• هنوز نیز، هم ار پیر، مردِ مردان است:
گواه خواهی اگر، نک: عیال ِ خامنه ای.

سخن ز "دشمن" از آن گونه آتشین گوید،
که دم توان زدن از اشتعال ِ خامنه ای! ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۹ فروردين ۱٣٨۷ -  ۷ آوريل ۲۰۰٨

 
 
به برادرِ دانا و ستیهنده و سخن شناسم،
بهرام جان مشیری؛
و با سپاس از یار و یاورِ هنرمندش،
خانم افشار
 
 
به حیرتم ز جمال و کمال ِ خامنه ای:
که گشت شرع جمیل از جمال ِ خامنه ای.
 
چه جای شرع مُبین ، آی اُمت ِ اسلام!
که دین کمال گرفت از کمال ِ خامنه ای.
 
سپاسمند مراو راست خود خدا ، به خدا:
که ذوالجلال شد او از جلال ِ خامنه ای.
 
خوشا به حالِ امام ِ چهارده، کز هم
بهشتیان همه پرسند حال ِ خامنه ای.
 
مپُرس از این که چه ها می کند به بیت المال:
که مال ِ خلق خدا هست   مال ِ خامنه ای.
 
ز استحاله پذیری مگو سخن، کاین کفر
به معنی است همان ارتحال ِ خامنه ای.
 
زوال او طلبد خصم ِ اُمّت اش، که یکی ست
زوال ِ دولت ِ دین و زوال ِ خامنه ای.
 
هنوز نیز، هم ار پیر، مردِ مردان است:
گواه خواهی اگر، نک: عیال ِ خامنه ای.
 
سخن ز "دشمن" از آن گونه آتشین گوید،
که دم توان زدن از اشتعال ِ خامنه ای!
 
مدیرِ   کشور ِ خویش است و، جز به گاهِ نماز،
نکاهد ایچ زمان ز اشتغال ِ خامنه ای.
 
پس از نماز، چو قرآن گشاید، از سر صدق،
می آید از همه سو نیک فال ِ خامنه ای.
 
توان ِ معنوی اش را بهین گواه شناس
گروه معجزه جویان ز شال ِ خامنه ای.
 
خراب دید چو درویش خانقاه اش، گفت:
درود باد ز مولا برآل ِ خامنه ای!
 
که خانقاه ِ خراب اش خوش است: وین یعنی
که زیرکی ست یکی از خصال ِ خامنه ای.
 
تبّرک است که سرکردگان ِ حزب الله
روند و آب خورند از مبال ِ خامنه ای.
 
سخنوری چو کند، مردمان، ز پیر و جوان،
فسون شوند ز سحر ِ حلال ِ خامنه ای.
 
همیشه رو به فزونی ست زُهدِ دولتیان:
که زهد ِ کم بفزاید ملال ِ خامنه ای.
 
جهان و هر چه در او در تکامل است؛ چرا
که دارد این همه رو در کمال ِ خامنه ای.
 
به بوش گو که مکن عشوه بیش از این و بمیر،
در آرزو، به امید ِ وصال ِخامنه ای.
 
ز گفت و گوی مزن دم، که بهره ای نبری:
ز قال بگذر و بشنو مقال ِ خامنه ای.
 
جهان حکومتِ اسلام ِ ناب راست به حق:
جز این نبود و نباشد مآل ِ خامنه ای.
 
زبان مُصحف اگر فهم افتد ات روزی،
تو هم پذیره شوی ایده آل ِ خامنه ای.
 
ولی ی عصر، امام ِ زمان، نوید دهد
که هیچ تنگ نباشد مجال ِ خامنه ای.
 
هزار، بل، که هزاران هزار بُمبِ اتم
به رهبری ت نسازد همال ِ خامنه ای.
 
همین نه تو، که همه لشکرت، اگر مردید،
شوید، کم ز دمی، همجوال ِ خامنه ای.
 
قتال هیتلر از مردم یهود نبود
به جز در آمدکی بر قتال ِ خامنه ای.
 
همین نه شام و قم و قدس و کربلا و نجف،
تمام ِ خاک ِجهان است مال ِ خامنه ای.
 
عبث مگو که محال است فتح آمریکا:
که نیست هیچ محالی محال ِ خامنه ای.
 
بگو به مردم ِ بیراهه پویِ آمریکا
که بوش هیچ بُود در قبال ِ خامنه ای.
 
به جُز امام خمینی و حضرت ِمهدی،
نیافرید خدا کس مثال ِ خامنه ای.
 
بهشت ِ روی زمین را، به شکل ِ با غ ِ بهشت،
بیافرید خدا در خیال ِ خامنه ای.
 
نمی رسد به بهشتی، مگر نژاد بشر
شود روانه به راه و روال ِ خامنه ای.
 
فزون بر اِنس، بُود احمدی نژاد گواه
که نیز جن بکُند امتثال ِ خامنه ای.
 
ولی، دریغ که نسل جوان، به دانشگاه،
شده ست مایه ی درد و نکال ِ خامنه ای.
 
همین نه کارگران، بل، زنان ِ ایران نیز
به گردن اند همانا وبال ِ خامنه ای.
 
ولیک، ساخت چو ایران یکی دو بمبِ اتم
دوباره خوب شود روز و حالِ خامنه ای.
 
در آن زمان، ز محالات ِ عقل خواهد بود
زوال ِ   دولتِ دین و زوال ِخامنه ای.
 
جهان سراسر گردد قلمرو ِ اسلام؛
جهان ِ کفر شود پایمال ِ خامنه ای.
 
چو او به مسند پیغامبر زند تکیه،
شوم من، ار چه سیه رو، بلا ل ِِ خامنه ای.
 
من این قصیده سرودم ز ترس ِافتادن،
ز چاه ِ غربت در تیره چال ِخامنه ای.
 
به ناگزیر، پس، آن را به چاپ خواهم داد:
چو بگذرد ز صد و شصت، سال خامنه ای:
 
مگر به لطف ِ خدا، پیش از آن زمان، بینم،
به چشم ِ روشنِ خویش، ارتحال ِ خامنه ای!
 
پرد، خمینی جویان، به سوی هیچستان،
نیفتد ار به ره از کار بال ِ خامنه ای.
 
به خاک افتد و بینم، چو روبهی کز ترس
مغاککی بکند، پال پال ِ خامنه ای.
 
که یعنی، از پس ِ چندین ستم، پیاده شود
ز دوش ِ مردم ِ ایران دوال ِ خامنه ای.
 
همین نه من رهم از رنج ِ هجو او گفتن،
که ملّتی رهد از قیل و قال ِ خامنه ای.
 
 
 
 
دهم ژانویه ۲۰۰٨
بیدر کجای لندن