• انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران "باید" از اعضای خود دفاع کند و در درجه اول به کارفرمایان و ناشران مطبوعات و سپس به دستگاه های نظارتی بر مطبوعات نسبت به رعایت حقوق خبرنگاران هشدار دهد. انجمن باید نسبت به بازسازی و غبار روبی خود همت گمارد و در این راه از اعضا یاری طلبد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ٣۱ شهريور ۱٣٨۶ -  ۲۲ سپتامبر ۲۰۰۷

نوشتن از مشکل و مصائب خود سخت است. روزنامه نگار به حکم وظیفه همواره در پی زره بین گذاردن بر رفتار حاکمان بوده است و در پی جستجوی علل حوادث و ناهنجارهای جامعه.

روزنامه نگار ایرانی چندان که باید برای گفتن از خویش و مطالبه حقوق صنفی اش گام بر نداشته است. اگر هم خطی نوشته یا کلامی گفته است حداقلی از حداقل ها محسوب می شود و این روزها هم در کمال محافظه کاری چنان گام بر می دارد که مبادا صدای پایش گوش آزار باشد.

اینکه بخواهیم در کمال صحت و سلامت و در بستری از آرامش و امنیت به کار صنفی و حرفه ای خود بپردازیم، گویی رویایی است دست نیافتنی. با این همه مگر می شود شاهد ریزش نیروهای خلاق بود و کوله باری از بی حرمتی ها را بر دوش کشید و دم نزد؟

بی کاری و خانه نشینی این جماعت را چه کسی واکاوی می کند و برای دخلی که می رود از خرج فرسنگی فاصله یابد چه کسانی پاسخگو هستند؟ اکنون از وضع به شدت ناگوار روزنامه نگاران شهرستان های کشور که بگذریم در این پایتخت، دسته دسته از همکاران ما با بی کاری و بی حرمتی روزگار تلخ خویش را سپری می کنند.

تعطیلی خبرگزاری ایلنا، روزنامه های هم میهن و شرق چنان توفانی سهمگین دامان صنف روزنامه نگاران را گرفت. باز هم بیکاری و جدا ماندن قلم از دست نویسنده؛ طاقت فرساست.

این روزها نارضایتی همکاران در روزنامه کارگزاران را هم شاهدیم و زمان زیادی از استعفای گروه فرهنگ و ادب آن روزنامه به نشانه اعتراض به کارفرما نگذشته است. دیگرانی هم که مشغول به کارند، هرگز لبخندی از رضایت و آسودگی فکر بر لبانشان دیده نمی شود. دستمزد های ناکافی و اعمال سیاست های غیراخلاقی خبر- آگهی از سوی کارفرمایان رمق را از بسیاری ربوده است. برخی از همکاران از هراس اینکه مبادا همان مبلغ بخور و نمیر را هم از دست دهند جرات اعتراض ندارند.

مطبوعات ورشکسته ی ایران، همچنان نفس نفس میزند اما سعی بر ایستادگی دارد.

در این میان انجمن روزنامه نگاران ایران را چه می شود؟ آیا جز این است که هر وقت شکایتی می کنیم از رخوت انجمن، پاسخ می رسد که شما چه کرده اید برای انجمن خودتان؟ انجمن صنفی حالا چنان درمانده شده است که به جای حمایت، میل به نسبت دادن ضعف خود به اعضا را دارد.

سستی گروهی از اعضا عیان است ولی دلیل این همه ناکارآمدی نمی شود. همین انجمن چه زمانی قصد کرده است تا عضو حرفه ای را از کارمندان دولت تمییز دهد. چه زمانی پرونده ها را مرور کرده است و در کمال عدالت، اعضای تقلبی را از کسانی که جز از راه نوشتن در مطبوعات ارتزاق نمی کنند جدا کرده است که حالا جای شکایت باشد؟

پرسش اصلی اما این است که انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران برای جلب حمایت و همکاری اعضای خود چه برنامه مشخصی را ارایه کرده است؟

انجمن برای القای حس رضایت اعضای خود نسبت به عضویت در آن مجموعه چه کرده است؟ بگذریم که مانده ام مگر انجمن جز انتشار بیانیه کار دیگری هم می کند. به راستی چه زمانی وقت حمایت انجمن از اعضای خود فرا می رسد. اگر قرار است این حمایت به صورتی حرکتی گسترده و جمعی باشد چرا فراخوان نمی دهد؟ از سویی دیگر وقتی که انجمن "صنف روزنامه نگاری"، به چنین خواب عمیقی رفته است، باید لااقل برای جلوگیری از سقوط جایگاه اجتماعی روزنامه نگار؛ اعضای انجمن به چهره مدیران آن آبی بپاشند تا به هوش آید.

انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران "باید" از اعضای خود دفاع کند و در درجه اول به کارفرمایان و ناشران مطبوعات و سپس به دستگاه های نظارتی بر مطبوعات نسبت به رعایت حقوق خبرنگاران هشدار دهد. انجمن باید نسبت به بازسازی و غبار روبی خود همت گمارد و در این راه از اعضا یاری طلبد.

انجمن باید بر نقض حقوق روزنامه نگاران انگشت گذارده و از مقامات مسوول پاسخ روشن بخواهد. به نظر می رسد کنون وقت آن است که انجمن صنف خود از این سکوت و سکون به درآوریم.