اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱۷ بهمن ۱٣٨۶ -  ۶ فوريه ۲۰۰٨

محسن آرمین سخنگوی سازمان مجاهدین انقلاب، در سرمقاله کارگزاران که با عنوان علایم ناامید کننده، به چاپ رسید، نوشته است: اصلاح‌طلبان که برخلاف تبلیغات مقامات دولتی و محافل سیاسی – مطبوعاتی متحد دولت با عزم شرکت در انتخابات وارد عرصه رقابت شده بودند، برای بررسی امکان ادامه حضور به جست‌وجوی کاندیداهای حداقلی از میان کسانی پرداختند که از زیر تیغ هیات‌های اجرایی به سلامت رسته بودند. نتیجه این جست‌وجوی ناامید کننده آن بود که از میان کاندیداهای سراسر کشور، تنها می‌شد ۹۶ نفر را نشان کرد که با اغماض و تسامح و در نگاهی حداقلی، بتوانند مورد حمایت اصلاح‌طلبان قرار گیرند. این تعداد، ترکیبی از کاندیداهای باقیمانده اصلاح‌طلبان و افرادی بودند که تفکری مستقل از جناح حاکم داشتند که البته نه به لحاظ فکری و سیاسی خود را در برابر اصلاح‌طلبان متعهد می‌دانستند و نه در مجلس قادر بودند برنامه‌های اصلاح‌طلبان را نمایندگی کنند.

مقام‌های دولتی با وعده جبران اشتباه‌های هیات‌های اجرایی در مرحله رسیدگی هیات‌های نظارت کوشیدند به حرف و حدیث‌ها راجع به عملکرد خود پایان دهند. اما با اعلام نتایج بررسی‌ها در هیا‌ت‌های نظارت مشخص شد که

اولا: هیچ یک از اعتراضات، وارد تشخیص داده نشده است.
ثانیا: اکثریت معترضان به تشخیص هیات‌های نظارت، مشمول بندها و مواد جدیدی شده‌اند.

به عنوان مثال اگر کسی از سوی هیات اجرایی مصداق بند عدم التزام به اسلام شناخته شده بود،‌در مرحله بررسی هیات‌های نظارت علاوه بر بند مذکور، فاقد حسن شهرت، نیز معرفی گردیده است. ثالثا: از میان کسانی که صلاحیت آنها از سوی هیات‌های اجرایی احراز شده بود، تعداد بسیار دیگری ردصلاحیت گردیدند.

بدین ترتیب، مشخص شد که منظور آقایان از جبران اشتباه‌های احتمالی هیات‌های اجرایی در مرحله هیات‌های نظارت چه بود. در این میان تعدادی از ۹۶ نفر مذکور نیز مشمول تیغ ردصلاحیت شدند و این تعداد اکنون به ۲٣ نفر تقلیل یافته است. به عبارت دیگر اصلاح‌طلبان در سراسر کشور به جز حوزه انتخابیه شهر تهران تنها با ۲٣ کاندیدا که تقریبا همگی برای جامعه ناشناخته‌اند، می‌توانند در انتخابات شرکت کنند در تهران هم، وضعیت بهتر از این نیست.

اصلاح‌طلبان حتی اگر از حداقل‌های خود چشم‌پوشی کنند، قادر به ارائه فهرست انتخاباتی کامل نخواهند بود. بدین ترتیب، آنها که از ابتدا با عزم و جدیت وارد عرصه انتخابات شدند و طی ماه‌های گذشته کوشیدند به رغم تمامی نشانه‌ها و علائم ناامیدکننده، طرفداران خود را به شرکت در انتخابات قانع کنند، اکنون هیچ امکانی برای شرکت در انتخابات نمی‌بینند و ناگزیرند به جامعه اعلام کنند که امکان حضور در انتخابات از ایشان سلب شده است.

با توجه به این شرایط، چه انتظاری از اصلاح‌طلبان می‌توان داشت؟ آیا آنها باید فهرست انتخاباتی خود را با کاندیداهای جناح رقیب تکمیل کنند یا کاندیداهایی که به لحاظ فکری و سیاسی نه برای جامعه و نه برای ایشان شناخته شده نیستند، در فهرست انتخاباتی خود قرار دهند؟ آیا آنها باید سوخت تنور انتخاباتی باشند که نتایج آن از هم‌اکنون روشن است؟ این وضعیت ما را بی‌اختیار به یاد سخنان ایراد شده در دانشگاه کلمبیا و ادعای پایبندی عمیق به مردم‌سالاری و آزادی می‌اندازند.