتی با جنگ و حمله به ایران داشته باشیم نمی باید در اردوی ارتجاع و فاشیسم و تروریسم اسلامی قرار گیریم. جنگ با تروریسم اسلامی جنگ ما نیز هست. این جنگی است که نخستین گلوله آن نه در مرکز بازرگانی جهانی نیویورک بلکه در سینما رکس آبادان شلیک شد. شعار های ضد امریکائی و ضد اسرائیلی، ما را هماوا با احمدی نژاد ها و بن لادن ها خواهد کرد و در هیچ شرایطی نمی باید به چنان دامی بیفتیم. یک سخن ما با آن کشور ها می باید همین باشد که کاری نکنید که تنها ملتی که در خاورمیانه و میان مسلمانان دوست شماست به دشمنان بپیوندد.

تلاش ـ آیا راه جدی جلو گیری از هر گونه راه حل نظامی بر علیه ایران از مسیر مبارزه با حکومت اسلامی نمی گذرد؟

د.ه. ــ مبارزه با جمهوری اسلامی همواره و مستقل از هر دلیلی لازم است زیرا مشکل ما با آن مشکل وجودی است. سراپای این حکومت و جهان بینی با مردمی که می خواهند در جهان آدمیان بسربرند در جنگ است. مخالفت با برنامه اتمی رژیم و روشن کردن افکار عمومی که آنها بمب را نه برای ایران ــ که هیچ نیازی به آن ندارد ــ بلکه برای تضمین ماندگاری خود می خواهند وظیفه ماست و در جلوگیری از جنگ نیز بی اثر نخواهد بود زیرا پشتیبانی مردم از این برنامه آخوند ها و فرماندهان سپاه را دلگرم تر می سازد. شک نیست که تا این رژیم هست هر روز خطر تازه ای ایران را تهدید خواهد کرد.

تلاش ـ نگرانی جهان از وجود حکومت اسلامی و تلاشهای هسته ای آن را که بستر اصلی پیگیری «استراتژی جنگ» و توجیه گر آن است چقدر باید جدی گرفت؟ پاسخ نیروهای مخالف جمهوری اسلامی و مخالف حمله نظامی نسبت به این نگرانی افکار عمومی جهان چه باید باشد؟ آیا گفتن این که ما هم با داشتن سلاح اتمی جمهوری اسلامی مخالفیم، رفع نگرانی می کند؟

د.ه. ــ دنیا حق دارد نگران حکومت اسلامی ونقش خرابکارانه آن باشد. ما به سهم خود می باید در کنار همه نیرو هائی که در پی جلوگیری از ماجراجوئی رژیم هستند باشیم. پشتیبانی از تحریم اقتصادی رژیم ــ که ظاهرا قرار است به سپاه پاسداران نیز گسترش یابد ــ لازم است زیرا کارساز ترین جایگزین جنگ نیز بشمار می رود. این سخنان که دود تحریم به چشم مردم می رود گریز از واقعیت است. زیرا دیگر چه دودی مانده که به چشم مردم برود. با همه تحریم ها در دو ساله گذشته ۱۴۰ میلیارد به دست این رژیم مصرف شده است و به زندگی مردم بنگرید. از آن گذشته مگر می شود چنین بحران خطرناکی را بی هیچ هزینه ای فیصله داد؟ من از سهم شاخه های حزب مشروطه ایران در کالیفرنیا در گذراندن لایحه منع سرمایه گزاری صندوق باز نشستگی کارکنان حکومت محلی آن ایالت در طرح های مربوط به جمهوری اسلامی خوشحالم . در هر ایالت دیگر امریگا که چنین ابتکاری صورت گیرد همرزمان ما آنچه بتوانند خواهند کرد.

تلاش ـ هر قدر هم خطر حمله به ایران جدی باشد، ما هنوز در لحظه وقوع حمله نیستیم و جنگی هم درگیر نشده است. وظائف این لحظه را چه می دانید؟ منظور وظائف نیروهای ایرانی است که از یک سو با حل مشکل حکومت اسلامی از طریق جنگ مخالفند و از سوی دیگر ریشه همه بحران را نزد این رژیم دانسته خواهان خلل و توقف مبارزه بر علیه آن نیستند.

د.ه. ــ تشدید مبارزه با رژیم، بطوری که بخش روز افزونی از انرژی آن صرف نگهداری خودش شود از شدت ماجراجوئی های خارجی آن خواهد کاست و آن را دربرابر فشار ها اسیب پذیر تر و برای مصالحه در بحران اتمی آماده تر خواهد کرد. جنگ به این نزدیکی ها نیست و فرصت برای وارد کردن همه گونه فشار بر جمهوری اسلامی هست. برعکس دامن زدن به جریانات انحرافی مانند دشمنی انداختن میان "ملت" های ایران با "ملت فارس" و حق تعیین سرنوشت و فدرالیسم زبانی و فراخواندن امریکا به مداخله در ایران و زهراگین کردن فضای مبارزه ای که هم اکنون بیش از اندازه زهراگین هست بر اطمینان حکومت اسلامی به بی اثری مخالفان و غرور دروغین سران رژیم خواهد افزود و ایرانیان بیدار را از آینده بیمناک خواهد کرد.
یک جبهه ضد جنگ، ضد برنامه هسته ای جمهوری اسلامی، و ضد تجزیه ایران ــ که مانند دانه های زنجیر بهم پیوسته اند و برای دفاع از ملت ایران، آن گونه که در فراخوان تازه "تلاش" آمده، اکنون بهترین کاری است که می توانیم. خوشوقتم که می بینم فراخوان دفاع از ملت ایران بی پاسخ نمانده است و کوشش هماهنگ پاره ای شخصیت های سیاسی و فرهنگی کمک خواهد کرد که ابرهای تنفر قومی و دروغبافی و جعل تاریخ و زبانشناسی از آسمان یگانگی ملی و مبارزه برای صلح و آزادی پراکنده شود.