اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۹ ارديبهشت ۱٣٨۷ -  ۲٨ آوريل ۲۰۰٨

شب خفته در خموشی و شب زنده دار شب
چشمان مریم است

مراسم بزرگداشت مریم فیروز با حضور جمع چشمگیری از ایرانیان و ایران دوستان روز شنبه   ۲۶ آوریل در برلین برگزار شد.
سخنران نخست گردهمائی به انگیزه ی برپا داشتن این نشست پرداخت و با بیان اینکه « گسترش جابجایی اندیشه به نوزائی اندیشه یاری می رساند » و « پیدایی هر تحول در آینده موکول به نقد حال است. » تصریح کرد که « ما را از نیک نگریستن در فراز و فرود کار و کارنامه ی گذشتگان گریزی نیست... ونه توهم استغناء زایشگر توالی خطا ها و تداوم فاجعه ها خواهد بود. »
وی در ادامه افزود که « ما می خواهیم مانعی در برابر فراموشی باشیم. باشد که آیندگان و توانمندان سپهر اندیشه، کار را به پهنه ی سازنده سنجشگری فراتر برند. »
پس از آن، خانم گرداننده ی برنامه، شعر « مریم » فریدون توللی را ـ که با الهام از مریم فیروز و بخاطر او سروده ـ قرائت کرد.
« یاد ها و درسهای زیاد است» عنوان گفتار یکی از کوشند گان تشکیلات دموکراتیک زنان ایران بود. وی با بیان اسلوب کار مریم فیروز در امر آگاهی بخشیدن به زنان و کشاندن آنان به گستره ی مبارزات اجتماعی، به ویژه بر نرمش نامبرده در طرح خواستها و یافتن چارچوب های ساده و عملی، اما کارساز برای جنبش زنان انگشت نهاد و با روایت خاطرات پرشمار، از هشدار باش های او نسبت به بلند پروازی در گزینش شعارها و انتخاب قالب های کار سخن گفت.
در ادامه زندگی نامه ی کوتاهی از مریم فیروز به سمع حضار رسید.
هم چنین نوشته خدیجه مقدم (به نقل از تارنمای «کانون زنان ایرانی») زیر عنوان « به یاد مریم فیروز، فمینست شجاع جنبش زنان ایران» خوانده شد. در این نوشته خانم مقدم با طرح اینکه « لازم است نسل جوان ما بداند و بیاموزد از مبارزین چند نسل پیش از خود، درشرایط سخت گذشته که زنان حتی حق آموزش نداشتند، کسانی چون مریم فیروز با چه شجاعتی ساختارهای مرد سالارانه را می شکستند و چه خدماتی برای بالا بردن فرهنگ جامعه انجام می دادند و چه میراثی برای ما باقی گذارند... » به دیدار های خود با مریم فیروز و سخنان نام برده دایر بر اینکه « بروید به زنان آموزش دهید تا باسواد شوند، به دولت کمک کنید تا سطح آگاهی های زنان افزایش یابد، بروید با نهضت سواد آموزی همکاری کنید فقط برای با سواد شدن زنان ، بروید در درمانگاه های جنوب شهر رایگان به مردم خدمت کنید، بهداشت و درمان را آموزش دهید. زنان اگر سلامت باشند و با سواد، خود حقشان را خواهند گرفت.» پرداخته و اضافه کرده بود که این همه درآن زمان برایش نمودی که ناچیز و نارسا داشته « ... تا این که بزرگ شدم، رشد کردم و جالب اینکه با استفاده از همان رهنمود به میان مردم رفتن مریم خانم ، بزرگ شدم و رشد کردم و امروز می فهمم که او چه حقی به گردن جنبش زنان دارد. و ما چقدر از او آموختیم که اینک متوجه باشیم .»
فرهاد فرجاد آزاد و مسعود بهنود دو سخنران پایانی نشست بودند.
فرجاد زمانه ی کار و زمینه ی اندیشه نخبگان و اندیشمندان ایران در دوره ی گرایش مریم به فعالیت های اجتماعی و حزب توده ی ایران را مورد بررسی قرار داد و با برشماردن مختصات جهان پس از جنگ و پایمردی و پیشتازی کمونیست ها در طرح و دفاع از حقوق و آزادی زنان و پیشبر د امر برابری جنسی و بویژه در متن عقب افتادگی جامعه ی ما و بر بستر ظرفیت تحول طلبی و عدالت خواهی ایرانیان، و نیز نقش سرنوشت ساز فرهنگ مدرن روشنفکران چپ به تبین مولفه های اوج و فرود سازمان ها و تشکل های مردمی پرداخت . به تصریح ایشان عدم برخورداری سازمان هایی نظیر « تشکیلات زنان » از استقلال نظری، سیاسی و سازمانی، یکی از دلایل شکست تراژیک این جنبش ها بود که با میدان گرفتن احزاب، جان می گرفتند و بال می گستردند، ولی با سرکوب احزاب، همان سرنوشت محتوم ناگزیر دامن آنها را نیز می گرفت.
به گفته ی سخنران بزرگترین دستاورد و درس این شکست ها، تلاش امروزین جنبش های زنان و جوانان و کارگران در ایران بر پایه ی خودیابی و خویش کاری ناوابسته و یافتن اشکال مناسب این پیکار درون زا و خود باورند. امری که بدون همت کوشندگان دیروزی و پذیرش سرزنش های مدعیان و سرکوب دشمنان از سوی آنان موثر نمی شد. اصالت تاریخی جنبش توده ای در راهیابی و گستراندن فرش تکامل تاریخی اجتماع ما بود تا پویندگان امروز و فردا بستر مبارزه را بشناسند و در راستای هدف پیروزمندانه پارو کشند.
گفتار شیوا، صمیمی، موجز، ولی رسای مسعود بهنود زیر عنوان « شصت سال در صحنه» پایان بخش این گردهمایی بود.
بهنود با بیانی ویژه ـ ترکیبی از روایت تاریخی، شاهد مثال های متکی بر اسناد بعضا نویافته و با اِشراف به زمینه ی زندگی خانوادگی و اجتماعی مریم، ازجمله به برکت برخی آشنایی های شخصی ـ بزرگترین خود ویژگی « مریم خانم» را انسان بودن و حساسیت های والای بشری او دانست که از زمان کودکی در محیط گسترده و بلافصل خانوادگی خود را نشان داده یود.
ـــ دراین نشست فیلمی مستند از آخرین سال های زندگی مریم فیروز به نمایش درآمد که طی آن وی در مورد زندگی، مبارزات، عشق به همسرش و مرگ کیانوری سخن گفته بود.
ـــ طی همین مراسم، گروه هنری « پردیور » قطعاتی با تنبور و دف نواخت. اشعاری با مضامین لطیف انسانی که خانم کژال ـ نوازنده ی دف ـ که خود سروده بود، این نغمه ها را همراهی می کرد.