• در سی و هفتمین سالگرد حماسه‌ی سیاهکل، ۱۹ بهمن ماه ۱۳۸۶، قطعه‌ی ۳۳ بهشت زهرای تهران در زیر برف سنگینی که جا به جا از روی قبور جانباختگان راه آزادی کنار زده بودند، پوشیده شده بود. و آرام و زیبا، با غباری که باید روزی از سینه‌ی پر روایت‌اش زدوده شود، آرامیده بود ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۹ بهمن ۱٣٨۶ -  ٨ فوريه ۲۰۰٨

در سی و هفتمین سالگرد حماسه‌ی سیاهکل، ۱۹ بهمن ماه ۱٣٨۶، قطعه‌ی ٣٣ بهشت زهرای تهران در زیر برف سنگینی که جا به جا از روی قبور جانباختگان راه آزادی کنار زده بودند، پوشیده شده بود. و آرام و زیبا، با غباری که باید روزی از سینه‌ی پر روایت‌اش زدودوده شود، آرامیده بود.

قطعهِ ٣٣ بهشت‌زهرای تهران مزار تعداد زیادی از جانباختگان راه آزادی پیش از انقلاب ۵۷، مانند بیژن جزنی و ضیا ظریفی، کلانتری، مرضیه‌ی اسکویی و احمد زیبرم و محمد حنیف نژاد و هوشنگ ترگل و بسیار بسیار دلاوران و مبارزان دیگر است که رژیم جمهوری اسلامی در سال ۱٣٨٣ و ٨۴ قصد نابودی و محوش را داشت که با اعتراض نسل جوان و مبارز و پیگیری بازماندگان مبارزان مدفون در آن قطعه، موفق نشد.

امروز (۱۹ بهمن ۱٣٨۶) قطعه‌ی ٣٣ مانند سایر قطعات وقفی بهشت‌زهرا با تابلوی وقف، و دست‌نخورده است و حتی در محلی اشاره به مزار تعدادی از مبارزان مذهبی که در آن قطعه مدفون گشته‌اند، به عنوان اعدامیان سیاسی قبل‌از انقلاب شده و پرچم‌هایی بر مزارشان قرار داده‌اند.

کارتی هم به نشانه‌ی یادگاری بر مزار رفیق کبیر بیژن جزنی قرار داده شده بود و مادر ترگل‌ها هم مانند هر جمعه بر مزار پسرش هوشنگ ترگل حاضر شد و گل و بوسه‌یی نیز نثار قبر خسرو گلسرخی و کرامت دانشیان نمود. او با دیدن رفقایی که بر مزار جانباختگان راه آزادی خلق سرود می‌خواندند و دسته‌گل می‌گذاشتند، با شادی فریاد زد: «هوشنگ من هنوز زنده است. هوشنگ پیش از اعدام به من گفته بود، مادر تو هزار پسر داری، برای من نگران و غمگین نباش، حالا من آن پسرها و دخترهایم را می‌بینم»

آری ما زنده‌ییم و زنده می‌مانیم و هیچ وقت خاطره‌ی رفقایی که جانشان را فدای راه آزادی خلق کردند، چه آن‌ها که توسط دژخیمان رژیم پهلوی کشته شدند و چه آن‌ها که مزدوران جمهوری اسلامی آنان را کشتند، فراموش نخواهد شد.

منبع: وبلاگ ادبیات و هنر