اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲٣ بهمن ۱٣٨۶ -  ۱۲ فوريه ۲۰۰٨

اعتماد: «مواظب او باشید،» این جمله نه از سوی اتو فیستر مطرح شد نه از سوی حسن شهاتا. هیچ کدام از دو مربی فینالیست جام ملت های آفریقا چنین جمله یی را به زبان نیاوردند اما می شد فهمید که ورود محمد زیدان به جای متیب و قرار گرفتن او در خط حمله مصر حتی کسانی را که کیلومترها دورتر از شهر آکرا پایتخت غنا بازی را دنبال می کردند، به واهمه انداخته بود. اتو فیستر سرمربی کامرون هیچ وقت نفهمید که چرا حضور زیدان چنین روحیه یی را در ترکیب ۱۱ نفره «فراعنه» ایجاد کرد اما خود کامرونی ها این مساله را خیلی خوب فهمیدند. زیدان در بازی اول دو تیم در مرحله گروهی هم ستاره تیمش بود و مصر را به بردی پرگل برابر کامرون رساند. (۲-۴ به نفع مصر) با این تفاسیر شاید ورود زیدان به زمین، حکم مرگ «شیرهای رام نشدنی» را صادر کرد. شاید اهمیت حضور ستاره هامبورگ در اواسط نیمه دوم را دانشجویان کامرونی ساکن در طبقه هفتم شهرک دانشگاهی ژنو بهتر درک کرده بودند تا اتو فیستر آلمانی. زیدان با حضورش در زمین فاکتوری را به خط حمله مصر اضافه کرد که حکم برگ برنده را داشت؛ سرعت. تا پیش از حضور او در دقیقه ۶۰ مسابقه، همه کامرونی ها به لطف درخشش کارلوس کامنی دروازه بان شان امید به پیروزی را در وجودشان زنده نگه داشته بودند. حداقل آنها می توانستند به این شعار که «اگر گل نزنی، گل می خوری» امید داشته باشند؛ امیدی که می توانست با ارائه یک نمایش دیدنی دیگر از سوی ساموئل اتوئو کامل شود. حتی خرافات هم می توانست فاکتوری امیددهنده به کامرونی ها باشد. آنها در تمام طول مسابقه فینال شاهد درخشش دروازه بان شان بودند و قطعاً در این شرایط فقط یک جادو می توانست «شیرهای رام نشدنی» را نجات دهد. بریس موسونگ کامرونی و دانشجوی اقتصاد دانشگاه ژنو هم همین ایده را داشت؛ «داور بازی اهل بنین است. بازی از شبکه تلویزیونی بنین پخش می شود. همه اینها دست به دست هم داده اند تا نشانه های شکست کامرون کامل شود. حالا باید برویم دنبال یک جادوگر بنینی،» اما جادوی پاهای سریع زیدان برای خنثی کردن هر سحر و جادویی کافی بود. وقتی محمد ابوترایکا تنها گل بازی را در دقیقه ۷۷ به ثمر رساند، دیگر هیچ سروصدایی شنیده نمی شد. از اندک هواداران حاضر در ورزشگاه گرفته تا جمع خودمانی و ۴ نفره دانشجویان ژنوی. همگی سکوت را ترجیح می دادند؛ ترجیح می دادند در سکوت شاهد تحقیر شدن تیم شان باشند؛ آن هم برای دومین بار در طول این دوره از رقابت ها. حتی جمله امیدوارکننده فرانک از دیگر دانشجویان حاضر در شهرک هم نتوانست بر صدای طبل های مصری حاضر در ورزشگاه غلبه کند؛ «ما همیشه می گوییم یک شیر گرسنه هرگز تبدیل به یک گربه نمی شود.» اما انگار یکشنبه شب تمام شیرهای کامرونی گربه بودن را تجربه کردند. حتی اتوئو که با ۱۶ گل زده رکورد ۱۴ گل زده لوران پوکو، مهاجم ساحل عاجی را بعد از ٣٨ سال شکست، نتوانست اتو فیستر را نجات دهد. فیستر بازی را واگذار کرد تا مصر تبدیل به رکورددار قهرمانی در جام ملت های آفریقا شود. پنج عنوان قهرمانی قبلی مصر در سال های ۵۷ ، ۵۹ ، ٨۶ ، ۹٨ و ۲۰۰۶ حاصل شده بود و حالا قهرمانی این دوره نه تنها «فراعنه» را تبدیل به رکورددار بلامنازع قاره کرد بلکه نزدیک شدن به این افتخار را از کامرون هم گرفت؛ تیمی که در سال های ٨۴ ، ٨٨ ، ۲۰۰۰ و ۲۰۰۲ این افتخار را با خود به خانه برده بود. اما به قول چاتو مدافع کامرونی ها تیمی قهرمان شد که «بهترین» بود. مصر با هدایت حسن شهاتا نامش را وارد حافظه تاریخ کرد تا خوشحالی مضاعف شهاتا اصلاً عجیب نباشد؛ «ما تیمی داریم که همه برای یکدیگر بازی می کنند. فکر می کنم تیم ما مثل باندی قدرتمند بود.» شاید زمانی که شهاتا جای مارکو تاردلی را روی نیمکت مصر گرفت، هیچ کس فکر نمی کرد ظرف تنها ۴ سال، دو قهرمانی پی درپی را برای غول شمال شرقی آفریقا به ارمغان آورد؛ غولی که بازنده شدنش در این دو دوره اخیر هوادارانش را به اوج شادی رسانده است. یکشنبه شب هم هزاران مصری در میدان «تحریر» شهر قاهره دور هم جمع شدند و با تکان دادن پرچم ها و به صدا درآوردن بوق ماشین ها، قاهره را غرق در افتخار کردند. حالا مصر می تواند به پسرانش برای آوردن دو قهرمانی پیاپی جام ملت های آفریقا افتخار کند.

نکات منفی، نکات مثبت
اما اگر از قهرمانی مصر در این رقابت ها فاکتور بگیریم، عوامل دیگری هم در تماشایی تر شدن این دوره از جام ملت های آفریقا موثر بودند. در این دوره از بازی ها در مجموع ۹۹ گل زده شد که شامل ۷۰ گل در مرحله گروهی، ۱۶ گل در یک چهارم، ۶ گل در نیمه نهایی و ۷ گل در دو بازی رده بندی و فینال بود. بهترین رکورد گلزنی در جام ملت های آفریقا به ۱۰ سال پیش و رقابت های بورکینافاسو برمی گشت. این آمار به خودی خود نشان دهنده علاقه تیم ها به ارائه بازی های تمام هجومی است. رکوردشکنی اتوئو با ۱۶ گل و تبدیل شدن به بهترین گلزن تاریخ بازی ها را هم نباید فراموش کرد.
اما بدون شک این دوره هم علاوه بر نکات مثبت دربردارنده مسائل و نکات منفی هم بود. به استثنای مسابقاتی که غنا یک پای آن بود، اکثر مسابقات در استادیوم هایی نیمه خالی انجام شد. شاید این اشکال را باید به حساب مسوولان برگزاری رقابت ها گذاشت که به نقل از مردم غنا قیمت بلیت ها را بالاتر از حد توانایی مالی آنها تعیین کرده بودند.
در عین حال نباید از وضعیت نه چندان خوب استادیوم ها گذشت. به جز دو استادیوم نوساز غنا که این دو هم به لطف سرمایه گذاری کلان چینی ها ساخته شدند، مابقی استادیوم ها همگی دچار اشکالات زیرساختی بودند. کارلوس آلبرتو پریرا سرمربی آفریقای جنوبی از اسکان تیمش در هتلی دو ستاره شکایت داشت؛ هتلی واقع در شهر تمل که بزها خیلی راحت در خیابان های آن حضور داشتند، اتو فیستر سرمربی کامرون هم از سفر ٣٨۰ کیلومتری تیمش از کوماسی به تمل عصبانی بود؛ اینکه تیمش مجبور بوده برای طی این مسافت منتظر اتوبوس شود،
اما شاید بدترین اتفاق حاشیه یی این رقابت ها مساله تبانی بود که اعضای دو تیم بنین و نامیبیا مطرح کردند؛ اینکه یک نفر از اعضای سندیکای شرط بندی در سنگاپور به هریک از بازیکنان این دو تیم پیشنهادی ٣۰هزار یورویی کرده بود تا آنها مقابل مالی و گینه در مرحله گروهی شکست بخورند. این مساله هرگز ثابت نشد اما به هرحال می تواند وجهه آفریقا و جام ملت های آن را بدجور زیر سوال ببرد؛ خرابکاری یی که خیلی نگران کننده تر از زمین های استادیوم در غنا است، وقتی کلود لوروآ سرمربی غنا زمین ورزشگاه «اوبین دجان» در آکرا را «بدترین زمینی که در ۲۰ سال اخیر در آفریقا دیده ام» می داند، دیگر چه انتظاری باید از آنگولا داشت که از همین حالا خودش را میزبان رقابت های سال ۲۰۱۰ می داند؟