اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲۰ فروردين ۱٣٨۷ -  ٨ آوريل ۲۰۰٨

با برگزاری هشتمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی، به روال هر انتخابات این پرسش قابل طرح است که برنده انتخابات کیست؟ پاسخ‌های داده شده به این پرسش از سوی طیف‌های مختلف سیاسی متفاوت بوده است. برخی سخنگویان می‌گویند آمریکا بازنده انتخابات ایران است و این رویه دیگر سخنی است که پیروزی نمایندگان حزب دموکرات درکنگره را «پیروزی ملت ایران» خوانده بود. رابطه برقرارکردن بین انتخابات با آمریکا غیراصولی‌ترین موضعی است که گرفته می‌شود و نوعی هدف شده است برای برخی یا برای گرم کردن تنور یا برای دور کردن ذهن مردم از نارسایی‌هایی که در جریان است. در مقابل، برخی از دوستان اصلاح‌طلب راه‌یافتن ٣۴ نفر در دور اول را «پیروزی بزرگ» خوانده‌اند. آقای وزیر کشور هم از پیروزی محافظه‌کاران گفته است. اگرچه برخی از دوستان اصلاح‌طلب از این گفته ابراز نگرانی کرده‌اند ولی آقای پورمحمدی همان را گفته است که البته از قبل هم روشن بود؛ یعنی شکل گرفتن ترکیب مجلس پیش از برگزاری انتخابات. در این میان، شخصا نه با تحلیل دوستان اصلاح‌طلب و نه محافظه‌کاران سازگاری ندارم. اصلاح‌طلبان نامزد چندانی در میدان رقابت نداشته‌اند که سخن از پیروزی بگویند. سهم اندک برای مجلس نشان از پیروزی نیست. تنها می‌تواند این را نشان بدهد که اگر شانس رقابتی باشد، اصلاح‌طلبان در بین مردم دارای پایگاه مناسب هستند و این تنها چیزی است که می‌شود گفت. داشتن ٣۴ نماینده حتی برای شکل دادن یک اقلیت اثرگذار هم کافی نیست. اصلاح‌طلبان باید از اینگونه تحلیل‌ها فاصله بگیرند چون نشانه‌های نادرستی را با خود همراه دارد. اصلاح‌طلبان در بین مردم دارای پایگاه مناسب هستند، اگر چه آنها را از قدرت دور کنند ولی نمی‌توانند اندیشه‌های اصلاحی را از ذهن و اندیشه مردم برانند. ولی این را هم ناگفته نگذارم برخی اقدامات سبب آسیب‌رسیدن به این پایگاه می‌شود. ما می‌توانیم بگوییم برای ما شانسی برای بازی نگذاشته‌اید که ما بتوانیم برنده یا بازنده باشیم. می‌گویند «محافظه‌کاران برنده شده‌اند» باید پرسید در کدام مسابقه؟ در کدام انتخابات؟ در کدام شرایط؟ در انتخاباتی که برای اصلاح‌طلبان شانس رقابت برای ۱۰۲ نامزد از میان ۲۹۰ نفر گذاشته بودند؟ در مجلسی که پیشاپیش اکثریت آن شکل گرفته و برای مردم هم امکان گزینش به معنای دقیق کلمه باقی نمانده است، پیروزی و شکست معنایی ندارد و اینجا دیگر کاربرد واژه‌های برد و باخت بی‌معناست. در شهر تهران هم، روش اعلام برندگان نشان می‌دهد که روش سهمیه‌بندی که در انتخابات شورای شهر به انتخابات راه یافت کم‌کم تکمیل و بهینه می‌شود. به‌عنوان یک فعال سیاسی، نمی‌دانم در این بازی پرهزینه و ناسالم چگونه می‌شود از برد و باخت سخن به میان آورد؟ اما از زاویه‌ای دیگر می‌توان گفت که این انتخابات برنده‌ای نداشت. همه بازنده بودند. آنها که راه را بر نامزدهای مورد قبول مردم بستند. و آنهایی که به نارسایی‌ها اعتراض نکردند. اصلاح‌طلبانی که از اصول خود کوتاه آمدند. محافظه‌کارانی که با شرایط خاص به مجلس راه یافتند، آنها که در این شرایط باز هم دست از تبلیغ به سود گروهی اندک دست برنداشتند و در نهایت، آنها که آمارهای نادرست را ارائه دادند، می‌شود خیلی‌های دیگر را نیز به این لیست افزود. می‌شود خیلی از نام‌ها را اینجا ردیف کرد. البته، می‌توان گونه‌ای دیگر هم عمل کرد و چشم بر نارسایی‌ها بست و به روش معمول و مقبول زبان به ثناگویی باز کرد.

                                                                                                             یدالله اسلامی

منبع: کارگزاران
۱۹ فروردین ۱٣٨۷