• بد آیینی زسستی های آیین می شود پیدا:
چنان که کفر هم از خامی ی دین می شود پیدا.

توانایی ز دانایی نخواهد برد بازی را:
شه شطرنج می ترسد چو فرزین می شود پیدا. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۰ دی ۱٣٨۶ -  ٣۱ دسامبر ۲۰۰۷

● غزل
  به مهربانانم مونا جانم، صبا جانم، پروین جانم و انورجان میرستاری
 
بد آیینی زسستی های آیین می شود پیدا:
چنان که کفر هم از خامی ی دین می شود پیدا.
 
توانایی زدانایی نخواهد برد بازی را:
شه شطرنج می ترسد چو فرزین می شود پیدا.
 
پسایندان آزادی شما ر آبادی و شادی:
بهاران آید و زآنپس گل و نسرین شود پیدا.
 
چو جا افتاد در بستان بهاران، شاه تردستان،
از او، هر سو، نگاری با هزار آذین شود پیدا.
 
نهان پیوند آزادی و آبادی در این باشد
که هر چه بیشتر آن شد پدید، این می شود پیدا.
 
تناورتر درختان را تند بُن ژرف تر در خاک:
که یعنی استواری ها زپایین می شود پیدا.
 
نیاموزی چرا ـ ای من! ـ زچندین بر زمین خوردن
که گام دومین بعد از نخستین می شود پیدا؟
 
و گر مصنوع، نظم کارها را بایدت آموخت:
به خط فارسی، شین از پس سین می شود پیدا.
 
سرشت ما تکامل جوست: در چشمان مان، زین رو
نماید خوشتر آنچ آن سوی پرچین می شود پیدا.
 
به حسرت گوشه ای منشین: خطرگر شو، سفر ب گزین،
اگر گم گشته ات در چین و ماچین می شود پیدا.
 
نیازی نیست ات با گریه ی خاموش و موییدن:
غم دل مرد را در چهر غمگین می شود پیدا.
 
نه در آیات مُصحف، بل، که در کردار دینداران،
به پایان، هر دروغ و راست دین می شود پیدا.
 
شهنشیخ، ار دهان بسته است مردم را، نمی داند
که از خشم فروخورده ست اگر کین می شود پیدا.
 
 
هشتم دسامبر ۲۰۰۷ بیدرکجا، فرودگاه هیثرو:
در انتظار هواپیمای لندن به بروکسل
 
 
 
 
● غزلواره      در تنگنای درماندن
 
 
تصویر خوابگون اش
                          در جان ِ من هویدا بود .  
دیدم نیازمند به چندین و چند گونه روتوش است :
جا جا،
        خطوط چهره ی زیبایش را  
گرد گذار عمر
                محو و غباری کرده بود؛   
یا،
   شاید،
نقاش کژخیالِ فراموشی
باز اندکی خرابکاری کرده بود .
 
 
ـ " این نیم خند شیطانی
پنهان و آشکار
                در چشمِ آن فرشته؟ !
                                        شگفتا !  
روی و ریای روسپیانه،
وین زشتی ی نهان به پرده ی نیرنگ و رنگ
در نازنین زنی
سرتا به پایش از
                   خوب و خدا سرشته؟ !
                                              شگفتا ! "
 
بیرون من،
             سپیده دمان بود و
تاریکی ی فروغ اش
و آن راستِ هماره بر آیان
از دامنِ دروغ اش .
اشکم دمید و
                آهم
پرواز بامدادی ی خود را
در تیره روشنِ سحری
آغاز کرد .
 
در ماندگی
در جانِ من
یک پنجره به سوی خدا باز کرد :
 
ـ " تا جان و دل به اشک روان شست وشو کنم
و در برابرِ شکوه ِ تو زانو زنم
و، خاکسار و زار،
خستو شوم که هستی،
این واپسین شکنجه ی بیداد را،
این یاد را،
             نیز،
چون هرچه های دگر،
در من بمیران،
                  نابود کن :
 
برهرچه ای توانایا، دانایا،
سنجشگرا،
              رها گُهرا،
                           داورا،
بخششگرا،  
مهرآورا،
در مانده را بزرگترین یاورا،
                                    خدایا ! "
 
 
بیست و پنجم اوت ۲۰۰۷ ـ بیدرکجای لندن