اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۴ آذر ۱٣٨۶ -  ۲۵ نوامبر ۲۰۰۷

در زمستان ٨۵ تعدادی از چهره ها، کمیته ها و تشکلهای شناخته شده ی جنبش کارگری هسته ی اولیه تشکلی تحت عنوان «شورای همکاری تشکلها و فعالین مستقل کارگری» را پایه نهادند و در همان روزهای اولیه تشکیل گروه فوق، از دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب دانشگاههای ایران نیز برای پیوستن به این شورا دعوت نمود.

در آن زمان دانشجویان با حسن نیت به این دعوت پاسخ مثبت داده و فعالانه به شورا پیوستند. این حسن نیت از تمایل طبقاتی هر جریان چپگرای متعهد به آرمان و منافع پرولتاریا در جهت اتحاد فعالین کارگری حول برنامه ای مشخص برای پیشبرد امر مبارزات کارگری ناشی می گردید و لذا دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب خود را در بدو امر ملزم به همراهی با شورا می دیدند.

اما گذشت زمان و تماس مستقیم و از نزدیک با گروههای تشکیل دهنده ی شورا و درک چگونگی ارتباط و رفتار آنان با یکدیگر – به ویژه با دانشجویان – و عدم برخورداری شورا از اصول و پرنسیپهای لازم برای معرفی نوعی «سبک کار» مشخص – حتی به گروههای تشکیل دهنده ی آن – و نهایتا ً ابتلا به عارضه ی محفلیسم که شورا را به جمعی گره خورده در خود تبدیل نموده و در ِ آن را به روی عناصر فرصت طلب و چپ نمایی که ضدیت با بستر اصلی چپ در جامعه را، تحت حجاب تملق در برابر کارگران و فعالین کارگری مستتر می کردند بازمی نمود، این جریان دانشجویی را به تجدیدنظر در تصمیم اولیه ی خود واداشت. لازم به ذکر است که تلاش دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب برای ترمیم نقاط ضعف شورا – حداقل از طریق تدوین آیین نامه ای برای تنظیم رفتار و روابط درونی و بیرونی اعضا – به نتیجه نرسید و مقاومت پدیده ی محفلیسم – که از جانب اکثریت اعضا حمایت اتوماتیک می شد – در برابر هر تلاش اصلاحگرانه، دانشجویان را که به صرف دانشجو بودن، از منظر شورا تلویحا ً عضو درجه دو محسوب می شدند، با بن بست در ادامه همکاری با شورا مواجه نمود.

محفلیسم بیماری هر نوع ارتباط ِ بیگانه از منافع طبقات مورد اتکا – و در واقع مورد ادعای – عناصر وجهین این ارتباط است که در شرایط رکود فعالیت جنبشهای اجتماعی به فعالین و تشکلهای معطوف به آن جنبش عارض می شود. از این رو ردیابی این پدیده در روابط شورا امری طبیعی ست. اما عدم تمایل گروههای تشکیل دهنده ی شورا به استعمال پادزهرهای این عارضه، درمان آنرا هر روز ناممکن تر می نماید. مطالعه ی فعالیت نزدیک به یک ساله ی شورای همکاری و بررسی کارکردها و اثرات بیرونی آن، هر ناظری را به کشف نشانه های محفلیسم در این تشکل رهنما می شود. امید است امر مبارزه ی اجتماعی شورا و گروههای تشکیل دهنده ی آنرا به اقدام برای مهار این بیماری مجاب نماید.

از این رو ما دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب ایران، طی این اطلاعیه، خروج خود از «شورای همکاری تشکلها و فعالین مستقل کارگری» را اعلام می نماییم و صادقانه آرزومندیم که شورا و اعضای باقی مانده در آن در امر تکامل و توسعه مبارزه کارگری موفق باشند. بدیهی ست که از این پس مواضع و عملکردهای شورای همکاری مورد تأیید ما نبوده و امضای دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب از ذیل تمامی بیانیه ها و تصمیمات عملی شورا حذف شده تلقی خواهد شد. ما بر این باوریم که مبارزه ی طبقاتی پرولتاریا در ظرفهای اجتماعی دیگری تحقق پذیر است و چپ، ساختن مجاری گسترش و تعالی این مبارزه را به مراتب بیش از عضویت در محافل موجود ضروری ارزیابی می کند .

دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب ایران
۴ آذر ۱٣٨۶