اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۹ شهريور ۱٣٨۷ -  ٣۰ اوت ۲۰۰٨

بیست سال از آن فاجعه گذشت.
۲۰ سال پیش، در تابستانی مثل امسال، هزاران زندانی سیاسی بعد از یک سوال جواب کوتاه به جوخه‌های مرگ سپرده شدند. آنان در بیدادگاه‌های رژیم به جرم دفاع از عقاید خود به زندان محکوم شده بودند، دوران محکومیت‌شان را پشت سر می‌گذاشتند و حتی برخی، بعد از پایان دروان محکومیت، در انتظار آزادی‌اشان بودند.
جنگ هشت ساله با عراق با خفت پایان یافته بود. جام زهر شکست سر کشیده شده بود. کشور، ویران و صدها هزار نفر در جبهه‌های جنگ و در میدان‌های مین جان باخته بودند. کربلائی فتح نشده بود. «برکت» جنگ به ذلتی تبدیل شده بود.
زندان زیر بختک جنگ مرکز شکنجه و کشتار و حبس مخالفان حکومت و مبارزان راه آزادی بود. اکنون که جنگ دیگر نبود، زندان‌های پر، دغدغه‌ای برای حکومت شده بود. نقشه‌هائی که از مدت‌ها پیش در محافل حکومتی برای خالی کردن زندان ها تدارک دیده شده بود، عملی گشت. تصمیم حکومتگران در قالب فرمان مرگ توسط خمینی صادر شد: هر زندانی که انکار خود نکرد، باید نابود شود. «رحم بر محاربین ساده‌اندیشی است، قاطعیت اسلام در برابر دشمنان خدا از اصول تردیدناپذیر نظام اسلامی است، امیدوارم با خشم و کینه انقلابی خود نسبت به دشمنان اسلام رضایت خداوند متعال را جلب نمائید، آقایانی که تشخیص موضوع به عهده آنان است وسوسه و شک و تردید نکنند و سعی کنند [اشداء علی الکفار] باشند. تردید در مسائل قضائی اسلام انقلابی نادیده گرفتن خون پاک و مطهر شهدا میباشد»
جلادان حکومت «شک و تردید» نکردند.
ملاقات‌ها در اوائل مردادماه قطع شدند. زندانیان یک به یک توسط هیات سه نفره‌ای از قوه قضائیه، دادستانی و وزارت اطلاعات، مورد سوال قرار گرفتند. بعداز یک سوال و جواب کوتاه سرنوشت‌شان تعیین شد. اگر هنوز «سرموضع» تشخیص داده می‌شدند، به صف اعدامیان فرستاده می‌شدند، گزارشات جان به در بردگان از این کشتار حاکی است که اکثرا چنین بوده است. مجریان حکم خمینی، با هلیکوپتر از زندانی به زندانی دیگر پرواز می‌کردند. سفیران مرگ شب و روز در راه بودند. در مهرماه، زمانی که در زندان‌ها دوباره باز شد و خانواده‌های زندانیان در جست و جوی عزیزانشان به آن‌ها مراجعه کردند. هرکدام کیسه‌ای پلاستیکی، حاوی آخرین وسائل فرزندانشان را دریافت کردند، همراه با تهدیدی که حق عزاداری نیز ندارند. سوگوران اما، در جست و جوی نشانی از عزیزان خود به هر دری زدند و با کشف گورهای دسته جمعی در خاوران، پرده از این جنایت هولناک برداشتند ...
کشتار زندانیان، چنان گسترده و چندان هولناک بود که باور آن آسان نبود. هر روز که می‌گذشت ابعاد آن برملاتر می‌شد. هر چند هنوز هم، بعد از بیست سال ابعاد واقعی این کشتار سبعانه، در بوته ابهام باقی مانده است. هر چند تاکنون بیش از چهار هزار نفر از اعدام شدگان شناسائی شده‌اند، اما هنوز رقم واقعی قربانیان این جنایت هولناک مشخص نشده است. اسناد این جنایت هم چنان در بایگانی حکومت خاک می‌خورد.
در طول بیست سال گذشته، خاوران به میعادگاه مادران، همسران و فرزندان جانباختگان قتل عام سال ۶۷ تبدیل شده است و هر ساله علیرغم اذیت و آزار خانواده‌ها توسط سرکوبگران، گلباران می‌شود. بازماندگان آن رفتگان و پویندگان راه آنان نام و یادشان را زنده نگه می‌دارند.

بذری که قربانیان کشتار ۶۷ با هستی خود بر خاک میهن ما پاشیده‌اند، درخت آزادی را تناور خواهد ساخت. نامشان بر پرچم پیروزی‌های فردای مردم کشور ما حک خواهد شد و هر گز فراموش نخواهد شد.

شرکت کنندگان در کنگره خاطره جانباختگان فاجعه ملی کشتار سال ۶۷ در زندان‌ها را گرامی می دارند و با تلاش برای بنیان جامعه‌ای آزاد، جامعه‌ای متکی بر اراده و عزم مردم، یادشان را زنده نگه می‌دارند.
کشتار جمعی زندانیان سیاسی جنایتی علیه بشریت بود و حکومتگران جمهوری اسلامی از بالا تا پائین در قبال آن مسئول و پاسخگو هستند. چه آنان که مستقیم در این جنایت دست داشتند و همچنان در مرکز قدرت حکومت جمهوری اسلامی حضور دارند و چه آنان که در این سالها سکوت کرده و هرگز کلامی درباره این کشتار برزبان نرانده‌اند. گویا با سکوت و لاپوشانی خواهند توانست این جنایت هولناک را به دست فراموشی سپارند. همه کسانی که در صدور فرمان کشتار زندانیان سیاسی از سوی خمینی نقش داشته‌اند، و رسما در کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷ مشارکت نموده‌اند، باید در یک دادگاه بیطرف و صالحه، به جرم جنایت علیه بشریت محاکمه شده و به سزای اعمالشان برسند.

گرامی باد یاد و خاطره جانباختگان کشتار دسته جمعی زندانیان سیاسی ۱٣۶۷
درود بر خانواده های داغدیده، فرزندان، همسران و مادران سلحشور مبارزان راه آزادی

کنگره هشتم اتحاد فدائیان خلق ایران
مرداد ماه ۱۳۸۷