اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۴ خرداد ۱٣٨۱ -  ۲۵ می ۲۰۰۲

جرج بوش رئیس جمهوری آمریکا روز ۲٣ مه (دوم خرداد) طی دیدار ۱۹ ساعته خود از برلین گفت برای حمله نظامی به عراق هیچ نقشه ای روی میز کار خود ندارد. وی با این حال افزود که باید خطرات ناشی از تداوم حکومت صدام حسین بر عراق را جدی گرفت.
روزنامه واشنگتن پست در شماره ۲۴ مه (سوم خرداد) خود نوشته است اعضای ستاد مشترک نیروهای مسلح ایالات متحده، متشکل از رئیس ستاد و معاون وی و روسای چهار نیروی زمینی، دریایی، هوایی و تفنگداران دریایی در تلاشی مشترک، توانسته اند مقامات غیرنظامی دولت بوش را قانع کنند که حمله نظامی به عراق، لااقل تا سال آینده میلادی به تعویق بیافتد. به نوشته این روزنامه، منابع نزدیک به این فرماندهان نظامی اظهار امیدواری کرده اند چنین حمله ای به کلی منتفی شده باشد. با این حال واشنگتن پست می نویسد تندروها در درون دولت بوش، هنوز تسلیم استدلال های فرماندهان نظامی نشده اند و امیدوارند بتوانند موضوع تهاجم نظامی به عراق را زنده نگه دارند.
به نوشته این روزنامه، دو نگرانی عمده اعضای ستاد مشترک، انگیزه آنان برای مخالفت با حمله به عراق است: نخست آنکه هزاران نظامی آمریکایی در نبرد بلوک به بلوک در بغداد کشته شوند و ثانیاً این واهمه که صدام حسین به سلاح های شیمیایی و بیولوژیک متوسل گردد.
ژنرالهای آمریکایی، عراق را با افغانستان قابل مقایسه نمیدانند و میگویند در شرایط فقدان نیرویی مشابه ائتلاف شمال افغانستان در عراق، تنها نیروهای ویژه آمریکایی در عراق با پشتیبانی نیروی هوایی کافی نیستند و باید حدود ۲۰۰ هزار نیروی زمینی برای سرنگون کردن صدام حسین بسیج کرد. بدین ترتیب، امکان حمله نظامی در سال ۲۰۰۲ وجود ندارد و حتی در صورت گردآوری این نیروی عظیم در منطقه نیز خطرات ذکر شده، این نیروها را تهدید می کند.
واشنگتن پست می افزاید با متقاعد شدن بخشی از مقامات نظامی آمریکا در مورد عدم تهاجم نظامی به عراق، این مقامات از عملیات سری علیه صدام حسین طرفداری می کنند.
با اینکه شواهد مزبور برای اعلام رفع خطر ماجراجویی های نظامی جدید آمریکا کافی نیست و انتشار چنین اخباری می تواند بخشی از جنگ روانی در تدارک حمله نظامی باشد، اما حساسیت افکار عمومی آمریکا نسبت به عواقب ماجراجویی های نظامی جدید، نشان می دهد که مبارزه علیه مشی میلیتاریستی تندروها در دولت آمریکا از چشم انداز واقعی موفقیت برخوردار است. با اینکه راستگرایان افراطی در دولت بوش، از رویداد ۱۱ سپتامبر برای «جنگی» کردن فضای سیاسی در آمریکا نهایت سوء استفاده را کردند، به نظر می رسد پس زلزله های ۱۱ سپتامبر، خفیف تر می شود و جامعه آمریکا حاضر نیست تا مدتی طولانی در حالت تنش روانی مطلوب تندروها باقی بماند. افکار عمومی در ایالات متحده به عنوان یکی از عوامل بالقوه اصلی در مبارزه برای صلح، در آینده به طور قطع جایگاهی را که به دنبال واقعه تروریستی ۱۱ سپتامبر از دست داده بود، دوباره کسب خواهد کرد. هر قدر هم که «بازها» در واشنگتن از خطرات صدام حسین بگویند، وقتی راه های دیگری برای مقابله با زرادخانه سلاح های نابودی جمعی عراق وجود داشته باشد، مردم آمریکا حاضر نیستند شمار زیادی از نظامیان آمریکایی صرفاً برای تسویه حسابهای قدیمی میان جمهوریخواهان آمریکا و صدام حسین کشته شوند. راه های دیگر برای کشف و نابودی زرادخانه های شیمیایی و بیولوژیک عراق، همان طرقی است که رهبران اروپایی از آن دفاع می کنند، یعنی استفاده از ابزار سازمان ملل برای اعمال فشار بر عراق جهت ازسرگیری مأموریت بازرسان تسلیحاتی سازمان ملل. اگر سازمان ملل، این تضمین را به عراق بدهد که در صورت همکاری کامل بغداد با بازرسان سازمان ملل، تحریم اقتصادی این کشور در چشم انداز معینی لغو خواهد شد، برای رژیم صدام حسین طفره رفتن از چنین توافقی بسیار دشوار خواهد بود. واقعیت این است که این راه برای اعمال فشار بر صدام حسین تا کنون به قدر کافی آزموده نشده است. آمریکا هرگز حاضر نشده است در این باره مذاکره کند که بدون برکناری صدام حسین نیز امکان لغو محاصره اقتصادی عراق وجود دارد. اگر در این موضع آمریکا بر اثر تحولات داخلی این کشور تغییری به وجود آید، تلاش جهانی برای دفع خطر جنگ، به موفقیت بزرگی دست می یابد.
با زیر سئوال رفتن امکان حمله نظامی آمریکا به عراق، طبعاً احتمال تهاجم مسلحانه ایالات متحده به ایران نیز به میزان قابل توجهی کاهش خواهد یافت، امری که البته به معنای کاهش فشارهای موجود واشنگتن به تهران نیست. در هفته های اخیر، امضای قانون مصوب کنگره آمریکا در منع صدور ویزای غیرمهاجرت برای اتباع ایران، اعلام جمهوری اسلامی به عنوان بزرگترین حامی تروریسم از سوی دولت آمریکا و نیز درخواست بوش از دولت روسیه برای پایان دادن به همکاری اتمی روسیه و ایران، حاکی از تداوم فشار ایالات متحده به جمهوری اسلامی است. علیرغم تکذیب های مکرر مقامات جمهوری اسلامی، به نظر می رسد سران این حکومت در پشت پرده و از طریق تماس های مستقیم و غیرمستقیم، می کوشند از دامنه فشارهای آمریکا بکاهند. ظاهراً نوعی تقسیم کار در حکومت جمهوری اسلامی صورت گرفته است که طبق آن قرار است آقای خامنه ای هر از چندی نطقی مانند سخنرانی اول خرداد خود ایراد کند و در آن، مذاکره با آمریکا را خیانت و حماقت بنامد، و از سوی دیگر در سطوح مختلف، میان نمایندگان جمهوری اسلامی و نمایندگان بلاواسطه یا غیرمستقیم دولت بوش مذاکراتی صورت گیرد. هرچند دولت جمهوری اسلامی مدعی است ماجرای قبرس گیت یعنی ملاقات نمایندگان دو طرف در قبرس صحت ندارد، آیت الله جنتی دبیر شورای نگهبان طی دیدار از مصر گفته است نه خود رفسنجانی، که اطرافیان او در این ماجرا دخیل بوده اند و بدین ترتیب، اصل قضیه را تلویحاً تأیید کرده است. همچنین، در صحت خبر دیدار و گفتگوی نمایندگان دو طرف در مورد قره باغ که از سوی منابع دولت آمریکا اعلام شد، تردیدی وجود ندارد.
از این رو، نمایشی که این روزها سران حکومت در تکذیب و تقبیح مذاکره با آمریکا به راه انداخته اند، نمی تواند نزد مردم ایران واکنشی جز پوزخند تمسخر برانگیزد. مردم ایران به یاد دارند که چگونه در اوج تبلیغات ضدآمریکایی و در زمان حیات آقای خمینی، آقای رفسنجانی میزبان مک فارلین مشاور امنیتی وقت رئیس جمهور آمریکا شد. اکنون نیز همه شواهد، حاکی از جریان داشتن گفتگوهای پشت پرده است. سخن آزادیخواهان و کسانی که واقعاً به منافع ملی ایران می اندیشند و در نطق اخیر آقای خامنه ای بار دیگر مورد توهین و ناسزا قرار گرفتند، این است: در مذاکرات مخفی است که بیشترین خیانت ها به منافع ملی ایران صورت می گیرد. خائن به منافع ملی، کسی نیست که می گوید از امکانات بین المللی و ابزار دیپلماسی برای رفع تشنج استفاده کنید و علناً به مذاکره بپردازید، بلکه کسی است که برای مصرف داخلی، نطق های آتشین علیه نیروهای صلحدوست و آزادیخواه ادا می کند و در خفا حاضر است با شیطان نیز برای حفظ قدرت خود معامله کند و هر امتیاز ضدملی که لازم شد نیز بدهد. خائن کسی نیست که می گوید امکان دفع خطر حمله نظامی آمریکا وجود دارد و می توان به کمک افکار عمومی جهان و از جمله افکار عمومی خود ایالات متحده بدین هدف دست یافت، بلکه کسی است که با دامن زدن به تشنج، در خدمت تندروهای دولت آمریکا قرار می گیرد.