اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲۷ دی ۱٣٨۶ -  ۱۷ ژانويه ۲۰۰٨

آقای محمد رضا خاتمی دبیرکل سابق حزب مشارکت اسلامی که این روزها حزبش با تمام قوا مشغول تدارک برای شرکت در انتخابات مجلس و به دست آوردن سهمی دوباره در قدرت است، در جریان یکی از سخنرانی های تبلیغاتی برای این انتخابات گفته است: «اگر ما امروز در شرایطی که این جریان حزب ستیز و آزادی ستیز با تمام قوا و به طور یکدست حاکمیت را در اختیار دارد می توانیم بنشینیم و حرف بزنیم و در انتخابات شرکت کنیم، بزرگترین دستاوردی است که اصلاحات داشته است.»
آقای خاتمی این حرف ها را در همان روزهایی گفته است که موج تازه ای از دستگیری دانشجویان به راه افتاده است. «دستاورد» آقای خاتمی، البته شامل حال دانشجویان دگراندیش نشده است، همان دانشجویانی که روز دوشنبه ی گذشته در منزل یکی از دوستان خود «نشسته» بودند تا نه درباره ی انتخابات، بلکه در مورد آزادی دوستان دیگر خود که حالا در زندان و سلول های انفرادی و زیر شکنجه هستند «حرف» بزنند و فکری برای آزادی آن ها بکنند و آن ها را از همان جا دسته جمعی به زندان اوین بردند.
زندان های ایران دوباره رونق گرفته است. مشتریان این زندان ها، ساکنین همیشگی آن ها هستند. چپ ها. ده ها نفر از دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب کشور را بدون هیچ توضیحی، بدون طی هیچ روال قانونی و اصلا بدون هیچ دلیلی بازداشت کرده و در این زندان ها انداخته اند و در زندان نیز بدون رعایت کوچکترین حقوق قانونی و انسانی، آن ها را شکنجه می دهند و سران جریان اصلاح طلب دوم خردادی مشغول شماره کردن دستاوردهای اصلاحات برای گرم کردن تنور انتخابات هستند.
آن چه آقای محمدرضا خاتمی، یکی از خوشنام ترین چهره های این اصلاح طلبان حکومتی گفته است، به خوبی نشانگر آن است که راه ها در ایران از هم جدا شده است، حکومتیان با مسائل خود مشغولند و آزادی خواهان با دشوارهای خود دست و پنجه نرم می کنند.
کارنامه ی اصلاح طلبان حکومتی ایران در مورد سرکوب بی امان جنبش دانشجویی که نزدیک به دو ماه است ادامه دارد و در جریان آن بی سابقه ترین موج دستگیری ها به راه افتاده است، شرم آور است. احزاب عمده ی اصلاح طلب نظیر حزب مشارکت اسلامی، سازمان مجاهدین انقلابی اسلامی، حزب کارگزاران سازندگی و «مثلث رهبری» آن ها در مورد این سرکوب ها سکوت کرده اند و کسی نمی داند که در پشت پرده؛ خود تا چه اندازه همراه و موافق این سرکوب ها برای خشکاندن ریشه ی جوانه های تازه ی اندیشه ی چپ در جامعه ی ما که در حال سر برآوردن است، بوده اند.
فاصله بین اصلاح طلبان حکومتی و دانشجویان آزادی خواه در ایران چنان عمیق شده است، که حکومتیان حتی بنا به مصلحت های انتخاباتی و جمع کردن رای هم، تا به امروز حاضر نشده اند زبان به اعتراضی ساده و مختصر نسبت به موج سرکوب ها و بازداشت های هر روزه بگشایند.
آقای محمد رضا خاتمی از کدام «دستاوردها»ی اصلاحات نام می برد که برای ده ها دانشجویی زندانی در ایران که هر روز شکنجه می شوند، رفقای ان ها که در هراس دائمی از دستگیری و شکنجه هستند و خانواده های آن ها که هر روز از درب این زندان به درب دفتر آن مقام مسئول می روند، توهین می شنوند و جواب سربالا می گیرند، قابل فهم باشد؟
سکوت اصلاح طلبان در برابر سرکوب دانشجویان، ادامه ی سکوت آن ها در مورد کشتارهای سال ۶۰ و فاجعه ی کشتار همگانی زندانیان سیاسی در سال ۶۷ است. این سکوت از همان نوع است. این سکوت نشان می دهد که اصلاح طلبی این دسته، برای دفاع از آزادی خواهی نیست که اگر بود، حالا می بایست زبان به اعتراض می گشودند و به این سکوت شرم آور پایآن می دادند.