اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱۴ آذر ۱٣٨۶ -  ۵ دسامبر ۲۰۰۷

دوستان، دانشجویان، ملت ایران

سایه ی چکمه های استبداد بر روی فضای دانشگاهی ایران سنگینی می کند؛در حالی که مدت زیادی است چند تن از دانشجویان دستگیر شده دانشگاه امیرکبیر و دیگر دانشگاه های تهران،تحت شدید ترین فشار های روانی و شکنجه های جسمی قرار دارند،خبر دستگیری گسترده دانشجویان سوسیالیست دانشگاههای تهران حکایت تازه ای از یورش علیه دانشگاه را پیش روی ما قرار می دهد.

در پی اعلام دانشجویان سوسیالیست دانشگاههای تهران مبنی بر برگزاری تجمعی در بزرگداشت روز دانشجو با عنوان «نه،به جنگ- دانشگاه پادگان نیست!» روز سه شنبه ۱٣آذر در صحن دانشگاه تهران،در فاصله چند روز به برگزاری این برنامه بیش از ۲۵ نفر از فعالین چپ و چهره های شاخص این جریان توسط نهادهای امنیتی بازداشت شدند،تا به هر شکل ممکن از برگزاری تجمع مذکور جلوگیری به عمل آید.حتی دامنه ی این برخوردها به دانشگاه مازندران هم کشیده شد.اما دانشجویان با تمامی فشار های وارده و ادامه بازداشت ها به هر شکل ممکن موفق به برگزاری این تجمع در فضای شدید امنیتی دانشگاه تهران شدند. برخورد شدید نهادهای امنیتی با فعالین دانشجویی و در راس آن سرکوب گسترده و قلع و قمع دانشجویان سوسیالیست در روزهای اخیر،نشان دهنده ی نکات بسیار مهمی است.نگاهی کوتاه بر تاریخ فعالیتهای سیاسی دانشجویان در سه دهه اخیر نشان میدهد که بعد از انقلاب به اصطلاح فرهنگی ۱٣۵۹ و حذف تمامی صداهای مخالف در دانشگاه و پس از گذراندن فضای منجمد تا اواسط دهه هفتاد و تجربیات تکه پاره ی سالهای اخیر،این نخستین بار است که جنبشی کاملا مستقل از نهادهای حکومتی و در برابر آن در دانشگاه پا گرفته است و فریاد آزادیخواهی و برابری طلبی خود را با استواری تمام در دانشگاه بر می آورد.اگر در گذشته ی نه چندان دور جریان های دانشجویی امیدی به حمایت لایه هایی از حاکمیت و یا نیم نگاهی به دخالت خارجی داشتند اما اینک جنبشی در دانشگاه شکل گرفته که به هیچ نگرشی همچون آنچه ذکرش رفت آلوده نیست،چرا که هم غارت گری امپریالیسم را بر نمی تابد و هم کلیت نهاد های حکومتی داخلی را به چالش کشیده است.کافیست اندکی به عقب بازگردیم و تجربه سرکوب دانشجویان در اواخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد را مرور کنیم(همچون وقایع تلخ تیر۷٨ و خرداد ٨۲ ).درست در همین جاست که میتوان به آگاهی دقیق جنبش فعلی و درک ضرورت استقلال از هر نهاد قدرتی(چه حکومتی و چه منتقد درون حکومتی!) پی برد.بدیهی است تعریف چنین جایگاهی برای خود از سوی این جنبش در معادلات سیاسی،و ابزار قرار ندادن خود،مهمترین دلیل برخورد شدید با این جریان آوانگارد است.همچنین پیوندی که این جنبش با سایر جنبش های اجتماعی(جنبش کارگری،جنبش زنان،...) دارد خود نکته ظریفی است که نباید از نظر دور داشت.در این مورد سخن بسیار است و بی شک پرداختن به تمامی ابعاد آن در مجال فعلی ممکن نیست.

ما جمعی از دانشجویان دانشگاه آزاد تبریز ضمن اعلام حمایت خود از جریانات دانشجویی کاملا مستقل و ضرورت استقلال هر جنبشی،اعتراض شدید خود را نسبت به برخوردهای اخیر با دانشجویان دانشگاه های تهران اعلام میکنیم.همچنین تاسف خود را از سکوت معنا دار بسیاری از فعالین سیاسی و بایکوت خبری سرکوبِ دانشجویان سوسیالیست ابراز میداریم.در پایان ضمن اعلام حمایت دوباره خود از دانشجویان دربند،قویا خواستار آزادی بی قید و شرط تمامی بازداشت شدگان هستیم.                                                               
                                                                           
تشکل سیاسی- دانشجویی کانون وحدت
www.kanoonevahdat.blogfa.com