اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۲۹ مرداد ۱٣٨۷ -  ۱۹ اوت ۲۰۰٨

سکوت بیست ساله را بشکنیم


تابستان امسال مصادف با بیستمین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی در ایران است . اگر این فاجعه غم انگیز را از خاطر برده اید و یا حتی در باره آن اصلآ چیزی نشنیده اید، بدانید که تنها نیستید. با این که گستردگی و خشونت این کشتار دسته جمعی در تاریخ معاصر ایران بی سابقه است، اما با این حال حکومت جمهوری اسلامی توانست این تاریکترین گوشه از دوره ای تاریک را از چشم جهانیان و بسیاری از ایرانیان پنهان دارد.
در سال 1367 چه اتفاقی افتاد?
در طول دهه ی شصت، زندان های ایران از زندانیان سیاسی از هر سن و هر جنسیت و نگرشهای گوناگون پر شد.
در میانه ی مرداد ماه سال1367، اندکی پس از آنکه ایران در جنگ با عراق ناچار به پذیزش آتش بس شد و چند روز پس از آنکه نیروی نظامی ایران حمله ی مجاهدین خلق به مرزهای غربی را دفع کرد، آیت الله خمینی دو فرمان سری و غیرمنتظره صادر کرد که بر اساس آن تمام زندانیان سیاسی در سطح کشور دوباره دادگاهی شدند و آن دسته از زندانیان سیاسی که بر سر آرمانها و عقاید خود ایستادگی میکردند، اعدام شدند. برای اجرای فرمان آیت الله خمینی, کمیسیونی تشکیل شد که زندانیان آن را "کمیسیون مرگ" نامیدند. این کمیسیون از نمایندگانی از قوه ی قضاییه، دفتر دادستانی و وزارت اطلاعات متشکل بود. در کمیسیون تهران این افراد عبارت بودند از جعفر نیری، مرتضی اشراقی و مصطفی پورمحمدی که به ترتیب از سازمانهای گفته شده شرکت کردند. وظیفه ی کمیسیون مرگ آن بود که تعیین کند زندانی "محارب" است یا "مرتد", و هر دو گروه را اعدام کند.
در طول دو ماه چند هزار زندانی سیاسی به طناب دار و یا جوخه های مرگ سپرده شدند که بنا بر تخمین آیت الله منتظری تعداد کشته شدگان بین 2800 تا 3800 نفر است. آن تعدادی که از بازجویی « کمیسیون مرگ» جان به در بردند نیز سرنوشت بهتری پیدا نکردند. بعضیها زیر فشار روانی از آنچه در مقابل چشمشان اتفاق میافتاد، خورد شدند, بعضی تاب آزار جسمانی که با جیره ی مداوم شلاق هراه بود را نیاوردند و دست به خودکشی زدند.
به دنیا بگوییم:
نمی توان توقع داشت که جهانی که به سادگی از این واقعه بیخبر است، در فریاد عدالتجویی ما هم صدا شود. برای از میان برداشتن این مانع باید با دوراندیشی بسیار دست به ایجاد یک کمپین اطلاع رسانی بزنیم، کمپینی پرجوش و زنده که پروندهی سال 67 را به نام پرونده ی حقوق بشری که به تمامی ایرانیان بدون توجه به تعلق سیاسی آنها مربوط می شود، عرضه کند. باید در روزنامه های محلی و بین المللی مقاله های تحلیلی به زبان فارسی و به زبانهای معتبر جهان, بدون اغراق گویی و یا کلی گویی منتشر کنیم. باید وبسایت های معتبر با طراحی حرفه ای داشته باشیم تا اطلاعات مربوط را منعکس کنند. باید با روزنامه نگارانی که میشناسیم وارد گفتگو شویم و بخواهیم که این جنایت علیه بشریت را در گزارشها و مقالات خود پوشش دهند, و در صورتی که از ما خواستند تا به ایشان اطلاعات لازم را ارایه کنیم، باید منبعی از گزارشهایی که به شیوهای درست و شایسته نگاشته شده اند آماده داشته باشیم. ما نیاز داریم واقعه ی تابستان 67 را از بلندگوی وبلاگها به گوش دیگران برسانیم. دانشگاهیان ما باید مقالات دانشگاهی در خصوص این واقعه بنویسند. باید در زمینه ی این واقعه, کنفرانسهای متعدد برگزار کنیم. کوتاه سخن آن که باید اطمینان حاصل کنیم که دیوار سکوت فراگیر بیست ساله را ترک داده ایم.
درخواست اجرای عدالت در پرونده ی سال 67 نیازمند تلاش پیگیر و جدی از جانب جامعه ی کوششگران حقوق بشر است. پیش از آنکه ما پروژه ی پیگرد عوامل دست اندرکار سال 1367 را به طور جدی آغاز کنیم، کارهای بنیادین بسیاری باید انجام پذیرد. تا به امروز دو دهه گذشته است، بدون آن که هیچگونه اقدام اساسی در برابر این جنایات علیه بشریت صورت گرفته باشد. در این دو دهه، خاطراتی کمرنگ شده اند و مدارکی گم شده اند. باید دست به کار شویم. زمان برای از دست دادن نداریم.
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران-بلژیک شما را دعوت می کند تا در اولین گرد هم آیی خود به مناسبت بیستمین سالگرد این فاجعه در روز یکشنبه 30 اوت به همراه ما باشید،

زمان شروع برنامه ساعت 17 شنبه 30 اوت سالن کلیسا معروق به پاتوق در آدرس:
Rue de Parvyse 17    SALLE : paroisse notre dame du sacré cœur –Etterbeek - Bruxelles