اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۱ شهريور ۱٣٨۷ -  ۱ سپتامبر ۲۰۰٨

در بیستمین سال یاد کشتار هزاران زندانی سیاسی در زندان های ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی، قرار داریم. بیست سال پیش در چنین ایامی، زندانهای ایران شاهد اعدام نسلی از سرسخت ترین مبارزان انقلابی، نسلی از فداکارترین کمونیست ها و مجاهدین، نسلی از آزادیخواهان ایرانی و نسلی از بهترین فرزندان مردم بود.
عاشقانی که با شب نزیستند و به این رژیم "نه" گفتند، مورد نفرت حاکمان جمهوری اسلامی واقع شدند. "خمینی عزیزم بگو تا خون بریزم" نعره های زندانبانان و مجریان شمشیر و خون در راهروهای زندان روزهای قبل از آغاز فاجعه در تابستان سیاه ۶۷ بود. جواب آزادیخواهان، این نعره ها بود و سیاهی و تاریکی. کسانی که روز را برای مردم شان آرزو داشتند و تلاش میکردند تا از کمترین حقوق انسانی ملتی تحت ستم دفاع کنند، در تاریکی سیاه، دل سیاهان حاکم جمهوری اسلامی به شب پیوستند تا روز را با فدا کردن جانشان برای خلق نزدیکتر کنند. جمهوری اسلامی با کشتار هزارن انسان مبارز در تابستان شصت و هفت در پی پاسخی به شکست های مفتضحانه خویش در ماه های قبل از اعدام ها بود.
کومه له در اطلاعیه های رسمی، همواره در سالهای اخیر با اطمینان اعلام داشته است که جنگ ایران و عراق با نوشیدن جام زهر برای کسی که سمبل رژیم اسلامی و صدور آن محسوب میشد و برای لشکریانی که شعار هشت ساله شان فتح کربلا و نجف بود، در سال شصت و هفت سرشکسته پایان می یافت. بدین ترتیب آینده رژیمی که یک دهه را با خون و جنایت و تجاوز به حقوق اولیه و جنگ بی حاصل سپری کرده بود، برای همه سردمدارانش در هاله ای از ابهام و تاریکی فرو رفت. دغدغه سران رژیم پس از جنگ - بر خلاف یاوه گویی های رایج پیش از ختم جنگ - به هیچ عنوان بازسازی نبود بلکه امنیت رژیم و جبران سرخوردگی در میدان های جنگ بود. به همین دلیل سران رژیم که جنگ را باخته بودند، زورآزمایی را به درون زندانها کشاندند. نسلی از مقاوم ترین فرزندان مردم که پشت میله ها حبس شده بودند، آزاد و دلاورانه می زیستند. سران رژیم خاموشی این مقاومت و از بین بردن این غرور و آزادگی و دلاوری را نشانه گرفتند. پاسدارانی که شکست خورده بودند، به درون زندان ها هجوم برده و شعار جنگ، جنگ تا پیروزی را به کریدور زندان ها کشاندند.
اما این فقط سران رژیم اسلامی نبودند که پس از خاتمه جنگ به امنیت رژیم شان چشم دوخته بودند، در آنسوی مرزها، لشکریان صدام با فرمان سرفرماندهی ارتش عراق از جبهه جنوب از فاو و بصره مستقیم به کردستان عراق انتقال داده شدند. در روز ٨/٨/۱۹٨٨ ( ۱۷ مرداد ماه ۶۷) صدام در فرمانی، هولناک ترین تصفیه نژادی و ملی را در کردستان عراق تدارک دید. چند ماه طول نکشید که طرح موسوم به "انفال " به اجرا درآمد و در کمتر از یکسال ده ها هزار تن از مردم کردستان قتل عام، زنده به گور و سر به نیست شدند، هزاران روستا به آتش کشیده و با خاک یکسان شد. جنبش ملی و آزادیخواهی کردستان می بایست برای تداوم حاکمیت بعث سرکوب شود.
به هر حال کشتار زندانیان سیاسی در تابستان شصت و هفت در کمال بیرحمی به انجام رسید. خاوران گورستانی در نزدیکی تهران که محل دفن شماری از این جان باختگان است، نماد بارز بخشی از این جنایت گسترده و مظهر مقاومت فداکارترین آرمان خواهان ایرانی است.
این آرامگاه بخشی از تاریخ مبارزه مردم و جنایتهای رژیم است. پاسداران جهل، جنایت و شب پرستان، با به خاک سپردن عاشق ترین زندگان، به صورت دسته جمعی، آنهم در منطقه ای پرت و دور افتاده و جدا از قبرستانهای عادی، فکر می کردند که می توانند بر راز جنایتی که مرتکب شدند سرپوش گذاشته و با ایجاد رعب و وحشت، مانع خانواده های آنها از بزرگداشت یاد و خاطره فرندانشان شوند. این خواسته رژیم نه تنها تاکنون به حقیقت نپیوسته بلکه خاوران هر سال پرشکوه تر از قبل میعادگاه هزاران مردمی است که هر کدام به دلیلی به ملاقات این نسل فداکار و مبارز خوابیده در این گورستان، می آیند.
مبارزات آزادیخواهانه مردم ایران نشان از عزم راسخ و پایدار این ملت در رسیدن به آزادی و عدالت اجتماعی است. امسال نیز برگزاری مراسم خاوران، با ممانعت نبروهای امنیتی جمهوری اسلامی روبرو شد اما یاد و خاطره قربانیان همواره جاودان خواهد ماند.
راز پایداری و مقاومت نسلی از مبارزان و نیز راز زبونی و وحشیگری حکومت در سالهای ۶۷ سینه به سینه نقل خواهد شد. کشف بخشی ازحقایق آنچه که گذشته است و بررسی اعمال تبهکارانه رژیم جمهوری اسلامی در زندانها، از جمله اقداماتی است که توانسته به افشای قتل عام انجام شده تاحدی کمک کند.
دولت محمود احمدی نژاد نه تنها مانند سایر دولت های قبلی این رژیم، در ادامه این سیاست ضد خلقی و ممانعت از برگزاری یاد این جانباختگان کوتاهی نکرده، بلکه با شدت بیشتری برخورد با خانواده این قربانیان را در سال یاد جانباختن شان ادامه داده است.
اینک در سالگرد پایداری دلیرانه نسلی از زندانیان مقاوم در ایران، قهرمانانی که با سر دادن سرود به استقبال مرگ رفتند و مرگ را همانند سران و طراحان این توطئه شوم زبون و خار شمردند، یادشان را گرامی می داریم و به احترام شان سر تعظیم فرود می آوریم.


دبیرخانه کومه له زحمتکشان کردستان
۱۰ شهریور ماه ۱٣۷٨ برابر با ٣۱ آگوست ۲۰۰٨