• بیست و هفتمین کنفرانس کشوری نمایندگان اتحاد ۹۰ – سبزها که در نوامبر ۲۰۰۷ برگزار شد، قطعنامه ی تشریحی را در باره ی ایران صادر کرده که در آن بر دفاع از حقوق بشر، توقف رویارویی نظامی و منع ایران از دست یابی به بمب اتمی تاکیده شده است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۱۰ آذر ۱٣٨۶ -  ۱ دسامبر ۲۰۰۷

بیست و هفتمین کنفرانس کشوری نمایندگان اتحاد ۹۰ – سبزها که در تاریخ ۲٣ تا ۲۵ نوامبر ۲۰۰۷ در مجتمع کنگره های شهر نورنبرگ آلمان برگزار شد، قطعنامه ی تشریحی را در باره ی ایران صادر کرده که در آن بر دفاع از حقوق بشر، توقف رویارویی نظامی و منع ایران از دست یابی به بمب اتمی تاکیده شده است:

بیست و هفتمین کنفرانس کشوری نمایندگان اتحاد ۹۰ – سبزها
۲٣ تا ۲۵ نوامبر ۲۰۰۷، مجتمع کنگره ها، نورنبرگ
شماره قرار:
Antrag V ۲۲ – neu
ایران: دفاع از حقوق بشر، توقف رویارویی نظامی، منع بمب اتمی
این قرار به تصویب کنفرانس کشوری نمایندگان می رسد:
برنامه اتمی ایران، کل منطقه خاور نزدیک و میانه را با خطر یک مبارزه تسلیحاتی هسته ای همراه با عواقبی غیر قابل پیش بینی برای نظام منع گسترش سلاحهای هسته ای و صلح جهانی روبرو می کند. این منطقه علاوه بر این بر اثر جنگ عراق بی ثبات شده است. همزمان، تدارکات دولت ایالات متحده برای یک درگیری نظامی ما را به شدت نگران کرده است. دولتهای عضو قرارداد منع گسترش سلاح های هسته ای، حق استفاده صلح آمیز از انرژی اتمی را دارند. اما این حق، با تعهد شفافیت برنامه اتمی برای آژانس بین المللی انرژی اتمی همراه است. ایران، مدتها برنامه هایی سری به ویژه برای غنی سازی اورانیوم و تولید پلوتونیوم پیش برده است. این برنامه ها برای یک پروژه غیرنظامی اتمی در ایران، ضروری نیستند. از این رو، ظن مستدلی وجود دارد که ایران از مدتها پیش در پی تولید بمب اتمی است.
هنگامی که در سال ۲۰۰٣ با کشف برنامه سری اتمی ایران، حساسیت وضع روشن شد، وزرای خارجه آلمان، فرانسه و بریتانیا به اتفاق هم به تهران سفر کردند. این سفر، آغاز روند مذاکرات ترویکای اتحادیه اروپا بود که اکنون مسئولیت آن بر عهده همه اعضای دائمی شورای امنیت سازمان ملل متحد به عنوان گروه «٣ به علاوه ٣» (ترویکای اروپا به علاوه سایر اعضای دائمی شورای امنیت یعنی ایالات متحده، چین و روسیه) است. بدین ترتیب، سیاست خارجی سبزها نقش تعیین کننده ای در ایجاد چشم انداز حال مسالمت آمیز اختلاف بر سر برنامه اتمی ایران داشت (اشاره به عضویت یوشکا فیشر وزیر خارجه سابق آلمان در حزب سبز – مترجم). در آن مرحله، ایران غنی سازی اورانیوم را متوقف کرد. اما در زمان دولت میانه رو خاتمی رئیس جمهور، راه حل نهایی حاصل نشد.
احمدی نژاد رئیس جمهور جدید، در اقدامی نمادین دستور ازسرگیری غنی سازی اورانیوم را داد و در عین حال تهدید به «پاک کردن اسرائیل از نقشه جغرافیا» نمود. بر اینها باید انکار انزجاربرانگیز هولوکاست از جانب او را افزود. رئیس جمهور ایران با انگیزه های سیاسی، واقعیت کشتار بی همانند و سیستماتیک میلیونها انسان را زیر سئوال برده است. علاوه بر این، ایران موشکهای میان بردی در اختیار دارد که با آن می تواند قلمرو اسرائیل را هدف قرار دهد.
گروه «سه به علاوه سه» در سال ۲۰۰۶ به ایران پیشنهاد مذاکره درباره همکاری گسترده اقتصادی و هسته ای ارائه داد. شرط چنین مذاکراتی، توقف غنی سازی اورانیوم اعلام شده است تا ایران نتواند در خلال مذاکرات، طرفهای خود را در مقابل عملی انجام شده قرار دهد. اما ایران با این شرط مخالف است. از این رو، شورای امنیت سازمان ملل در دسامبر ۲۰۰۶ بدون رأی مخالف تشخیص داد که برنامه اتمی ایران امنیت بین المللی را در معرض خطر قرار داده است و سپس به علت تداوم خودداری ایران از توقف غنی سازی اورانیوم، دو مرحله از تحریمها را تصویب کرد. اما درِ مذاکره همچنان به روی ایران باز است. بدین منظور باید بر مبنای مصوبات شورای امنیت، سازشی در مورد مسئله غنی سازی اورانیوم یافت. این امر نباید با تکروی ها، مخلوط کردن مسئله با مقاصد دیگر یا پیش شرط ها، از سوی هر طرف که عنوان شود، با مانع مواجه گردد. در این رابطه باید پیشنهادهایی را در نظر گرفت که البرادعی مدیر کل آژانس بین المللی انرژی اتمی ارائه داده است. کشورهای شورای همکاری خلیج نیز پیشنهاد مهمی برای حل مسئله غنی سازی به ایران داده اند. این پیشنهاد شامل غنی سازی مشترک در یک کشور ثالث بی طرف مانند سوئیس است.
در تاریخ ۱۵ نوامبر، آژانس تأیید کرد که همکاری ایران در روشن شدن مسائل قدیمی نیازمند به بررسی، به گونه ای آشکار بهبود یافته است. اما این گزارش بدین نتیجه می رسد که اطلاعات آژانس درباره برنامه اتمی فعلی ایران در حال کاهش است و از این رو از رهبری ایران می خواهد به پروتکل الحاقی قرارداد منع گسترش سلاح های هسته ای پیوسته، به عنوان اقدام اعتمادساز، غنی سازی را دوباره معلق کند. در پایان نوامبر، خاویر سولانا مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا نیز به شورای امنیت سازمان ملل درباره آمادگی یا عدم آمادگی ایران برای توقف غنی سازی گزارش خواهد داد. بر مبنای این دو گزارش، شورای امنیت سازمان ملل درباره اقدامات بعدی خود تصمیم خواهد گرفت.
اما به موازات پیشبرد روند بین المللی مذاکرات، ارتش آمریکا خود را آماده وارد آوردن یک ضربه نظامی به ایران می کند. در این راستا، دولت ایالات متحده به یک گفتمان غیرمسئولانه رویارویی متوسل شده است. بوش رئیس جمهوری ایالات متحده نیز امکان یک ضربه نظامی را به صراحت رد نمی کند و هشدار می دهد اگر ایران به سلاح های اتمی دست یابد ممکن است «جنگ جهانی سوم» درگیرد. علاوه بر این، بحران ایران نقش دستاویز برای برنامه دفاع ضدموشکی آمریکا در اروپای مرکزی را دارد. این برنامه دفاع ضد موشکی آمریکا، آسیبی جدی به توازن قوای بین المللی وارد می کند و مورد مخالفت اتحاد ۹۰ – سبزهاست. تشدید تحریمهای یکجانبه از سوی آمریکا و نیز تلاشهای دولت آمریکا برای تأثیرگذاری بر شرکای تجاری اروپایی ایران از طریق تهدید به تحریم نیز در خدمت یکپارچگی جامعه بین المللی نیست.
آنگلا مرکل در آخرین سفر خود با آمریکا هیچ مخالفتی با این رفتار واشینگتن ابراز نکرد. بر عکس، او از یک سو خواهان راه حلی دیپلماتیک شد، بدون آنکه از سوی دیگر، تهدیدهای نظامی دولت بوش را مورد انتقاد قرار دهد. بر زمینه تدارکات واقعی نظامی، گفتمان رویارویی مخل یک راه حل دیپلماتیک است و یکپارچگی جامعه بین المللی را به خطر می افکند. بدین ترتیب، گفتمان رویارویی تبدیل به یک «پیش گویی خودکار» self fullfilling prophecy می شود که عاقبت آن علیرغم همه انکارها، حمله به ایران است. چنین حمله ای، عواقب فاجعه بار برای ثبات منطقه و صلح بین الملل خواهد داشت. نمونه ترس آور جنگ عراق، این امر را روشن کرده است.
در خود ایران در پی انتخاب احمدی نژاد به ریاست جمهوری، نقض حقوق بشر به شدت افزایش یافته است. تا کنون صدها هزار پناهنده افغان با خشونت بسیار از ایران اخراج شده اند. قتل زندانیان سیاسی، اعدام همجنس گرایان، سنگسار «مجرمان جنسی» - از جمله افراد زیر سن قانونی – و نیز اجرای مجازات وحشیانه بدنی و اعدام حتی برای جرایم جزیی، پدیده های دهشتناک روزمره در ایرانند. در این میان حتی الزامات اثبات جرم طبق مقررات شرع که مورد استناد مقامات ایران است نیز رعایت نمی شود. ایران به گونه ای فاحش معاهده نامه حقوق شهروندی و سیاسی را که خود نیز آن را امضا کرده است و نیز منشور حقوق کودکان را نقض می کند. تعهدات منتج از این پیمانها اهمیتی کمتر از تعهدات مبتنی بر قرارداد منع گسترش سلاحهای هسته ای ندارند.
در ۹ ماه نخست سال ۲۰۰۷ بیش از ۱۵۰ نفر در خیابانهای شهرهای ایران در ملأ عام به دار آویخته شدند. تا همین چند سال پیش، مطبوعات ایران در قیاس با سایر کشورهای خاور نزدیک به گونه ای بی نظیر متنوع بود. اما اکنون با ممنوع شدن شمار بسیاری از روزنامه ها هر صدای منتقدی خاموش شده است. در این میان، دولت ایران از فشار بین المللی در امر اتمی نیز بهره می برد تا در سیاست داخلی، مخالفان خود را سرکوب کند. از نقطه نظر سیاست خارجی آلمان نیز نادرست خواهد بود اگر مسئله حقوق بشر تحت الشعاع مسئله اتمی قرار گیرد.
بر این زمینه:
۱ – هدف ماست که جلوی بمب اتمی ایران و یک جنگ دیگر در خاور نزدیک را بگیریم.
۲ – ما خواهان یکپارچگی هر چه گسترده تر جامعه بین المللی در بحران برنامه اتمی ایرانیم. این یکپارچگی، امکان مذاکرات درباره پیشنهاد گروه سه به علاوه سه را فراهم می آورد. باید از طرق دیپلماتیک جلوی استفاده نظامی از برنامه اتمی ایران و به دنبال آن تهدید ثبات منطقه و رژیم بین المللی منع گسترش سلاحهای هسته ای را گرفت. پیشنهاد همکاری گسترده و تحریمها در این راستا دو روی یک سکه اند. اگر ایران کماکان پیشنهادهای ارائه شده در مذاکرات را رد کند، باید هدف توافق بر سر تحریمها در چارچوب سازمان ملل را دنبال کرد.
٣ – ما از پیشرفتها در همکاری ایران با آژانس بین المللی انرژی اتمی به منظور روشن شدن مسائل قدیمی استقبال می کنیم و در عین حال از کاهش سطح اطلاعات آژانس درباره برنامه اتمی ایران نگرانیم. برای بهبود امکانات کنترل از سوی آژانس اینک نه تحریمهای یکجانبه، بلکه یکپارچگی جامعه بین المللی، از جمله پیشنهادهای مشترک مذاکره، مورد نیاز است. ما از ایران می خواهیم پروتکل الحاقی به قرارداد منع گسترش سلاحهای هسته ای را امضا و بدین طریق به وعده ای عمل کند که در سال ۲۰۰٣ به ترویکای اتحادیه اروپا داد.
۴ – ما خواهان قطع فوری تدارکات عملی برای یک ضربه نظامی احتمالی – از تمرکز ناوگانها گرفته تا پشتیبانی از اعمال قهرآمیز در ایران – و نیز قطع گفتمان رویارویی و اعلام اقدامات نظامی علیه ایران از سوی دولت ایالات متحده ایم. دولت آلمان باید با چنین گفتمانی مخالفت کند و همراه با هم پیمانان اروپایی خود، بکوشد که ایالات متحده به راهکرد مشترک دیپلماتیک وفادار بماند.
۵ – ما تهدید دولت اسرائیل به نابودی از سوی احمدی نژاد را محکوم می کنیم. دفاع از حق موجودیت اسرائیل، یک پایه محوری سیاست خارجی آلمان است.
۶ – از ایالات متحده می خواهیم به توصیه های «گزارش بیکر – همیلتون» عمل کند و در پی گفتگوی مستقیم با ایران برآید. به ایران برای باثبات کردن عراق نیز نیاز است. باید به دنبال مذاکرات مستقیم با هدف تفاهم فراگیر و تضمینهای قابل اتکا بود. ما قاطعانه مخالف طرح بحران ساز آمریکا برای مسلح کردن کشورهای همسایه ایرانیم.
۷ – ما حق ایران در استفاده صلح آمیز از انرژی اتمی در چارچوب قرارداد منع گسترش سلاح های هسته ای را به رسمیت می شناسیم. اما این پیمان مقرر می دارد حق مزبور با وظایفی توأم است، از جمله با شفافیت کامل در رابطه با آژانس بین المللی انرژی اتمی.
٨ – ما از پیشنهادهای آژانس بین المللی انرژی اتمی، شورای همکاری خلیج و نیز دولت آلمان برای چند جانبه کردن چرخه سوخت اتمی در قلمرو یک کشور بیطرف، به عنوان تلاشی مهم برای حل اختلاف بر سر برنامه اتمی ایران و تقویت رژیم منع گسترش سلاح های هسته ای استقبال می کنیم.
۹ – از دولت آلمان می خواهیم تا زمان برگزاری کنفرانس بازبینی قرارداد منع گسترش سلاح های هسته ای در سال ۲۰۱۰ برای یک ابتکار مصممانه جهت تقویت رژیم منع گسترش تلاش کند، از جمله در رابطه خود با قدرتهای هسته ای هم پیمان آلمان.
۱۰ – ما با معیارهای دوگانه در همکاری های اتمی مخالفیم. ما از ایالات متحده و فرانسه می خواهیم به همکاری های جاری یا آتی هسته ای خود با هند، لیبی و مراکش پایان دهند و در عوض بکوشند قرارداد منع گسترش سلاح های هسته ای تقویت شود. از دولت آلمان می خواهیم با وتوی خود در گروه کشورهای صادرکننده فن آوری هسته ای، مانع کاهش محدودیتهای صادرات هسته ای به هند شود، قرارداد اتمی آلمان و برزیل را با قراردادی شامل همکاری در عرصه انواع بازیافت شونده انرژی جایگزین کند و به اتکا بر پتانسیل هسته ای نظامی هم پیمانان در چارچوب ناتو پایان دهد.
۱۱ – ما باید بر تلاش خود جهت گسترش بحث بین المللی درباره خطرات انرژی اتمی بیافزاییم، چرا که انرژی اتمی نه تنها به لحاظ اقتصادی بی صرفه و به لحاظ زیست محیطی غیرقابل دفاع است، بلکه به جهت اینکه با خطر گسترش سلاح های هسته ای همراه است، پذیرفتنی نیست.
۱۲ – ما خواهان آنیم پس از ۵۰ سال کمک به گسترش استفاده از انرژی اتمی، وظایف آژانس بین المللی انرژی اتمی به کنترل تأسیسات هسته ای محدود و به همه اعضای پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای پیشنهادهای قانع کننده برای کمک به استفاده از انواع بازیافت شونده انرژی ارائه شود.
۱٣ – آینده ایران نیز نه در استفاده از انرژی اتمی و نه در تداوم بهره برداری از منابع فسیلی است. این کشور دارای امکانات عظیمی برای توسعه انواع بازیافت شونده انرژی است. ما خواهان تقویت همکاری اروپا و ایران برای توسعه این منابع بازیافت شونده انرژی و استفاده از آنیم. با بنیان گذاشتن چنین بخش انرژی، امکان وارد کردن ایران به تعهدات جهانی برای حفظ شرایط جوی زمین فراهم می آید.
۱۴ – ما نقض فاحش حقوق بشر در ایران را که متوجه جوانان، روزنامه نگاران، فعالان حقوق زنان، همجنس گرایان، روحانیون اصلاح طلب، اقلیتهای مذهبی و فعالان سیاسی است محکوم می کنیم. ما از اتحادیه اروپا و دولت آلمان می خواهیم در قبال رژیم ایران به صراحت روی آورد و به یک سیاست فعال حقوق بشری بازگردد.
۱۵ – ما از این امر انتقاد می کنیم که در گسترش مناسبات اقتصادی آلمان با ایران، وضعیت حقوق بشر تحت الشعاع مسائل دیگر قرار گرفته است و از دولت آلمان می خواهیم برای ادامه گفتگو با ایران در عرصه حقوق بشر از هیچ کوششی فروگذار نکند.
۱۶ – ما از جامعه جهانی می خواهیم در مذاکرات دوجانبه و چندجانبه با رهبری ایران همواره یادآور تعهداتی شود که از معاهده بین المللی حقوق شهروندی و سیاسی و منشور حقوق کودکان منتج می شوند و نگذارند این مسائل تحت الشعاع مسئله هسته ای قرار گیرد.
۱۷ – ما خواهان آنیم اتباع ایران در صورتی که به علت وضعیت حقوق بشر در آن کشور در معرض تهدید جان، سلامت یا آزادیشان باشند از آلمان به ایران اخراج نشوند. در موارد تردیدآمیز باید به امنیت پناهندگان اولویت داد.
۱٨ – ما فعالانه برای گفتگو و همکاری با جامعه مدنی زنده ایران تلاش می کنیم. در عین حال ما از ایالات متحده می خواهیم فوراً برنامه «انقلاب مخملین» خود را قطع کند. این برنامه شامل اختصاص بودجه به «تغییر تدریجی رژیم» در ایران است. اما به جای این کار به رژیم ایران بهانه می دهد که همه مخالفان خود را تحت عنوان «جاسوسان آمریکا» بدنام کند.
۱۹ – ما همبستگی خود را با پناهندگان افغان که در حال حاضر در ایران در معرض فشارهای شدید قرار دارند اعلام می کنیم. ما از تهران می خواهیم بدین فشارها پایان دهد و برنامه اخراج جمعی افغانها از ایران را کنار بگذارد. همچنین جامعه جهانی باید بسیار بیشتر از تا کنون به ایران برای تأمین نیازهای پناهندگان کمک کند. علاوه بر این، ما از دولت آلمان می خواهیم با یک برنامه حمایت از اسکان مجدد پناهندگان افغانی که به کشورشان باز می گردند، از ابعاد مشکلات آنها بکاهد.
دلایل برای این قرار پیشنهادی: شفاهاً عنوان خواهد شد.

ارائه دهندگان پیشنهاد: امید نوری پور (تشکیلات فرانکفورت – ماین)، کرستین مولر (تشکیلات کلن) و چند نماینده دیگر