اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۱ تير ۱٣٨۷ -  ۲۱ ژوئن ۲۰۰٨

اعتماد: نیکبخت واحدی که متخصص قهر کردن و اختلاف پیدا کردن با مربیان خودش است، این بار با علی دایی مشکل پیدا کرده و باید او را اخراجی تازه تیم ملی بدانیم. همه چیز از زمانی آغاز شد که نیکبخت در ترکیب اصلی تیم ملی قرار نگرفت و جای خود را به مهره هایی مثل غلامرضا رضایی و احسان حاج صفی داد. نیکبخت که یک سوپرگل به یادماندنی در بازی با کویت به ثمر رسانده بود؛ پس از نیمکت نشینی در دو بازی رفت و برگشت مقابل امارات، اعتراض به تصمیمات کادر فنی را آغاز کرد. البته جنس این اعتراض ها مشابه آنچه در پرسپولیس انجام داده و به طور علنی از قطبی انتقاد می کرد، نبود اما دایی متوجه نارضایتی نیکبخت شده بود. جالب اینکه مطبوعات ورزشی هم با توجه به شناخت از نیکبخت، پیش بینی می کردند کار این بازیکن به جدایی از تیم ملی منجر شود. این اتفاق دوشنبه شب رخ داد. زمانی که نیکبخت برای معرفی خود به کادرفنی تیم ملی، در لابی هتل المپیک با علی دایی مواجه شد، یک جمله از سرمربی تیم ملی کافی بود تا نیکبخت اردو را ترک کند؛ «چرا این شلوار را پوشیدی؟» اعتراض دایی به نحوه پوشش نیکبخت، در شرایط عادی منجر به جدایی این بازیکن از تیم ملی نمی شد اما نیمکت نشینی نیکبخت در چند بازی پیاپی، او را منتظر بهانه یی کرده بود تا با دایی هم همان برخوردی را بکند که با قطبی داشت.
هافبک-مهاجم پرسپولیس پس از نیمکت نشینی در چند بازی پایانی لیگ برتر اعلام کرد در صورت تمدید قرارداد قطبی با پرسپولیس، در این تیم نمی ماند. حالا هم با دایی مشکل پیدا کرده و هرچند این مساله تحت تاثیر اعتراض دایی به پوشش بازیکن خود قرار دارد اما نیکبخت به دلیل حضور نداشتن در ترکیب اصلی ایران، از تیم ملی جدا شد. با توجه به روحیه خاص دایی و برخورد قاطع او با علی کریمی، احتمال بازگشت نیکبخت به اردوی تیم ملی هم صفر است. سرمربی تیم ملی در اظهارنظر تازه خود اعلام کرده بدون نیکبخت هم کویت را می بریم و این جمله کوتاه همه را یاد پاسخ دایی به اصرار کفاشیان برای بازگشت کریمی در آستانه بازی برگشت با امارات می اندازد؛ «خیال تان راحت، بدون کریمی هم امارات را می بریم.» به هرحال فعلاً دور، دور دایی است و برخورد حذفی او با ستاره های بی انضباط تیم ملی جواب داده است. شاید اما در دور دوم مقدماتی جام جهانی، خالی شدن تیم ملی از مهره های بزرگ، به ما ضرر بزند. این مساله یی است که تنها گذشت زمان، پاسخ آن را مشخص می کند.