• عدم توجه و رسیدگی به خواسته های معلمین از جانب مسئولین بخصوص در طی یک سال گذشته, هر شبهه و ابهامی وجود داشت را از بین برده است که هیچ گوشی برای شنیدن صدای ما وجود ندارد و برای احقاق حقوق قانونیمان, این خود ما هستیم که باید اقدام نماییم ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲۹ ارديبهشت ۱٣٨۷ -  ۱٨ می ۲۰۰٨

در پایان سال تحصیلی, نگاهی کوتاه به سالی که برای معلمان در سکوت گذشت, نشان میدهد که حتی به وعده وعیدهایی مبنی بر رسیدگی به مینیمم حقوق و مطالبات که در آشکار به فرهنگیان داده شده, کوچکترین پاسخی داده نشده و بر خلاف آنچه که در رسانه ها و انظار عمومی نشان داده میشود, فرهنگیان روزهای بسیار سختی را پشت سر میگذارند. فضای بسیار گسترده و تبلیغات زیاد دولت مبنی بر اینکه همه مشکلات معلمان حل شده خود بخود باعث القای ذهنیت غلط متوقع بودن بیش از حد فرهنگیان و زیاده خواهی و سیری ناپذیری و آشوبگر بودن ایشان را در ذهن مردم جا خواهد انداخت. حال آنکه فرهنگیان شریف تنها و تنها خواسته های قانونی و برحق خود را پی گرفته و خواستار محقق شدن مینیمم خواسته های معیشتی خود میباشند. و در مقابل چه جوابی دریافت کردند جز محدودیت, وعده های بی پایان پوچ و احضار و دادگاه؟ آیا معلمان شریف و زحمتکش کشورمان زیاده خواه و آشوبگر هستند یا خواستار منزلت واقعی خویش میباشند؟
یک معلم دردمند در مورد جایگاه و منزلت واقعی معلم و نقطه کنونی جامعه فرهنگی چنین میگوید:

”این درد را به چه کسی باید گفت وقتی که شریف ترین قشر در تامین حداقل های معیشتی برای یک زندگی ساده دچار مشکل باشد؟ مگر با این تورم موجود و فکر حل مسئله مسکن که امروز به جد, یکی از مهمترین مشکلات ما است, میتوان آنطور که باید روی تربیت و آموزش متمرکز شد؟ همیشه گفته اند معلمی شغل انبیا است اما با این وضع موجود حتی منزلتی هم که روزی در صدر جایگاه اجتماعی ما بود از بین رفته است.”

معلم شریف دیگری در رابطه با برخوردهای ناشایستی که با معلمان شده و وعده های توخالی مسئله را چنین عنوان مینمایند :

” به نوعی سر معلمان را گرم میکنند. قولهایی به خاطر مسایل سیاسی داده میشود هر زمان که مشکلی داشته باشند و به معلم نیاز پیدا کنند یک سری وعده هایی میدهند اما واقعیت چیز دیگری است... گفتند طرح پلکانی که معلمان به واقع مفهومش را طی این مدت نه دیدند و نه فهمیدند چرا که تنها یک حرف بود, مگر نمیگویند نرخ تورم بالا میرود تازه این ارقام اعلام شده است, پس چرا ما حقوقی دریافت نمیکنیم که متناسب با این تورم باشد؟ درحالی که حقوق متناسب با تورم افزایش یابنده یکی از خواسته های بدیهی هر کسی میتواند باشد. کجای اسلام این رفتاری که با معلم میشود عدل است؟”

مسئولین حتی از دادن جوابی قانع کننده به فرهنگیان نیز طفره رفته و تنها به پاسکاری و وقت کشی بسنده نموده اند. همانطور که در ماه گذشته شاهد بودیم وعده های معمول بخصوص در آستانه اردیبهشت ماه شدت گرفت و اکنون که در پایان سال تحصیلی هستیم نیز همچنان ادامه دارد. در اکثر شهرها اضافه کاری ها پرداخت نشده, منجمله در اصفهان, قزوین, بانه, اردبیل و...

در همین اثنا شاهد شدت گرفتن نارضایتی همکاران بودیم و در شهرهای مختلف برنامه هایی مبنی بر پیگیری خواسته های قانونی معلمان, از سوی این قشر آگاه و فرهیخته اعلام و برگزار گردید. منجمله تجمع کوچک اما بسیار باشکوه همکاران اصفهانی در خمینی شهر, تجمع فرهنگیان در اردبیل, تجمع اعتراضی معلمان ملایر, اعتصاب معلمان بندر گناوه, اعتصاب معلمان بانه و...
اگرچه تا این زمان نیز در اعمال محدودیت و فشار در تنگنا قراردادن فرهنگیان چیزی فروگذار نشده بود, اما این برنامه ها نیز به نوبه خود دستخوش اعمال چنین تنگناهایی شدند اما علیرغم همه فشارهای موجود, از آنجایی که صبر همه معلمان لبریز شده و خشم آنها از وعده های دروغین, روز به روز بیشتر میشود, سکوت نکرده و بار دیگر برای احقاق خواسته های برحقشان, برخاسته و دست به دست یگدیگر دادند. چراکه تحقق این خواسته ها جز در سایه اتحاد و حرکتهای منسجم و هماهنگ, امکان پذیر نبوده و نخواهد بود.
هم اکنون همه فرهنگیان به روشنی میدانند که برای برون رفت از شرایط فعلی راهی جز اعتراض و در واقع باز پس گرفتن حقوق قانونی خود ندارند. اگر هم طی این چند سال گاه گاهی مسئولین غفلت نموده و نیم نگاهی به خواسته های فرهنگیان انداخته اند! یه این دلیل بوده که نقطه شروع, در واقع اوجگیری درخشنده یک اعتراض و یا فریاد حقی بوده که ازگلوی فرهنگیان شریف برخواسته تا سر سوزنی بر وعده های پوشالی جامه عمل پوشانده شود.
عدم توجه و رسیدگی از جانب مسئولین بخصوص در طی یک سال گذشته, هر شبهه و ابهامی وجود داشت را از بین برده است که هیچ گوشی برای شنیدن صدای ما وجود ندارد و برای احقاق حقوق قانونیمان, این خود ما هستیم که باید اقدام نماییم.
تجربه نشان میدهد که وعده وعیدهای داده شده مبنی بر رسیدگی به مینیمم حقوق و مطالبات, همواره به فراموشی سپرده خواهند شد, گرچه از روز اول هم روشن بود که غیر از ما, هیچ کس دردمند دردهای ما نبوده و برای رسیدن به حقوق قانونی مان, تنها این خود ما هستیم که باید آستین بالا زده و درد خود را درمان کنیم.