• آه،
    ای رفیق ناکام!
ای دوست، ای برادر بدفرجام!
ای بی گناه پادآفراه دیده!
ای مرد راه،
               که، تا بودی،
جز از شکنجه گاهی
سوی شکنجه گاه دیگر
                            راه نبردی! ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۵ دی ۱٣٨۶ -  ۲۶ دسامبر ۲۰۰۷

آی،
     رفیق،
             یاورم،
                     ای دوست،
                                   برادر،
                                              آی،
جوانروانک ناکام من !
 
جاری تر از تکامل،
پنجاه سال رنج بردی؛
وگنج مقصودت،
                     اما،
                          هر روز،
آنسوی تر خزید آز آنسوی مرزهای خیال .
 
بر پلکانی از شمشیر بالا   می رفتی
تا در رسی به لانه سیمرغ خویش،
                                           که پرواز آموزی ست
بالا پرنده، اوج گیرنده،
چالاک و تیز بال؛
و آشیان   ندارد جز بر
                     وز،
                         پرهای خویش؛
و جاودانه در پروازست،
                                تنها برای خویش:
در گسترای هیچایی چندین سپهر
بالاتر و بلند تر از چندمین چکاد
از قاف هر محال .
 
 
  وانگاه،
         بار گشتی،
                      پائین آمدی ،
                                       فرو افتادی
تا هیچزار گمشدن از خود، درخود، بر زمین :
در ژرفه سترون   بی باوری :
با تن نمودی از شکستن،
                             از شکستگی ی ریش ریش،
وجان نمادی از گسستگی از خویش
و منتهای خستگی از خویش؛
و، ناگزیر و بی تدبیر،
به جان و تن نیازمند و
جویای یاوری .
 
و آنگه،
         پناهجوی،
                  سر فرو بردی در دریای عشق؛
و، با توان مانده   به انباره   دلت،
در ژرفه ها شنا کردی نا آشنا .
یکچند،
        باده به جام ات ریختند پری های عشق:
باز آمدت به لب لبخند،
و ماهی ی سیاه دل ات سرخ شد
از خون تازه ای که تپیدن گرفت به رگهایت
زآن ساقیان دلبند؛
و،
گلگونه شد سراپات به سرخای   عشق .
اما هنوز
جامی یکی دو بیش ننوشیده زآن شراب و
گامی یکی دو پیش نرفته
درباغی از بهشت فریبای عشق ،
                                     سربرآوردی ،
                                                      ناگاه ،
از دوزخ هماره بیدرکجای عشق .
 
این بود،
           یعنی اینها بود
که من یکی نپرسیدم
که از کجا بود
 
و یا چرا بود
کانگاه
        کز درون
چنگال ناگهانه آن خرچنگ برگلوگاهت نشست
و، عقده وار،   راه نفس بر تو بست،
و زندگانی ی تو دمادم درکاهش بود،
کاری نکردی :
و، این که هیچ،
دستی اگر برآوردی،
تنها همان به نوازش بود
خرچنگ را،
               که داشت بر می آورد
آن را که جان دردمند تو را واپسینه خواهش بود :
 
رخت   خود از جهنم بیدرکجا به دربردن :
مردن .
 
 
آه،
     ای رفیق ناکام !
ای دوست، ای برادر بدفرجام !
ای بی گناه پادآفراه دیده !
ای مرد راه،
               که، تا بودی،
جز از شکنجه گاهی
سوی شکنجه گاه دیگر
                             راه نبردی !
می شد،
یعنی که می توانستی،
  دراین جهان بمانی، اگر می خواستی .
اما،
       به راستی،
و همچنان که خود نیز خوب   می دانستی ،
بیهوده راهجوی،
یعنی پناهجوی،
هرسوی
ره می سپردی :
 
 
بیدرکجا ی ما
جایت نبود
و هیچ کس نیاورد،
                        اینجا ،
 
هرگز به جایت .
هیچای ما
هرگز
و هیچگاه
چیزی نذاشت برایت .
 
آه،
ای برزخی !
ای نابهنگام !
بهتر همان که مردی !
                                                            بیست و.پنجم آوریل ۲۰۰۷ – بیدرکجای لندن