• کودکان به خاطر بوروکراسی زائد می میرند. موضوع تنها بر سر یک تکه کاغذ است. یک جواز. جوازی که با مرگ و زندگی مردم فلسطین بازی می کند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲٨ ارديبهشت ۱٣٨۷ -  ۱۷ می ۲۰۰٨

من یک دانشجوی پزشکی هستم. در ماه گذشته همیشه حال من خیلی خیلی بد بود و بنظر می رسد که بهتر نمی شوم. بیماری من نشانه جانبی ندارد ـ نه اسهال و نه درد زیر شکم و نه هیچ تشخیص دیگری که از اهمیت برخوردار باشد. فشار خونم ثابت است و من مرتبا آنرا کنترل می کنم. من نه تب دارم و نه عرق می کنم و نه وزنم را از دست داده ام. قبل از این که در این حالت ناخوشی قرار بگیرم کاملا سالم و سر زنده بودم. من ۲۲ ساله ، مذکر و سالمم آقای دکتر.
از من در باره زمانی که این احساس بد در من به وجود آمد سئوال کنید. بله حال من درست بعد از حوادث اخیر مناطق اشغالی که شدیدا و عمیقا مرا متاثر نمودند، بد شد. هر چه بیشتر در باره این اختلافات می شنوم و می فهمم، به همان نسبت حالم بد تر می شود. میدانم آقای دکتر که شما وقت ندارید اما تمنا می کنم حداقل چند لحظه به حرف های من گوش بدهید.
در مناطق اشغالی روز بروز جنایت های بیشتری بر علیه انسانیت رخ می دهد. من بعنوان دانشجوی پزشکی تم های بهداشت و سلامتی را بعنوان وظیفه اصلی خودم می دانم. پیمان های بین المللی بیشماری حق عموم مردم جهان را بر بهداشت و سلامتی ضمانت نموده اند. بخصوص این مسئله در ماده ۱۲ پیمان بین المللی برای حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بخوبی شرح داده شده است. در این پیمان و همچنین در چهارمین پیمان ژنو در باره وظیفه قدرت اشغالگر در باره مشکل بهداشت و سلامتی توضیحاتی آمده است. قدرت اشغالگر موظف است آزادی ی جابجائی پرسنل پزشکی و بیماران اوژانسی و هم چنین امنیت کلینیک ها و تهیه تامینات پزشکی در همان سطحی که برای شهروندان خود تدارک می بیند، را ضمانت کند
درست در اولین نگاه روشن می شود که سیاست کنونی اسرائیل هر روز این قواعد بین المللی را زیر پا گذاشته و خدشه دار می کند. دیکتاتوری نظامی اسرائیلی در کرانه غربی و نوار غزه با سیستم غیرقانونی نظامی "چک پوینت" برقرار است. سیستمی که حق جابجائی فلسطینی ها را از بین برده است و مانع پرسنل پزشکی برای کمک به بیماران اوژانسی است. مرزهای داخلی ای که ارتش اسرائیل در میان این سرزمین ایجاد کرده است، طبیعتا روستاها و شهرها را جدا از هم تبدیل به گتو کرده است. تنها چیزی که این مناطق را بهم وصل می کند، رنج و درد و چک پوینت های محصور و سربازان و بیشماری خانه های ویران شده مردم فلسطین است. این بخشی از زندگی روزمره مردم فلسطین است. انهدام سیستماتیک جامعه غیرنظامی فلسطینی روز بروز شدیدتر می شود. دست آخر هم آخرین حق این مردم زیر چرخ های این سیستم له میگردد که آنهم چیز دیگری نیست جز حق بر بهداشت و سلامتی.
در یک گزارش علنی سازمان جهانی بهداشت در تاریخ آپریل ۲۰۰٨ مفصلا در باره ۵ مورد مشخص گزارش شده است: مریض ها در حالیکه در انتظار جواز مسافرت از مناطق محصور خود بسر می بردند، جان خود را از دست می دهند و یا به این دلیل جان خود را از دست می دهند، چون به آنها به شیوه ای غیرقانونی جواز مسافرت داده نمی شود.
در ۲۷ مورد دیگر موضوع بر سر بیمارانی است که معالجات اختصاصی خارج از غزه را نتوانستند بگیرند. این گزارش را می توان از اینترنت دریافت نمود.
امیر ال یازجی ۹ ساله یکی از این نمونه هاست. او که دچار بیماری: Meningoenzephalitis بود جان خود را از دست داد چون می بایست منتظر سیستم اخذ جواز اسرائیلی ها باشد. متاسفانه بیماری وی به او مهلت نداد تا منتظر ساعات کار دفاتر صادر کننده جواز (بین ۹ تا ۵ بعد از ظهر) باشد. در یک مورد وحشتناک دیگر آمده است که چگونه محمد پدر کمال بیمار از پسر مرده اش جدا شده است. کمال سرطان معده داشت و برای معالجه به اسرائیل برده شده بود. جواز مسافرت پدر کمال در حالیکه پسرش در اسرائیل تنها مرده بود لغو گردیده و بعد از باز جوئی ۱۰ روز زندانی شده بود. این موضوع هرگزبه اقوام کمال در غزه اطلاع داده نشد.
گفتم غزه. بله باید گفت که همواره هر چه بیشتر بیماران احتیاج دارند که برای معالجات به خارج از غزه فرستاده شوند. حال چرا؟ چون در قرار گاه غزه اسرائیل راه وارد نمودن داروهای خوردنی و دستگاه های پزشکی و امکانات مداوائی را بسته است. همواره بیماران بیشماری که ترجیحا می خواهند برای معالجه به مصر بروند باید اکنون به اسرائیل بروند زیرا که مرزهای مصر از سوی اسرائیل به کلی بسته شده اند. در اسرائیل در مقایسه با قبل از سال ۲۰۰۷ هر چه بیشتر بیماران را از طریق "چک پوینت ارز" به داخل اسرائیل راه می دهد. سازمان بهداشت جهانی گزارش می دهد که تعداد بیمارانی که از جواز مسافرت به خارج از غزه محروم می شوند افزایش یافته است.
در ژانویه ۲۰۰۶ سه درصد بیماران از گرفتن جواز محروم شده اند و در دسامبر ۲۰۰۷ در حدود ٣۶%. آمبروگیو ماننتی رئیس سازمان بهداشت جهانی در اورشلیم در این باره می گوید: "داستان های غمناکی که می شد جلوی آنها را گرفت". منظور او مورد هائی است که بیماران فلسطینی در لیست انتظار جواز برای معالجه در خارج از غزه جان خود را از دست داده اند.
تحت چنین شرایطی هیچ عجیب نیست که ۲۰% بچه های فلسطینی ی زیر ۵ سال از بیماری کم خونی رنج می برند. (طبق بررسی دانشگاه قدس و انستیتوی جان هوپکینگ)
۹،٣ درصد بچه ها دچار سوء تغذیه می باشند و ۱٣،۲ درصد دچار سوء تغذیه مزمن می باشند.
طبق تخمین بانک جهانی ۶۰% مردم فلسطین با درآمد روزی دو دلار زیر خط فقر قرار گرفته اند. این تعداد تنها در فاصله سه سال سه برابر گشته است. نیم میلیون از مردم فلسطین کاملا به کمک های غذائی وابسته اند. در بیش از نیمی از خانواده های فلسطینی حتی روزی یکبار هم غذا وجود ندارد.
اخیرا سازمان ملل گفته است که اگر این تحریمات بر داشته نشود، نیم میلیون مردم فلسطین همواره گرسنگی خواهند کشید. جان گینگ رئیس سازمان ملل در غزه است. او اخیرا گفته است که به خاطر بلوکه سوخت وسائل نقلیه نمی توان کمک های مواد غذائی را وارد غزه نمود. او همچنین گفته است: "اگر یک طرف غیرمسئولانه عمل می کند، این باعث نمی شود که مسئولیت های حقوقی و واضح طرف مقابل فسخ شود.(...) اسرائیل بر اساس قوانین سازمان بین المللی حقوق بشر این وظیفه را دارد که برای تامین حوایج مردم غیرنظامی غزه بکوشد".
وزیر بهداشت غزه می گوید که اغلب اوژانس ها کار نمی کنند، چون مواد سوختی وجود ندارد.
این وزارت خانه اعلام نموده است که ازذخیره محدود مواد سوختی استفاده می شود تا مراکز بهداشت و سلامتی (بهداری ها) و مهم ترین دستگاه های پزشکی را روشن و سرپا نگاه دارند. وزارت خانه مذبور هشدار می دهد که اگر آخرین ذخیره سوختی هم مصرف شود، بهداری ها وهمچنین تعداد بسیار کم آمبولانس های در حرکت هم فلج خواهند شد.
این مسئله باعث خواهد شد که مردم غزه حتی به حداقل کمک رسانی ی پزشکی هم دیگر دسترسی نداشته باشند.
از آنجا که بسیاری از پرسنل پزشکی و کمک پزشکی غالبا نمی توانند سر کار حاضر شوند، مراکز بهداشتی و کلینیک های نوار غزه از نبود پرسنل در رنجند. درست زمانی که ارتش اسرائیل آکسیون هایش را در نوار غزه بشدت پیش می برد، ادامه کاری این تاسیسات در معرض خطر قرار گرفته است. همواره گزارش داده می شود که آمبولانس هائی که بیماران را حمل و نقل می کنند مورد تیراندازی قرار گرفته اند و یا از حرکت آنها جلوگیری شده است و رانندگان این آمبولانس ها و بیماران مورد بازجوئی و تهدید و توهین و... قرار گرفته اند.
اینگونه خدشه دار نمودن حقوق بین المللی به روشنی از سوی سازمان حقوق بشر، پزشکان حقوق بشر، سازمان حقوق بشر اسرائیلی بت سلم و بسیاری دیگر از سازمان های حقوق بشر ثبت شده اند.
هیچ تعجب آور نیست که اسرائیل بسیاری از این تقصیرها را رد کند و تقصیر را بگردن حماس بیاندازد. اکثر اوقات اسرائیل مسئولیت برای دسترسی فلسطینی ها به تاسیسات بهداری ها را با این دلیل رد می کند که از زمان پیمان اسلو وظیفه رساندن خدمات بهداشت و سلامتی به عهده خود فلسطین در کرانه غربی و نوار غزه است. در این قضیه مهم ترین نکته فراموش می شود آنهم این است که اسرائیل از آن زمان به بعد بخش اعظم سرزمین فلسطینی را مجددا اشغال نموده است.
یکی از نمایندگان حقوق بشر این چنین بیان می کند: "اسرائیل کنترل بر نوار غزه را در دست دارد و به این لحاظ هم باید برای تامین بهداشت و سلامتی مردم این منطقه بکوشد".
کودکان به خاطر بوروکراسی زائد می میرند. موضوع تنها بر سر یک تکه کاغذ است. یک جواز. جوازی که با مرگ و زندگی مردم فلسطین بازی می کند.
زنان در حالیکه در مقابل در مرزهای بسته اسرائیل در انتظار بسر می برند از یک زایمان ساده جان سالم بدر نمی برند. پزشکان و کمک پزشکان کلینیک ها مرتبا اخراج می شوند. چه کسی در آنجا از معده درد من تعجب می کند؟ آقای دکتر حالا می توانیم در باره معالجه من صحبت کنیم؟
من بشما در باره تمامی دلائلی که باعث می شوند حال من بدتر شود توضیح دادم. هر چه بیشتر من در باره این شرایط وحشتناک می خوانم و می شنوم حالم بدتر می شود. اما من فاکتوری مثبت را هم نمی توانم از شما پنهان کنم: از چندی پیش تصمیم گرفتم که دیگر در باره این بحران موجود سکوت نکنم. از این رو فعالانه در یک کارزار قدرتمند سهیم شده ام. کارزاری که از حق فلسطینی ها برای دسترسی به بهداشت و سلامتی پشتیبانی می کند. با هر آدم جدیدی که به این کارزار وارد می شود من کمی احساس بهتر شدن می کنم. هر چه بیشتر در باره سازمان ها و گروه ها و افرادی که با هم همکاری می کنند تا این شرایط را در محل بهتر کنند، می خوانم به همان اندازه حالم کمی بهتر می شود. من هیچ داروئی احتیاج ندارم دکتر من فقط به شما احتیاج دارم. بیائید طرف ما. شهروند و همکارخوبی برای بخش پزشکی بشوید. بخشی که اطلاعات جمع می کند و فعالانه برای جهانی که یک چنین خدشه دار شدن حق بهداشت و سلامتی صورت نگیرد، تلاش می کند و ساکت نمی ماند. اگر که همکاران بهداری ـ چون ما ـ حق بشر را برای سلامتی پشتیبانی نکنند، پس چه کسی باید این کار را کند؟