• کمپین بین المللی برای حقوق بشر در ایران، با انتشار اطلاعیه ای مطبوعاتی از تهدید مداوم دانشجویان چپ که بعد از یک دوره بازداشت از زندان آزاد شده اند، توسط بازجویان و مقامات امنیتی خبر داد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۷ خرداد ۱٣٨۷ -  ۱۶ ژوئن ۲۰۰٨

۲۷ خرداد ۱٣٨۷- ماموران اطلاعاتی و امنیتی بطور مرتب با ۹ تن از دانشجویانی که سابقا بازداشت شده بودند، تلفنی تماس گرفته و آنها را با تهدید محاکمه به اتهام ارتداد که حکم آن اعدام است، به وحشت انداخته اند. کمپین بین ا لمللی حقوق بشر در ایران بشدت نگران امنیت جانی این دانشجویان است.
دانشجویان تهدید شده عضو جنبش سراسری دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب اند که معروف به چپ معتقد به مارکسیسم هستند. ۵۱ نفر از این دانشجویان در طی ماههای آذر و دی در سال ۱٣٨۶ توسط نیروهای امنتی بازداشت شدند. این دانشجویان پس از تودیع وثیقه های غیر معمول که تا به ٣۰۰ میلیون تومان هم می رسید موقتا از زندان آزاد شدند.
در طی هفته های اخیر، بازجویان بطور مکرر با تعدادی از دانشجویان، تماس تلفنی گرفته و آنها را تهدید کرده اند. انوشه آزادبر، بیژن صباغ، مجید اشرف نژاد، امین قضایی، بهروز کریمی زاده، عابد توانچه، بیتا صمیمی زاده، پیمان پیران و مهدی گرایلو از جمله دانشجویانی هستند که تهدید می شوند.
یکی از دانشجویانی که سابقا در بازداشت بود به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: "تلفن ها از سوی بازجویان است. من کاملا صدای آنها را می شناسم. یکی خودش را حاجی سعید و دیگری حاجی ممد معرفی می کند. تلفن های تهدید امیز دیگری هم هست که ما آنها را نمی شناسیم، اما آنها ادعا می کنند که کاملا با پرونده های قضایی ما آشنا هستند."
بازجویان به این دانشجویان گفته اند که آنها بزودی به اتهام ارتداد محاکمه و حکم اعدام دریافت خواهند کرد. دانشجویان در سایه ترس مداوم روزگار می گذرانند و معتقدند که دادگاههای آنها بزودی و در دوره تعطیلات دانشگاهها برگزار خواهد شد تا از بروز هر گونه اعتراض دانشجویی علیه این احکام جلوگیری شده باشد.
کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران اعلام کرد که "مقامات ایرانی باید سریعا به سرکوب این دانشجویان جوان که توسط ماموران دولتی بی جهت به وحشت انداخته شده اند، خاتمه دهد."
در آبان ماه ۱٣٨۶، دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب به مناسبت روز ملی دانشجو ؛ ۱۶ آذر، برنامه تجمع سراسری مسالمت آمیز خود را اعلام کردند. پس از اعلان این برنامه، نیروهای اطلاعاتی و امنیتی یک حرکت سازماندهی شده سراسری تدارک دیدند که چندین هفته بطول انجامید و طی آن ۵۱ دانشجو در سراسر کشور بازداشت شدند. عوامل لباس شخصی بدون ارائه هیچ کارت شناسایی و حکم جلب، دانشجویان را در شهر های مختلف از جمله در تهران، شیراز، بابلسر، مشهد و کردستان در خیابان، کلاس درس و خانه هایشان بازداشت کرده و در مجموع بسیاری از وسایل شخصی و گروهی شامل ۱۵ دستگاه کامپیوتر شخصی، ۷ دستگاه چاپگر، ۵۰۰ جلد کتاب متعلق به کتابخانه گروه و همچنین ویدئو و ضبط صوت آنها را مصادره کردند.
پیمان پیران دانشجوی اخراجی و فعال سیاسی در روز ۱٣ آذر ماه ۱٣٨۶ پس از ایراد سخنرانی در تجمع اعلام شده در دانشگاه تهران و به محض خروج از دانشگاه، توسط نیروهای امنیتی در خیابان باداشت شد. پیمان از جریان تظاهرات فراگیر دانشجویی دانشگاه تهران در تاریخ ۱٨ تیر ۱٣۷٨ تاکنون پنج بار بازداشت شده و چندین ماه در بند ۲۰۹ زندان اوین که متعلق به وزارت اطلاعات است در بازداشت بوده است.
پیمان پیران به کمپین بین المللی حقوق بشردر ایران گفت که "برای اولین بار بود که من شاهد این بودم که نیروهای امنیتی بند ۲۰۹ به راحتی در داخل دانشگاه حضور پیدا می کردند و افراد را بازداشت می کردند. حتی در ۱٨ تیر ۱٣۷٨، نیروهای امنیتی فقط به خوابگاهها وارد شده بودند نه به محیط کلاسهای درس دانشگاهی. اما اینبار مهدی اللهیاری، دانشجوی دانشگاه صنعتی شریف و نفر دوم المپیک شیمی، در کلاس درس بازداشت شد."
بیشتر دانشجویان بازداشت شده برای مدت بیش از ۴۰ روز در سلولهای انفرادی و بدون امکان دسترسی به وکیل نگه داشته شدند و تنها پس از تودیع وثیقه های سنگین، بین ۵۰ تا ٣۰۰ میلیون تومان، موقتا آزاد شدند. علی کانتوری آخرین دانشجویی است که پس از ۶ ماه با وثیقه ۱۵۰ میلیون تومانی در تاریخ پنجم خرداد ماه ۱٣٨۷ از اوین آزاد شد. هنوز یکی از حامیان دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب به نام فرهاد حاجی میرزایی؛ فعال حقوق کودک و حقوق بشر، همچنان درکردستان زندان است و بطور مدام شکنجه می شود.
تمامی ۵۱ دانشجوی بازداشت شده، در دوره بازداشت مورد بازجویی های عقیدتی بودند. تعدادی از این دانشجویان به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفتند که بازجویان درصدد اثبات اتهام ارتداد علیه آنها بودند و آنها را برای اعتراف به ارتباط با گروههای کمونیستی خارج از کشور و فعالیتهای مسلحانه تحت فشار می گذاشتند.
تعدادی از این دانشجویان در این رابطه به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفتند: "تمام موارد بازجویی ها عقیدتی بود. از ما می پرسیدند که آیا خدا را قبول داریم یا نداریم و آیا مسلمان هستیم یا نیستیم. و اگر نماز نمی خواندیم تحت فشارهای شدید قرار می گرفتیم. در پاسخ به اینکه آیا خانواده هامان مسلمان هستند یا نه، وقتی پاسخ مثبت بود ما را مرتد می دانستند و بارها به همه دوستان بازداشتی ما اعلام کردند که حجت بر ما تمام است. و می توانند برای ما فتوا بگیرند. آنها مارکسیسم را معادل ضد خدا می دانستند نه یک سیستم برابری طلب اجتماعی."
در مورد اتهام ارتباط با گروههای کمونیستی خارج از کشور، پیمان پیران با اشاره به انتشار اندیشه های این گروه در نشریه خاک بعنوان پرتیراژترین نشریه دانشجویی که از سال ۱٣٨۲ چاپ می شد به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: "ما از نظر تفکری کاملا مرزهای خودمان را با گروههای ایرانی چپ خارج از کشور در مقالاتمان در این نشریه مشخص کرده بودیم و از نظر فیزیکی نیز هیچگونه ارتباطی با هیچ کدام از این گروهها هر گز نداشتیم. اتهام اقدامات نظامی برای گروه دانشجویی که مرکب از گروه کوهنوردی، نمایش، نمایشگاه و نشریه است، بسیار دور از ذهن ما بود."
از زمان روی کار آمدن رئیس جمهور محمود احمدی نژاد در ایران، مقامات نظامی به ریاست و مدیریت های اجرایی در دانشگاهها گمارده شدند. در پی انتصاب این مدیران، حق آموزش و آزادی علمی در دانشگاهها بطور مرتب مورد تهاجم قرار گرفته و قوه قضائیه نیز تحت فشار نیروهای امنیتی تعداد بسیار زیادی از دانشجویان را در دادگاههای غیر عادلانه مورد پیگرد قضایی قرار داده است.
بنظر می رسد هدف از تهدیدهای اخیر علیه دانشجویانی که موقتا آزاد شده اند، جلوگیری از آزادی اندیشه، نقد و دگراندیشی در حوزه علمی است، و این تهدیدها به همراه سانسور کتب آموزشی، تحقیقات و انتشارات، تنها بخشی از مجموعه نقض آزادی علمی در دانشگاههاست. طبق لیستی که توسط کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گردآوری شده است، تنها در یکسال، بیش از ۱۵۰ دانشجو بازداشت شده و بسیاری از آنها فقط پس از تودیع وثیقه های سنگین آزاد شده اند. همچنین یکی از دانشجویان بازداشتی به نام ابراهیم لطف اللهی که در تاریخ ۱۶ دی ماه ۱٣٨۶ توسط ماموران امنیتی بازداشت شده بود، در زندان بطرز مشکوکی فوت می کند. مقامات پیکر این دانشجو را بدون اطلاع خانواده ایشان شبانه دفن می کنند. نیروهای امنیتی مرتبا به تجمع های دانشجویانی که معترض به وضعیت دانشگاهها هستند، حمله های خشونت بار می کنند. تعداد بسیار زیادی از نشریات دانشجویی نیز بطور مرتب توقیف می شوند.
کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران معتقد است که "آزادی اندیشه، بیان و تجمع از حقوق بلامنازع جامعه دانشگاهی و همه مردم ایران است. دولت ایران باید هر چه سریعتر با نمایندگان دانشجویان و پرسنل دانشگاهی در سراسر کشور وارد گفتگو شود تا این حقوق آنها تضمین شده و آرامش به محیط دانشگاهها برگردد. تنها در سایه این گفتگو، دانشگاهیان از حق آموزش و آزادی علمی بهره مند خواهند شد."
کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران از دولت ایران می خواهد که ماموران امنیتی خود را مجازات کند و به تهدید دانشجویان موقتا آزاد شده پایان دهد. همچنین محاکمه این دانشجویان صرفا بخاطر عقیده و اعتقادشان باید متوقف شود.