• بعضی از ایرانیان در داخل و خارج کشور با درست کردن وب سایت ها و یا وبلاگ هایی مردم را، بخصوص نسل جوان که هیچ گونه سرگرمی ندارد را به روابط جنسی ناسالم ترغیب می کنند. متاسفانه در مبارزه با این پدیده تاکنون هیچ حرکتی فردی و گروهی انجام نگرفته است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۶ خرداد ۱٣٨۷ -  ۵ ژوئن ۲۰۰٨

در اکثر کشورهای جهان تا زمانی که یک نفر ۱٨ ساله نشود از طرف دولت و جامعه مورد انواع حمایتهای اداری و اجتماعی قرار می گیرد.
این حمایت ها شامل تمامی مواردی است که فرد نیاز به کمک و همفکری دارد. این قانون باعث شده تا کودکان و جوانان در معرض خطر کمتری قرار گیرند. اما متاسفانه در کشور ما این قانون وجود ندارد. بطور مثل یکی از قوانینی که جمهوری اسلامی آن را نقض کرده سن قانونی ازدواج دختران است که در ایران ۱۳ سال می باشد، این مسئله باعث شده که علاوه بر دولت خیلی از تبهکاران به شیوه دیگر به حقوق کودکان و نوجوانان تجاوز نمایند.
یکی دیگر از شیوه های حمایت دولت ها و مردم از کودکان و نوجوانان زیر ۱٨ سال مبارزه با باندهای سازمان یاقته پرنوگرافی است. نوشتن داستانهای سکسی، چاپ و پخش عکس های سکسی که در رابطه با کودکان و نوجوانان و جوانان زیر ۱٨ سال باشد در تمام کشورهایی که قانون محور اداره کشور می باشد ممنوع است. این ممنویت شامل اشکال و انواع گوناگون این سایتها می شود.
اگر چه در ایران آزادی سیاسی چندان دامنه گسترده ای ندارد اما خیلی از تبهکاران اجتماعی از کلمه آزادی سواستفاده کرده و می کنند و در جهت مقاصد شوم خود که تجاوز به حقوق کودکان و خانواده است به پیش می روند.
حدود دو سال پیش من در یک نوشته هشدار دادم که بعضی از ایرانیان در داخل و خارج کشور با درست کردن وب سایت ها و یا وبلاگ هایی مردم را، بخصوص نسل جوان که هیچ گونه سرگرمی را ندارند به روابط جنسی ناسالم ترغیب می کنند. متاسفانه در این راستا تاکنون هیچ حرکتی فردی و گروهی انجام نگرفته است. شاید پوزسیون و اپوزیسیون جمهوری اسلامی آنچنان سرگرم است که دیگر به این مسائل اهمیت نمی دهد زیرا در این زمینه حرکت خاصی نه در خارج و نه در داخل کشور صورت نگرفته است و من خودم را به عنوان یک کنشگر اجتماعی ملزم دانستم که بار دیگر پس از دو سال این مسئله را بیشتر باز کنم به آثار و عواقب این کارها بر جوانان در اینترنت بپردازم.
در اروپا هر فرد می تواند هر نوع سایتی داشته باشد. داشتن سایت های سکسی هیچ گونه مانعی ندارد. اما صاحبان سایت ها سکسی افراد حقیقی و یا حقوقی می باشند، آنان باید رعایت تمام قانونین کشور را بنماید. سایت ها و یا وبلاگها اگر در رابطه با سکس با کودکان و یا نوجوانان زیر ۱٨ سال بنویسند و یا عکسی چاپ نمایند، نه تنها سایت آنها بسته می شود بلکه آنان به دادگاه کشانده می شوند و به زندان و یا جریمه نقدی محکوم می شوند. در ضمن تبلیغ در رابطه با سکس خانواده گی در کشورهای اروپا غیر قانونی است.
دولتهای اروپائی معتقد هستند، حفاظت از کودکان و نوجوانان یکی از وظایف آنان است و اگر مردم این کشورها در خیابان و یا اینترنت پی ببرند که یک نوشته و عکسی در این رابطه است به پلیس گزارش می دهند و کار را به پلیس واگذار می کنند. آنان ساده از کنار آن رد نمی شوند و وظیفه خود می دانند که وقت آزاد نمایند و آنرا به صورت کامل گزارش دهند، بقول خودشان سوسیال کنترل وظیفه همگان هست. معمولاً افراد مسن بیشتر در این رابطه حساس می باشند و این وظیفه را بعهده دارند.
متاسفانه جامعه ایرانی داخل و خارج کشور در این رابطه به هیچ عنوان فعال نبوده و نیست. خیلی از وب سایت ها و وبلاگ ها چون زبان نوشتاری آنان فارسی و یا بقول امروزها پنگلیش است کلاه گشادی سر شرکت های که به آنان فضای انترنتی می دهند می گذارند. چون آنان زبان فارسی بلد نمی باشند تبهکاران از این سوراخ بزرگ در اروپا و آسیا استفاد می کنند و کار غیرقانونی آنان دور از دست رس پلیس جهانی مبارزه با پرنوگرافی از کودکان می باشد.
صاحبان این سایت ها با بمباران جوانان در داخل با این داستانها سعی می کنند که جوانان را از لحاظ روانی آمده نمایند و به آنها بگویند که این کار، کار غلطی نیست. آنان تلاش می کنند که این مسئله عادی جلوه دهند و این کار را با پوشش آزادی و دفاع از آزادی بیان به جوانانی که در تنگنا بوده اند قالب می کنند. برای جوانان ایرانی مقیم داخل کشور که تفریحات زیادی ندارند و راهی برای مصرف انرژی خود ندارند خواندن مداوم این داستانها آنها را آماده می کند تا در آینده خود به این تبهکاران بپیوندند و برای آنان کار نمایند و در ارسال عکس و داستان به آنان کمک نمایند.
من فکر می کنم همانطور که اعتیاد یک مشکل برای جامعه جوان کشور است، این مسئله هم یک مشکل می باشد.
حتی اپوزسیون جمهوری اسلامی هم نباید به خاطر مخالفتشان با جمهوری اسلامی در مقابل این مشکل اجتماعی سکوت نمایند. هر کدام از ما به هر اندازه که می توانیم در افشاء و بستن سایت و یا وبلاگهای این تبهکاران اجتماعی تلاش نمائیم.
مبارزه با این جریانات در شرایط کنونی می تواند کار فرهنگی بزرگی باشد. ما باید به جوانان و مردممان بگوییم حمایت از کودکان و نوجوانان وظیفه همه ما است و نباید این وظیفه ملی را رها نمائیم. ما باید این اصل جهانی "حمایت از کودکان و نوجوانان در مقابل تبهکاران و متجاوزان جنسی " را سر لوحه کار خود قرار دهیم. بستن دکان این تبهکاران به معنی نادیده گرفتن آزادی اینترنت نیست.

تبلیغ سکسی خانوادگی هم با سرعت تمام ادامه دارد
با توجه به شرایط بسته جامعه و سرکوب شدید جوانان، این وب سایت ها و وبلاگ ها سکس خانوادگی را در جامعه و خانواده رشد می دهند. اگر چه سکس خانوادگی در هر جامعه ای وجود دارد و داشته است اما دولتها و مراکز اجتماعی سعی کرده و می کنند تا این مشکل را حل نمایند و تمام کسانی که قربانی این جنایت هستند کمک نمایند. این مسئله خوشبختانه در اروپا در حال حل شدن است و کسانی که این مشکل را دارند دیر و یا زود خود را به مراکز حمایت از قربانیان معرفی و پس تکمیل پرونده و رفتن به دادگاه متجاوزان که از اعضای خانواده می باشند به مجازات می رسند.
در سالهای گذشته من خود با دهها نمونه از قربانیان تجاوز خانوادگی برخورد و کار کرده ام که آنها سالها مورد تجاوز افراد خانواده قرار گرفته بودند. اگر چه در اروپا مطرح کردن این تجاوزات همانند ایران نیست ولی در مورد خیلی از قربانیان بیش از چند سال و در بعض از آنان بیش از ده سال طول کشیده بود تا به پلیس شکایت کرده بودند.
در گذشته در کشورهای اروپای برای مدکاران سخت بود که قبول نمایند پدر و یا مادر به بچه خود و یا برادر و خواهر به هم تجاوز نمایند اما حال این مسئله در سازمانها کمک به قربانیان حل شده است مگر اینکه خلاف آن ثابت شود.
در جامعه ما این مسئله سخت و بسی مشکل تر است با توجه به مشکل بودن آن و حتی نبودن یک ارگان که این قربانیان را کمک کند. متاسفانه اگر کسی در ایران قربانی سکس خانوادگی هست، نه تنها از طرف فامیل و جامعه مورد کمک قرار نمی کیرد بلکه افراد خانواده با درست کردن اتهام های واهی فرد را قربانی می کنند و حکومت نیز از قربانیان حمایت نمی کند و قاتلان را آزاد می گذارد. خیلی از خودسوزی ها در شهرستانها ناشی از این مشکل بوده و هست. حال تعدادی تبهکار با باز کردن سایت ها و وبلاگها به تبلغ سکس خانوادگی مشغول هستند.
برای من که سالها با این قربانیان در هلند کار و برخورد داشته ام، بسیار درد آور است که ما در ایران و خارج از کشور در مقابل این افراد سکوت کرده و راه حلی پیشنهاد نمی کنیم.
به نظر من اگر ما خود را در مقابل مردم و وجدان خود مسئول بدانیم می توانیم در رابطه با این تبهکاران همانند کشور های اروپایی به یک نظر واحد برسیم و مبارزه با آنان را با شیوه های مختلف ادامه دهیم.
یکی از این کارها گزارش نام سایت و وبلاگ غیرقانونی به پلیس محلی و یا جایی که سایت و وبلاگ از آن فضا دریافت می کند است، این اولین قدم در این رابطه می باشد.
قدم دوم باز کردن مشکل تجاوز به کودکان و عواقب آن در زندگیشان. این کار وظیفه تمام مددکاران اجتماعی و تمام کسانی است که در این رابطه با جوانان کار می کنند.
ما نیز باید بپذیریم که مردم ایران تافته جدا بافته نیستند و همانند تمام مردم کشورهای جهان افراد خوب و بد دارند و تجاوزات خانوادگی در ایران هم وجود دارد. شاید اگر اغراق نکرده باشم به خاطر جو بسته و ممنوع بودن رابطه دختر با پسر و زن با مرد در ایران این مسئله از بعضی از کشورها بیشتر باشد. به همین خاطر ما باید با هم این تابو را بشکنیم و به کمک این قربانیان بیایم. اگر دولت قربانیان را کمک نمی کند و با حمایت از ناموس خیلی از قربانیان را به مسلخ می فرستد ما چه می توانیم بکنیم. در خانواده که باید مرکز آرامش و آسایش باشد اگر این اتفاق بیفتاد آن مکان به جهنم سوزان برای کسی که به آن تجاورز شده می شود. بدتر از آن اگر هیچ روزنه ای برای بیرون رفتن برای فرد هم وجود نداشته باشد. آیا چاره ای جز خود سوزی وجود دارد.
باز کردن مشکلات تجاوز خانوادگی و کمک به کسانی که مورد تجاوز قرار گرفته اند خود کار بزرگی است.
مبارزه برای مردم فقط مبارزه برای انتخابات آزاد و آزادی های سیاسی نیست مبارزه با مفاسد اجتماعی خود یک نوع مبارزه بزرگتری می باشد. مبارزه اجتماعی بدون مبارزه فرهنگی به نظر من هیچ ارزشی ندارد. زمانی یک مبارزه سیاسی ارزش دارد که مردم نیز از لحاظ فرهنگی رشد کرده باشند. تناسب رشد فرهنگی و سیاسی باید هماهنگ و سازمان یافته باشد.

محمدرضا اسکندری
کارشناس مسائل اجتماعی در هلند