• تکمیل ساختار داخلی این نیروگاه در دهه نود برنامه ریزی شده بود، بهانه های روس ها برای راه اندازی این پروژه تا این لحظه ادامه دارد. در مراحل اول دلایل تکنیکی را بهانه کردند، بعد از آن این بهانه ها به دلایل مالی تبدیل شد و در حال حاضر مواضع سیاسی عذر موجه شده. و واکنش ما؟ بی تفاوتی محض! ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲٣ مهر ۱٣٨۶ -  ۱۵ اکتبر ۲۰۰۷

" این روزها جمهوری اسلامی ایران از نامعتبرترین شرکا محسوب میشود حتی اسلحه فروشان روسی هم ترجیح میدهند که ازاجرای معامله با این کشور خود داری کنند" این سخنان آقای روسلان پوخوف رئیس مرکز تحلیلات استراتژیکی و تکنولوژی مسکو است که توسط آژانس خبری دولتی روسیه رئا نووستی، دو ماه پیش منتشر شد. این موضع پوخوف در واقع سیاست روسیه را در رابطه با تکمیل نیروگاه بوشهربوضوح روشن میکند چنانکه که این اواخر توافق خود را برای تحویل سوخت هسته ای به جمهوری اسلامی ایران به حل مسائل مطروحه در پرونده هسته ای ایران، منوط کرده است.

آژانس خبری AP در اوایل شهریور ماه از ضرب العجل روسیه به جمهوری اسلامی ایران گزارش داد. در این راستا روسیه اعلام کرد که تحویل سوخت هسته ای بوشهردر صورتی    امکان پذیر خواهد بود که ایران از غنی سازی اورانیوم دست برداشته و برنامه های هسته ای خود را رو کند و اجازه بازرسی از تأسیسات هسته ای را به آژانس بین المللی انرژی اتمی و جامعه بین المللی بدهد.

خبرگزاری رئا نووستی در ۱٨ مرداد گزارش داد که متخصصین روسی براین باورند که این موضوع فقط بهانه ودستاویزی برای عدم تکمیل نیروگاه بوشهر است و این مسئله ربطی به پاسخ ایران ندارد.

اگر تاریخچه قراردادهای جمهوری اسلامی ایران و روسیه را پیگیری کنیم این مسئله تعجب آور نیست. سیزده سال از قرارداد اولیه با روسیه برای تکمیل نیروگاه بوشهر میگذرد، اما متاسفانه خبری از راه اندازی آن نیست. تکمیل ساختار داخلی این نیروگاه در دهه نود برنامه ریزی شده بود، بهانه های روس ها برای راه اندازی این پروژه تا این لحظه ادامه دارد. در مراحل اول دلایل تکنیکی را بهانه کردند، بعد از آن این بهانه ها به دلایل مالی تبدیل شد و در حال حاضر مواضع سیاسی عذر موجه شده. و واکنش ما؟ بی تفاوتی محض!

بجای اینکه قراردادهای آتی را تا تکمیل نیروگاه بوشهر معوق کنیم، دولتمردان عالیرتبه ما شرکای روسی را بدلایل غیرقابل توصیفی ترجیح میدهند. خدا نکند که روسها به توسعه بخش نفت هم مسلط شوند چرا که از قرار معلوم سالیان درازی باید منتظرشویم، حداقل برابر زمانی که در انتظار رآکتور بوشهرنشسته ایم. برای نمونه میتوان به مذاکرات شرکت روسی Lukoil در مورد توسعه میدان نفتی آزادگان، اکتفا نمود. همچنین یک ماه پیش خبرگزاری ایسنا از خرید هواپیماهای Tupoilev ۲۰۴S روسی مژده داد.

بدون اینکه ذره ای از روسیه در این مورد سلب مسئولیت کنیم لازم است بر مسئولیت خطیردست اندرکاران وسیاستمداران جمهوری اسلامی ایران نیز تاکید شود که با راهبردی پروژه هسته ای، کشور را در بن بست و انزوای واقعی از جامعه بین المللی سوق داده از این رو ناچار به اعمال سیاست خارجی "خرید" کشورهای مختلف با پول است و دست و دل بازی و اهدای مساعدت های مالی و بذل و بخشش انجام میدهد (پشتیبانی های مالی به عراق، لبنان و فلسطین) و قراردادهای اقتصادی ایی که هیچ فایده ای برای مملکت ندارد مثل قرارداد های که با سوریه ونزوئلا، بلاروس و روسیه امضاء شده. محمدعلی حسینی سخنگوی وزارت خارجه برای توصیف این سیاستگذاری از واژه "دیپلماسی اقتصادی" استفاده کرده (خبرگزاری ایرنا، پنجم اردیبهشت) ایشان ادعا میکنند که روابط اقتصادی و قراردادهای کلانی که جمهوری اسلامی ایران با کشورهای مختلف امضا میکند پشتیبانی و حمایت این کشورها را در صحنه بین المللی تضمین کرده و تهدید تحریم های اقتصادی را بمراتب کاهش داده و یا حتی بی اثر میکند.

روابط کنونی ما با روسیه این تئوری دیپلماتی را کاملا تحت سوال میبرد و شکست این "دیپلماسی اقتصادی" را بخوبی ثابت میکند. واضح است که روسیه در صدد نجات ما از معضلات اقتصادی نیست چرا که نه قدرت و توانایی آن را دارد و نه قصد آن را. فراموش نکنیم که فقط در صورتی که جمهوری اسلامی ایران از نظر اقتصادی، سیاسی و در صورت امکان هم از جنبه نظامی ضعیف و وابسته به روسیه باشد منافع روسیه را تضمین و تامین میکند. ایران اسلامی برای روسیه یک تهدید واقعی است نه یک هم پیمان. بنظر میرسد که این نکته اساسی در معادله سیاسی با روس ها هنوز بدون جواب مانده است.

آقای ریئس جمهور در سخنرانی خود در دانشگاه کلمبیا میزان سرمایه گذاری ایران را در پروژه بوشهر تا کنون ً مبلغ پنج میلیارد دلاراعلام کرده اند که این مبلغ پنج برابر قیمت واقعی برای احداث یک رآکتور است و با این وصف هیچ معلوم نیست که این نیروگاه کی به پایان خواهد رسید.

اخیراً رشید جلالی عضو کمیسیون سیاست خارجی و امنیت ملی مجلس عاجزانه اعلام کرد که ایران به دادگاه بین المللی لاهه بخاطر نقض تعهدات روسیه شکایت خواهد کرد، ولی حالا چرا؟؟؟