اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۷ اسفند ۱٣٨۶ -  ۷ مارس ۲۰۰٨

٨ مارس روز جهانی زن
گزارشگران بدون مرز از روزنامه نگاران، وب نگاران و مدافعان حقوق زنان حمایت می کند

گزارشگران بدون مرز در این باره اعلام می کند : "هر روز تعداد بیشتری از زنان روزنامه نگار، مدافع حقوق زنان، وبلاگ نویس و حتا کاربران ساده اینترت برای دفاع از حقوق خود، از سوی دولت های سرکوب گر و گروه های مذهبی، تهدید و سرکوب می شوند. از هر روشی برای سد کردن تلاش زنان در طرح حقوق خود استفاده می کنند : تعقیب قضایی، زندانی کردن، خشونت، تهدید به مرگ.
امروز وظیفه ماست که از زنان و مردانی که خواهان آزادی بیان برای دفاع از حقوق زنان هستند، دفاع کنیم. این موضع نباید به یک امر ممنوعه بدل شود. نباید پذیرفت که در سال ٢٠٠٨ برای دفاع علنی و آزادنه از حقوق زنان، انسان ها زندانی شده و یا به مرگ تهدید شوند. "      
در ایران وب نگاران فمینیست، تلاشگران آزادی بیان هستند، از اینترنت برای ابراز آزادنه ی نظرات خود و فرار از سانسور سود می جویند، آنها هر روز فعالتر و تعدادشان بیشتر می شود. اما آنها نیز در تیر رس دولت رییس جمهور محمود احمدی نژاد قرار دارند. دریک سال گذشته بیش از چهل فعال زن دستگیر شدند که ٣٢ تن از آنها روزنامه نگار و وب نگار بودند. آنها در خیابان های تهران برای طرح خواسته هایشان تجمعی مسالمت آمیز برگزار کرده بودند و سپس این جنبش اعتراضی را در وبلاگ ها و نشریات اینترنتی خود پی گرفتند. تقریبا همه ی این زنان تحت تعقیب قضایی قرار دارند، در دادگاه ها به زندان و شلاق محکوم شده اند و با سپردن وثیقه آزاد هستند. برخی از آنها چندین هفته زندانی شده اند. وزیر اطلاعات در فروردین ماه سال جاری جنبش زنان را به " براندازی" و " وابستگی به خارج" متهم کرد.
٨ بهمن ماه، پروانه انتشار نشریه وزین زنان به اتهاماتی چون " به خطر انداختن سلامت روحی، فکری و روانی مخاطب و "سیاه ‌نمایی وضعیت زنان در جمهوری اسلامی" از سوی هیات نظارت بر مطبوعات لغو شد. ده ها تن از زنان همکار این روزنامه نیز به صف بیکاران پیوستند. زنان نخستین قربانی توقیف نشریات نیز به شمار می روند. از سوی دیگر در آخرین اقدام علیه زنان، ماموران امنیتی در تاریخ ١٣ اسفند ماه مانع خروج پروین اردلان وب نگار فمینیست و همکار سایت تغییر برای برابری، یکی از سایت های مدافع حقوق زنان،از کشور شدند. وی برای دریافت جایزه خود به کشور سوئد می رفت. بنیاد اولاف پالمه جایزه حقوق بشر ۲۰۰۷ خود را به این روزنامه نگار اهدا کرده است. پروین اردلان همجون دیگر همکارانش، بارها از سوی مقامات قضایی و امنیتی احضار و مورد بازجویی و بازداشت قرار گرفته است. در فروردین سال جاری از سوی شعبه شش دادگاه انقلاب اسلامی تهران به اتهام "تبانی و اجتماع جهت بر هم زدن امنیت کشور" به شش ماه زندان قطعی و دوسال نیم زندان تعلیقی، برای شرکت در تظاهرات ٢٢ خرداد ١٣٨٥در تهران، محکوم شده است. در این تظاهرات مسالمت آمیز که از سوی نیروهای انتظامی به خشونت کشیده شد و ده ها تن بازداشت شدند، بر روی پلاکارد های زنان نوشته شده بود " ما زنیم، انسانیم، اما حقی نداریم و حقوق زنان حقوق بشر است."
در افغانستان یک مرد برای دفاع از حقوق زنان در خطر اعدام قرار دارد. سید پرویز کامبخش که از تاریخ ٥ عقرب (آبان) ١٣٨٦ در بازداشت بسر می برد، از سوی دادستا ن(سارنوالی) متهم به " در اختیار داشتن و انتشار مقاله ای کفر آمیز " شده بود. روزنامه نگار جهان نو، نوشته ای به نام "آیات زن ستیز در قرآن" را از روی سایت های اینترنتی برگرفته است. این روزنامه نگار جوان در تاریخ ٢ دلو (بهمن) ١٣٨٦ از سوی شعبه امنیت عامه دادگاه ابتدایی ولایت بلخ، به شکل غیر علنی و بدون حضور وکیل مدافع به اتهام " اهانت به دین اسلام و پخش مقاله ای کفرآمیز" به اعدام محکوم شد. این حکم با اعمال فشار از سوی شورای علمای بلخ صادر شده است.
در این کشور محافظه کاران می گویند که تعداد زنان در رسانه های تصویری محلی زیاد است و در پی آن هستند تا قانونی برای" رعایت ارزشهای و پوشش اسلامی" به تصویب رسانند. در ماه دلو (بهمن) سال جاری افراد ناشناسی که خود را نماینده طالبان معرفی می کردند، سه روزنامه نگار زن افغان را در شهر مزار شریف، تهدید به مرگ کردند. این افراد به یکی از این روزنامه نگاران گفته بودند " اگر به کار در تلویزیون ادامه بدهی ما همه ی خانواده ات را اختطاف( ربوده) می کنیم." علیرغم درخواست و مراجعه این روزنامه نگاران به مقامات مسئول ولایتی و امنیتی، اما آنها از محافظت پلیس برخودار نشدند. در آخر نزدیک به یک سال پس از قتل ذکیه ذکی یکی از چهره های برجسته ی روزنامه نگاری مستقل افغانستان، هنوز پلیس نتوانسته است که قاتلان او را دستگیر کند. مدیر رادیو صدای صلح به دفاع از حقوق زنان معروفیت داشت.
در هند تسلیمه نسرین دوباره و از اواخر نوامبر ٢٠٠٧ تحت حمایت پلیس زندگی می کند. وی برای نوشته هایش که نقض حقوق زنان را به نام اسلام، افشا می کند، بازهم مورد تهدید قرار گرفته است. نیکلا سرکوزی رئیس جمهور فرانسه در پایان ماه ژانویه ٢٠٠٨ و درپی سفر رسمی اش به هند قرار بود، شخصا نشان سمون دوبوار( نشان عالی فرانسه برای شجاعت در دفاع از حقوق زنان) را به وی اهدا کند، اما با اکراه مقامات هند که از سوی گروه های افراطی مسلمان تحت فشار قرار دارند. این دیدار لغو شد.
در مصر نوال سعداوی نویسنده معروف و بنیان گذار انجمن عرب برای همبستگی زنان، از سوی دستگاه قضایی تحت تعقیب قضایی قرار گرفت و مجبور به ترک کشور و اقامت در اروپا شده است.
در آرژانتین مورد کلودیا آخونا روشنگر وضعیت مدافعان حقوق زنان است. این روزنامه نگار که سردبیر ی یک آژانس خبری آنلاین به نام واخا (VACA) و روزنامه ای به نام مو (MU)را بر عهده دارد. پس از انتشار کتابی در باره وضعیت زنان خود فروش در خیابان های بوئینس آیرس و روشنگری در باره ی دست داشتن برخی از مقامات کشور در شبکه های فروش این زنان، از ماه ژوئیه از سوی پلیس مورد آزار و اذیت قرار گرفته است. این روزنامه نگار اعلام کرده است که ماموران پلیس همه مراجعان به دفتر کارش را مورد کنترل و شناسایی قرار می دهند.


اعلامیه هیات سیاسی ـ اجرائی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)
به مناسبت روز جهانی زن
روز ٨ مارس بر همه زنان گرامی باد!

٨ مارس روز جهانی زن است. خاستگاه این روز به مبارزات زنان برای بهبود شرایط کاری خود در اواخر قرن نوزدهم و اوائل قرن بیستم برمیگردد. در سال ۱۹۱۱ به پیشنهاد یک زن سوسیالیست آلمانی به نام کلارا زتکین، روز ٨ مارس به عنوان روز جهانی زن بنیان گذاری شد. در مراحل آغازین، این روز به پاس مبارزات کسانی برگزار میگردید که برای پایان دادن به وضعیت فلاکتبار زنان کارگر تلاش میکردند. اما ٨ مارس در روند مبارزات زنان برای کسب حقوق برابر با مردان، به روز زنان همه طبقات و اقشار در سطح جهان تبدیل گردید.
زنان در کشورهای مختلف در طی دو قرن گذشته برای کسب حق رای، داشتن مایملک، حق نگهداری از فرزندان، بهبود شرایط کاری، حضور گسترده در سازمان اجتماعی کار، عدم تبعیضات شغلی و دستمزد، تغییر قوانین تبعیض آمیز و برای برابری زن و مرد مبارزه کرده و به پیشرفتهای ارزنده ای نائل آمده اند. با این وجود هنوز زنان در معرض خشونتهای خانگی هستند، به عنوان غنیمت جنگی مورد تجاوز قرار میگیرند، به مثابه کالا به فروش میرسند و ستمهای گوناگوین را متحمل میشوند. زنان به عنوان نیمی از جمعیت جهان یک دهم در آمد جهانی را به خود اختصاص میدهند و کمتر از یک صدم دارائی جهان را در اختیار دارند.
در کشور ما زنان از یکسو از مناسبات و فرهنگ مردسالاری در جامعه رنج می برند و از سوی دیگر تحت فشار و سرکوب رژیم جمهوری اسلامی قرار دارند. رژیم حاکم زنان کشور ما را تحت پوشش اسلامی به بند میکشد، در خیابانها به بهانه "بدحجابی" تحقیر و بازداشت میکند، به دلیل دوست داشتن تازیانه میزند و یا در گودال فرو کرده و سنگ افشان میکند و یا از دار می آویزد، به خاطر فریاد علیه قوانین تبعیض آمیز بر سنگفرش خیابانها میکشد و با مشت و لگد به جان آنها می افتد و یا اینکه در بیدادگاها محاکمه و به گوشه زندانها می افکند.
با این وجود زنان کشور ما در طی سه دهه تسلیم جمهوری اسلامی و قوانین ضدزن آن نشده و مبارزه بی وفقه و مستمری را برای کسب حقوق و تغییر موقعیت اجتماعی خود پی گرقته اند و جایگاه بس بلندی را در جامعه ما کسب نموده اند.
نرخ مشارکت دختران در سطوح مختلف آموزشی افزایش پیدا کرده و سهم پذیرفته شدگان دختر در دانشگاههای کشور به بیش از ۶۰ درصد رسیده است. میتوان گفت دوران پدرسالاری رو به سپری شدن است و ساختار قدرت در خانواده در حال دگرگونی است. نرخ رشد منفی اشتغال زنان به نرخ رشد مثبت تبدیل شده، از تعداد زنان خانه دار کاسته شده و به رقم زنان شاغل افزوده گشته است. نگرش جامعه نسبت به کارکردن زنان در خارج از خانه تغییر یافته و موقعیت اجتماعی زنان تغییر یافته است.
حضور زنان در فضاهای عمومی به طور محسوس بالا رفته است. اکنون کمتر نهاد و سازمان غیردولتی را در ایران می توان یافت که از حضور پر توان زنان بی بهره باشد. زنان از سازمانهای غیردولتی محیط زیست گرفته تا کمیته های صلح، از جنبش کارگری گرفته تا جنبش دانشجوئی، از حوزه روزنامه نگاری، سینما، تئاتر گرفته تا کار ترجمه، حضوری بارز و موثر دارند. امروز کمتر حوزه ای را میتوان پیدا کرد که زنان در آن حضور نداشته باشند. بی تردید درهای زیادی روی زنان بسته است و درهائی هم که باز شده است از وسعت و امکانات لازم برای زنان برخوردار نیست. با این وجود کمتر نهادی را میتوان یافت که زنان در آن تاثیر گذار نباشند.
در پرتو تلاش زنان برای کسب حقوق خود، جنبشی شکل گرفته است که نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی تا کنون قادر نشده اند آن را ریشه کن کنند. جنبش زنان، جنبشی است اصلاحی ولی در عین حال از زاویه مطالبات عمیقا رادیکال. این جنبش آگاهانه از برخوردهای سیاسی و زودگذر فاصله میگیرد و موفقیت را روز به روز، فرد به فرد، یک عمل در یک مکان، و قدم به قدم می جوید نه در یک اقدام ضربتی. جنبش زنان رهبری متمرکزی ندارد ولی دارای سخنگویان بسیاری است.
جنبش زنان با روی کار آمدن جریان توتالیتر و بویژه در یکسال گذشته با محدودیتها، فشارها و سرکوب روبرو شده است. در سال گذشته تعداد زیادی از فعالین جنبش زنان از جمله فعالین کمپین یک میلیون امضا به دادگاهها فراخوانده شده و به حبس محکوم گشتند. میزان دستگیری فعالین زن در سال گذشته بیشتر از میزان آن در تمام دو دهه اخیر بوده است.
فضاهای عمومی که امکانی برای فعالین جنبش زنان بود، یک به یک بسته شده است و منازل شخصی فعالین زن که در فقدان حوزه های عمومی به محل نشست زنان تبدیل شده بود، مورد تعرض مامورین امنیتی قرار گرفته است. مکانهای عمومی هم که محل گفتگوی "چهره به چهره" فعالین کمپین یک میلیون امضا بود، ناامن شده است. در سال گذشته در همین ارتباط تعدادی از فعالین زن در پارکها، خیابانها و متروها دستگیر شدند. احمدی نژاد که برای جلب رای در انتخابات ریاست جمهوری گفته بود که با حجاب زنان کاری نخواهد داشت، سال گذشته مامورین خود را به طور گسترده راهی خیابانها کرد. مامورین با زنان و دختران به صورت خشنی رفتار نموده و هزاران تن از آنها را دستگیر و بعد از گرفتن تعهد آزاد نمودند.   
در سال گذشته تفکیک جنسیتی حتی به کتابهای درسی امتداد پیدا کرد و طرح سهمیه بندی جنسیتی برای ورود به دانشگاهها مطرح گشت. حکومت زن ستیز قصد دارد با سهمیه بندی جنسیتی از میزان ورود دختران به دانشگاههای کشور بکاهد.
در سال گذشته سایتها و نشریات زنان هم مورد یورش جریان توتالیتر قرار گرفتند. سایت کمپین یک میلیون امضا(تغییر برای برابری)، سایت "کانون زنان ایرانی"و سایت "زنستان" فیلتر شدند و نشریه زنان که در طی حیات خود با تحمل دشواریهای زیاد و رعایت خط قرمزهای حکومتی به انتشار خود ادامه داده بود، تعطیل گشت.
با این وجود مبارزه زنان کشور ما لحظه ای متوقف نشده است. این مبارزه موجب شده است که مطالبات زنان در لایه های مختلف جامعه، در شهرهای بزرگ و کوچک، در میان مردم و حکومتگران مطرح شود. امروز کمتر سازمان سیاسی را میتوان پیدا کرد که به مسئله زنان به طور جدی نپردازد، کمتر روزنامه، نشریه و سایتی را میتوان سراغ گرفت که مطالبات زنان در آنها مطرح نشود.
هیات سیاسی ـ اجرائی سازمان فدائیان خلق ایران(اکثریت) به نمایندگی از اعضای سازمان، روز ٨ مارس را به زنان کشورمان شادباش میگوید و امیدوار است که مبارزات فعالین زن به ثمر نشیند و زنان کشور ما به آزادی و برابر حقوقی دست یابند. سازمان ما به مثابه سازمان چپ از مطالبات زنان و از جنبش زنان دفاع کرده و معتقد است که مبارزه برای آزادی، حقوق بشر و دمکراسی عمیقا با مبارزه زنان علیه تبعیض و برای برابر حقوقی زن و مرد پیوند خورده است. ما در مبارزه علیه تبعیض و علیه مناسبات و فرهنگ مردسالاری، در کنار زنان کشورمان قرار داریم.

هیات سیاسی ـ اجرائی سازمان فدائیان خلق ایران(اکثریت)
۱۷ اسفند ۱٣٨۶( ۷ مارس ۲۰۰٨)


کانون نویسندگان ایران در تبعید:
صدمین سال هشت مارس، روز جهانی زن را
به همه انسان¬های برابری¬طلب شادباش می¬گوییم!

از بس واسه هیچ و پوچ رنج کشیدیم دیگه ذله شدیم
واسه زندگی کردن پاک آس و پاسیم؛
هیچ وقت نشده که یه ساعت فرصت فکر کردن داشته باشیم
می¬خواهیم تابش آفتاب را حس کنیم:
می¬خواهیم گل بو کنیم

این شعر را کارگران اعتصابی آمریکا در اوایل قرن نوزده می¬خواندند. اکنون از ٨ مارس ۱۹۰٨ که زنان کارگر نساجی نیویورک در اعتراض به ساعات کار طولانی، دست¬مزد کم، متوقف کردن کار کودکان و بهبود شرایط کار و زندگی بهتر، دست به اعتصاب زدند، صد سال می¬گذرد.
کارفرما تلاش کرد از همبستگی سایر کارگران با اعتصابیون جلوگیری کند، درهای کارخانه را بست که سرانجام در اثر آتش سوزی، ۱۲۹ کارگر زن اعتصابی جان باختند و تنها تنی چند از اعتصابیون از این آتش¬سوزی جان سالم به در بردند. مبارزه کارگران جهان، به ویژه زنان و حقوق برابر آنان با مردان با جدیت در انترناسیونال اول و دوم پیگیری می¬شد.
کلارا زتکین،، یکی ار رهبران کمونیست آلمانی، در دومین کنفرانس بین¬المللی زنان سوسیالیست در تاریخ ۲۷ اگوست ۱۹۱۰ در کپنهاک دانمارک که در آن ۱۰۰ زن نماینده از ۱۷ کشور شرکت کرده بودند، پیشنهاد ٨ مارس به عنوان «روز جهانی زن» را داد که مورد تصویب قرار گرفت. قرار شد در ٨ مارس هر سال زنان به خیابان بیایند و در راستای تحقق حقوق خود دست به راهپیمایی بزنند.
بعد از یک سال مبارزه، جنبش جهانی زنان در مبارزه تنگاتنگ با جنبش سوسیالیست کارگری محورهای مبارزه خود را چنین اعلام کرد:
۱- مزد برابر برای کار برابر ۲- برابری در بازار کار ٣- و تقویت مبارزه علیه تبعیض.
بعدها موارد دیگری هم¬چون مبارزه برای فرصت¬های شغلی برابر، حق رای برای زنان، حمایت قانونی و تامین اجتماعی به آن اضافه شد. بنابراین، هشت مارس، روز جهانی زن، در اثر مبارزه مشترک و پیگیر گرایش سوسیالیست کارگری درون جنبش کارگری علیه هرگونه ستم و نابرابری و استثمار سرمایه¬داری و طبقاتی تحقق یافته است.
در حالی ما به استقبال صدمین سال هشت مارس می¬رویم که هنوز زنان، حتی در کشورهای پیشرفته صنعتی حقوق برابر در ازای کار برابر با همکاران مرد خود ندارند و در سراسر جهان به طور نسبی در برابر کار برابر بین ۵۰ تا ۹۰ درصد مزد مردان به زنان پرداخت می¬شود. فقر در جهان «زنانه» شده است. کار کسالت¬آور خانگی بسیاری از زنان را خانه¬نشین کرده است و یا پس از کار روزانه آن¬ها باید به کارهای خانه نیز برسند. مردسالاری که زاییده سیستم سرمایه¬داری و طبقاتی است از قدرت ویژه و حتی از حمایت¬های بی¬دریغ دولت¬ها نیز برخوردار است.
برای اولین بار در ایران، زنان عضو حزب کمونیست ایران، در سال ۱۹۲۱ روز جهانی زن را در انزلی جشن گرفتند. اتحادیه غیبی زنان در انقلاب مشروطیت فعال بود و شبکه¬ای از زنان در شهرهای مختلف تشکیل داده بود و تظاهرات بسیاری را سازمان می داد. به ویژه در انقلاب ۱٣۵۷ مردم ایران، زنان جان¬فشانی¬های زیادی از خود نشان دادند اما پس از پیروزی انقلاب و با قدرت¬گیری گرایش ارتجاعی اسلامی، حمله به زنان آغاز شد و بیست و نه سال است که سرکوب سیستماتیک زنان توسط حکومت اسلامی در جریان است. اما زنان، مرعوب این فضای رعب و وحشت حکومت اسلامی نشده¬اند و هم¬چنان به مبارزه آزادی¬خواهانه و برابری¬طلبانه خود ادامه می¬دهند.
نگاهی کوتاه به کارنامه سیاه و خرافی پرست این حکومت نشان می دهد که:
حکومت اسلامی زن ستیز است، در همه زمینه¬ها. زنان حق طلاق ندارند. زنان فاقد هر حقی در مورد فرزندان خویش¬اند. حتی سرپرستی فرزندانشان... الیگارشی آخوندی تبعیض در دانشگاه¬ها را جنبه قانونی داده است و تحت عنوان سهمیه جنسیتی حقوق طبیعی زنان صاحب اندیشه را تضییع می¬کند.
به بهانه آخوند ساخته «مفاسد اجتماعی» و «بد حجابی»، زنان ایران همواره مورد توهین، تحقیر و ایذاء و آزارهای روانی و جسمی قرار می¬گیرند. در زمینه¬های حقوقی و ارث، زنان نیم مردان محسوب می¬شوند. زنان از فعالیت در بسیاری مشاغل و رقابت در عرصه¬های اجتماعی، سیاسی و ورزشی منع شده¬اند.
امروز مبارزه در جهت رهایی زن، یکی از عرصه¬های مهم آزادی جامعه است. به بیان دیگر اگر در جامعه¬¬ای زنان آزاد و حقوق برابر با مردان نداشته باشند در آن جامعه، آزادی گوهری نایاب است.
ما روز هشت مارس را به همه زنان و مردان آزادی¬خواه و برابری¬طلب شادباش می¬گوییم و از مبارزات شجاعانه و حق¬طلبانه آنان پشتیبانی می¬کنیم. به امید این که جامعه¬ای در ایران بسازیم که عاری از هرگونه سرکوب و سانسور، ستم و تبعیض، و بهره¬کشی باشد.

کانون نویسندگان ایران (در تبعید)
مارس ۲۰۰٨


کانون زندانیان سیاسی ایران (در تبعید):
روز جهانی زن بر زنان ستم دیده و رنج کشیده ایران گرامی باد!

۸ مارس، روزجهانی زن در حالی فرا می رسد که جامعه ایران دستخوش اعتراض به وضع و نظم غیرانسانی است که رژیم جمهوری اسلامی طی ٢٩ سال حاکمیت سیاه خود به توده مردم ایران تحمیل کرده است. حاکمیت ٢٩ساله اسلام گرایان، منادیان سرمایه و سرکوب جنسیتی و طبقاتی، جامعه را به قهقرا کشانده و شیرازه زندگی فردی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی توده های رنج کشیده مردم ایران را از هم پاشیده است. میلیون ها زن و مرد کارگر و زحمتکش ایرانی در سیاه ترین دوران زندگی خود به سر می برند.
حکومت قشری مذهبی جمهوری اسلامی به طور مداوم خشونت و تبعیض علیه زنان را بازتولید کرده و از طریق وضع سیاست های ارتجاعی و جدا سازی جنسیتی، تلاش می کند زنان را بیش از گذشته به حاشیه جامعه براند. اگر امروز در خانه و جامعه نسبت به زنان خشونت می شود، اگر امروز معضلی بنام زن و مرد در جامعه وجود دارد، اگر امروز زنان از حقوق انسانی خود محروم هستند، اگر امروز معضلی بنام دختران فراری در جامعه وجود دارد و تن فروشی در جامعه رواج یافته است و اگر امروز بر سر در دانشگاه ها قوانین کنترل و مجازات برای زنان دانشجو نصب می کنند، همه و همه دستاورد حکومتی به غایت ارتجاعی و ضدبشری است که جامعه ای به وسعت ایران را به زندان شهروندان آن تبدیل کرده است.
علی رغم همه ی این بیدادگری ها، جنبش آزادی خواهی و برابری طلبی زنان به عنوان بخشی از جنبش های ترقی خواهانه اجتماعی در ایران، وضعیت و حاکمیت موجود را در کلیت آن به چالش کشیده اند. از این رو، مورد ستیز و سرکوب دستگاه های امینتی و اطلاعاتی رژیم جمهوری اسلامی قرار گرفته و دستگیر و زندانی و محاکمه می شوند.   
روز جهانی زن، روز مبارزه مشترک زنان و مردان برای رهائی از وضع نابرابر و غیرانسانی موجود را به همه ی زنان و مردان زحمتکش و رنج کشیده ایران، به ویژه فعالان جنبش زنان، جنبش کارگری و جنبش دانشجوئی تبریک می گوئیم و برای شان اتحاد و پیروزی آرزو می کنیم.

کانون زندانیان سیاسی ایران(در تبعید)
۵ مارس ٢٠٠٨ برابر با ١۵اسفند ۱۳۸٦