• فراخوان به اعضا و رهبران احزاب "پ د س ای" و "پ ار سی" و تمامی کمونیست های ایتالیا بعد از فروپاشی "چپ های رنگین کمان" در جریان انتخابات ماه آوریل پارلمان ایتالیا ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۵ ارديبهشت ۱٣٨۷ -  ۲۴ آوريل ۲۰۰٨

انتخابات مجلس ایتالیا در تاریخ ۱٣ و ۱۴ آپریل برای احزاب کمونیست این کشور پایانی مصیبت بار داشت. ائتلاف میان آنها و سبزها و چپ های دمکرات که بنام "چپ های رنگین کمان" معروف شده اند، به شکست انجامید. برای اولین بار بعد ازآزادی از فاشیسم در سال ۱۹۴۵، هیچ نماینده کمونیستی در پارلمان کرسی نگرفت.
در تاریخ ۱۷ آپریل شخصیت های صاحب نام ایتالیا فراخوانی برای نجات جنبش سنتی کمونیستی صادر نمودند. خطاب آنان تمامی کمونیست های کشور از تمامی احزاب کمونیست بود. صادر کنندگان این فراخوان خواهان این شده بودند که تمامی نیروهای کمونیست ایتالیا زیر یک سقف جمع شوند.
در این فراخوان آمده بود که:
"ما کمونیست های امروزیم. ما درون جنبش ها و در مبارزات طبقاتی جای خود را داریم. احساسات و تاریخچه زندگی هر کدام از ما متفاوت از دیگری است: ما می دانیم که این زمان، زمان اعتماد کردن نیست. ما با تاریخمان که آنرا نفی نمی کنیم رابطه ها و همچنین به آن نقدها داریم. اما نگاه ما به سوی حال و آینده متوجه است. ما آرزوی گذشته را نداریم بلکه لزوما در آرزوی آینده ای بهتر می باشیم".

نتیجه انتخابات "چپ های رنگین کمان" فاجعه بار است: آنها تنها یک چهارم آراء را بدست آوردند. آرائی که در سال ۲۰۰۶ سه حزب (بجز دو حزب کمونیست سبزها) با هم بدست آوردند ۱۰،۶ درصد آراء بود. حتی آراء کنونی کمتر ازنصف آراء ٨ درصدی بود که دو سال قبل دو حزب کمونیست "پ ار س" و "پ د سی آی" بدست آورده بودند و همچنین کمتر از یک سوم بهترین نتیجه آراء ٨،۶ درصدی ی حزب "ریفون داسیونه" قبل از انشعابش. سه میلیون رای در مقایسه با سال ۲۰۰۶ از دست داده شد. و برای اولین بار بعد از زمان جنگ ایتالیا کمونیست ها در پارلمان هیچ نماینده ای ندارند: هیچ نماینده کمونیستی به مجلس راه نیافت. نتیجه انتخابات بیان کننده سرخوردگی ی عمیق و گسترده هواداران چپ ها و سرخوردگی مجدد جنبش ها از سیاست دولت پرودی است و همچنین بخشا سرخوردگی از "چپ های رنگین کمان" است که خودمختاری سیاسی، تئوریک و سازماندهی کمونیستی را بنفع یک موقعیت جدید که نه کمونیستی است و نه ضد سرمایه داری است و کاملا رفرمیستی است، از بین بردند و ترکیبی را شکل دادند که به هیچ وجه بدیل ها در آن مفهومی نداشته و بیشتر در راستای طرح های احزاب دمکرات و منطق بازی های پارلمانی قرار می گیرد.

کمونیست های بی حزب
در فراخوان همچنین آمده است:
زمان تصمیم گیری فرا رسیده است: این زمان، زمان ماست. ما تنها از ایده یک فرماسیون مشخص چپ حرکت نمی کنیم بلکه ما چشم انداز یک وحدت و خودمختاری نیروهای کمونیست در ایتالیا را پیشنهاد می کنیم. آنهم در یک پروسه گردهم آئی که از نیروهای اصلی کمونیستی "پ ار س" و " پ د س ای" فرارفته و بدون محفلگرائی یا خودمحوری و غرور جریان های سیاسی و اجتماعی دیگر را دخالت می دهد. ما اعضا و رهبران "ریفون داسیونه"، "پ د س ای" و دیگر اتحادها یا شبکه ها و صدها هزار کمونیست زن و مرد بدون حزب را که در این سال ها به جنبش ها و مبارزات اجتماعی کمک نموده اند، فرا می خوانیم تا بستر یک جامعه بدیل سرمایه داری را بگسترانند و اشکال مشخص سازمانیافته کمونیست ها را کنار نگذارند، بلکه در یک پروسه نوین باز بر ای بنای "خانه مشترک کمونیست ها" حرکت نمایند.

مخاطبین فراخوان ما:
ـ به تمامی کارگران زن و مرد و به تمامی روشنفکران قدیمی و جدید به اتحادیه ها و کمیته های پایه ای و اقشار اجتماعی ای که امروز دیگر نمی توانند با آنچه که دارند زندگی کنند و به کسانی که بحران هفته چهارم ( پایان ماه که پول تمام می شود) برایشان تنها تیتر روزنامه ها نیست، بله کسانی که با هم ساختار غیر قابل تغییر مبارزه طبقاتی علیه سرمایه داری را تشکیل می دهند.

ـ به جنبش های جوانان، زنان، جنبش های زیست محیطی، جنبش های حقوق شهروندی و مبارزه علیه هر گونه تبعیض جنسیتی، با خودآگاهی، که امروزه در مبارزه برای رسیدن به سوسیالیسم و کمونیسم، وظیفه اولیه اش یعنی آزادی گسترده را زمانی می تواند انجام دهد که توانا باشد و در میان افقش همچنین به مشکلات جنبش فمنیستی بپردازد.

ـ به جنبش ضد جنگ و جنبش همبستگی بین المللی که علیه استقرار تسلیحات اتمی و پایگاه های خارجی نظامی در کشور ما مبارزه می کنند و در جانب کشورها و ملت هائی چون فلسطینی ها قرار می گیرند، کسانی که تلاش می کنند بر علیه یوغ سیاسی، نظامی و اقتصادی امپریالیسم مبارزه کنند.

ـ به جهان مهاجرین، کسانی که یورش وحشتناک بی حقی که امپریالیسم به وسعت جهانی مرتبا به وجود می آورد را در جوامع ثروتمند نشان می دهند. چون تنها در تماس فرهنگ ها و اقوام می توان در مبارزه مشترک یک سیاست جهانی، ضد راسیسم برای " گوناگونی" فرهنگ همبستگی باز به جلو رفت. مبارزه مشترکی که تمامی انسانها را به اهداف بالا و همزیستی صلح آمیز خواهد رساند.   

ما روندی را برای خود آرزو می کنیم که از همان ابتدا توانائی فکر کردن به مشکلات و نقد از خود را نشان دهد. در کنار این مسئله همچنین باید بررسی شود که چرا یک چنین تلاش ارزشمند و امید دهنده ای چون "تاسیس مجدد کمونیستی" قدیمی در این موقعیت قرار نداشت، حزب کمونیستی را خلق کند که جنبش کارگری و چپ ها نیاز داشتند و نیاز دارند و چه شد که این روند دچار آن همه تقسیم بندی، انشعاب و جدا شدن ها شد و ده ها هزار تن از رفقای زن و مرد را مایوس و ناامید ساخت. ما می خواهیم به این فکر شود که چرا ریشه طبقاتی و اجتماعی احزابی که از این تلاش ها زاده شدند، شکننده و نارسا از آب در آمد. خطاکاران ما را در دولتی وارد کردند که انتظارات هواداران چپ ها را پاسخ نگفت و این خود دلیل زنده شدن راست هاست. برای این فکر کردن ما به زمان و تحمل و احترام متقابل نیاز خواهیم داشت. حال اگر ما از این کار صرف نظر کنیم در این صورت پایه های یک تجدیدبنا بسیار نامطمئن خواهد شد.

تجدید بنای حزب کمونیست

ادامه دارد