اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۰ دی ۱٣٨۶ -  ٣۱ دسامبر ۲۰۰۷

    در شرایطی که عماد الدین باقی دوست و همکار عزیزمان را به بیمارستان انتقال داده اند، دوست و همکار دیگری یادداشتی نوشته و توصیه کرده است که کسی غم حکم "شلاق" او مدارد که اکنون نه به دار است و نه بار، بلکه همه در فکر "سعید حبیبی" باشند و عمادالدین باقی.
   آنچه که امروز محمد جواد روح به روشنی و صراحت و مستقیم گفته و نوشته است، دیروز روزنامه نگاران و فعالان جنبش زنان، آن گاه که در پی تجمعی آرام یا اعتراضی مدنی دستگیر و در جریان صدور یک سری احکام زنجیره ای سازمان یافته و برنامه ریزی شده، در کنار حکم زندان های تعلیقی و تعزیری، " به "شلاق" نیز محکوم شدند، به زبان و بیانی دیگر تکرار و تاکید کردند؛ "ما هنوز بیرونیم فکر آنانی باشند که اکنون دربندند و دور از خانواده".
    این دوست عزیز و روزنامه نگار جوان ما- که البته اکنون هم از نظر تجربه ی حرفه ای و هم از لحاظ درک شمیم نسیم بهار و هم زمان چشیدن سرمای باد خزان و سوز زمستان، سرد و گرم زمانه را کشیده است- می تواند از جایگاه "‎یک روزنامه‌نگار و برادر کوچکتر" به "دوستان"، اعم از "‎رسانه‌ها، سایت‌های اینترنتی، وبلاگ نویسان" یا " همکاران مطبوعاتی، یاران ‏حزبی، نهادهای مدافع حقوق بشر و آزادی‎ ‎بیان" توصیه کند و بخواهد "به جای ‏من (که الحمدلله در‎ ‎بیرون زندان به سر می‌برم و پرونده‌ام هم، در استانداردهای جمهوری اسلامی‎ ‎نسبتا با روال ‏قانونی رسیدگی شده)، نگران کسانی باشند که نه در آزادی که‏‎ ‎دربند به سر می‌برند و هر روز، شایعه و خبر ‏نگران‌کننده‌ای از آنان به گوش‏‎ ‎می‌رسد‎." ‎
   او چون دیگران که دیروز چنین کردند و امروز می کنند و فردا نیز- مادام که برای روزنامه نگاران و اهالی مطبوعات و.... در ایران در بر این پاشنه می چرخد- چنین خواهند کرد، می تواند دل به حال آزادیخوان و ظلم ستیزانی بی گناه بسوزاند چون دانشجوی مبارز"سعید حبیبی عزیز که هر دم از باغ سلول انفرادی‌اش، شایعه‌ای بدتر از قبل به گوش می‌رسد" یا استاد و همکار پیشین اش چون "باقی بزرگوار که فعالیت‌های حقوق بشری او در کنار نظرگاه‌های‎ ‎دیندارانه‌اش، نشان و نمادی است ملی (و حتی ‏جهانی) برای اثبات ممکن بودن‎ ‎پیوند میان «اسلام» و «حقوق بشر»، اینک به آشکارترین و بارزترین نمونه نقض‎ ‎حقوق بشر در کشور تبدیل شده است"، اما به نظر من به هیچ وجه حق ندارد که در مورد ظلمی که به او رفته است و حکم ناحق و غیرانسانی ای که علیه اش صادر شده- گیرم در مرحله بدوی- دم فروبندد و فریاد اعتراضش را در مورد صدور حکم "شلاق" به گوش افکار عمومی داخلی و خارجی نرساند.
همه می پذیریم که در مورد حبیبی عزیز و دوستان دانشجوی هم فکر و هم مرام او تا کنون کاری بایسته و شایسته، درخور ارزش های والای حقوق بشر، انجام نداده ایم. همچنین همه قبول داریم که وضعیت باقی خطرناک است و هر لحظه می تواند فاجعه ای چون زمان اعتصاب غذای گنجی - که یک پایمان درزندان اوین بود و یک پایمان در بیمارستان میلاد و گاه ذهنمان می رفت به مراسم تشییع جنازه در بهشت زهرا- به بار آید، به خصوص که آگاهیم باقی تا دو هفته پیش زمان آخرین ملاقات بی دلیل بیست کیلو وزن کم کرده بوده است و دخترش دیروز گفت که در زمان حضور در بیمارستان نصف شده بود- اما درست نیست که ایفای حق و کسب خواسته ای اخلافی را فدای پایمال شدن حق و مطالبه ای دیگر کنیم، آن هم در جایی که کسب یک حق، ایفای حقی دیگر را از موضوعیت نمی اندازد و از اولویت خارج نمی سازد.
   آن دو عزیز حق دارند که آزاد باشند و به ویژه در آستانه ی سالروز پیروزی انقلاب ۲۲ بهمن و سال نوی ،۱٣٨۷ در کنار بستگان و دوستان زندگی از سر بگیرند، اما دوستان دیگران مان چون محمد جواد روح و کنشگران جنبش زنان هم حق دارند که "شلاق" نخورند و از نظر جسمی و روحی "شکنجه" نشوند، و اگر هم گناهی انجام داده اند- تازه اگر آن اتهام و آن کین خواهی به معنای واقعی کلمه جرم باشد و مستحق مجازات- تن به شلاق نسپارند و زیادش جریمه ای بپردازند، نه حتی اینکه چون مریم حسین خواه و جلوه جواهری زندانی شوند.
به خاطر دارم اوایل دوران اصلاحات بود و ما هنوز در معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد در موضع قدرت واقعی بودیم- دست کم از نظر زبانی و طرح درخواست های منطقی. اگر اشتباه نکنم، جناب آقای علی رازینی دادستان بود و ما در مقام مسئولان مطبوعاتی دولت سید محمد خاتمی. رد و جای پای میراث دولت گذشته هنوز کشیده می شد به زمان اصلاحات- از قتل های زنجیره ای در تهران بگیر، تا اعمال مجازات شلاق برای روزنامه نگاران و اهالی مطبوعات در برخی از شهرستان ها. از اولین و اصلی ترین خواسته هایی که با مقام های قضایی مطرح شد این بود که مجازات های خشنی چون "شلاق" را دست کم برای صاحبان اندیشه و قلم ملغی کنید و تبدیلش کنید به مجازات هایی هم سنخ شغل و تفکر آنان و فرهنگ در یک جامعه ی به معنای مطلق اسلامی. چون هنوز آن زمان جوهر پیروزی اصلاح طلبان خشک نشده بود، و پذیرش حرف منطقی هنوز قاعده بود، نه استثا- و دوران "بهار مطبوعات" سر نیامده بود و بیداد زمان و سرمای زمستان "توقیف فله ای مطبوعات و بازداشت گسترده روزنامه نگاران" را نصیب ملت ایران نکرده بود- این خواسته ی به حق و منطقی به فوریت و با حسن نیت بخشی خردورز قوه قضائیه اجابت شد و حکم "شلاق" در عمل ملغی، هر چند که در قوانین و احکام قضایی پابرجا، اما کمرنگ و کم اثر.
نه سبزی و خرمی آن بهار چندان پائید، نه عمر اقتدار اصلاحات. زمانه ای دیگر آمد و احکامی دیگر که سرمنشا هر دو یک جاست، در دست اراده های فراقانونی. و محصولش اکنون باز شلاق، فرو آمدن تازیانه بر بدن انسان، اما در حقیقت کشتن روح سرآمد موجودات جهان. یک روز پائین آمدن تسمه های چرمی شلاق ظلم بر جسم ظریف و نحیف کنشگران جنبش زنان، که چیزی نمی خواهند جز احقاق حقوق برابر، و یک روز بر پیکر ترد و سختی دوران نکشیده ی جوانان، که چیزی طلب نمی کنند جز حق آزادی بیان و قلم.
    دوست عزیز و همکار جوانم، پس نگو که " یک کلمه بگویم و خلاص. شلاق را اینک باقی و خانواده‌اش، حبیبی‎ ‎و دوستانش دارند می‌خورند؛ نگران شلاق ‏ناخورده ی بنده نباشید"، بگو که "من و ما نگران همه چیز هستیم، زندان، شلاق، شکنجه و از همه مهمتر کشتن روح انسان، سرآمد خلقت، تافته ی جدا بافته ی پروردگار".
    ببین امام علی چه می گوید، کسی که ما، کشور ما و رهبر حکومت، مدعی اجرای عدالت اوئیم. شاید بد نباشد که در این روز، عید غدیر، روزعلی، روز جشن شیعیان، از او مدد بگیریم و کلام نقض نهج البلاغه ای او؛
    "... در مقابل ظلم و ستم باید فریاد کرد و آشوب بر پا ساخت... برخیزید، بجنبید، مترسید. ترس یعنی چه؟ بدون کوچکترین واهمه، از لغزش هر کس که می لغزد جلوگیری کنید. و اگر می خواهید در این عبادت بزرگ، یعنی امر به معروف، نصیب کامل دریافت کنید، شاه ستمگار را از کردار ناسزاورش نهی کنید، و با دست و زبان و قلم، و با قلب و اراده، مخالفت خویش را ابراز دارید. شما پیروزی را در نبرد از کجا شروع می کنید؟...".