• علیرغم همه تلاشها امکان فروریزی و شکستن اندام نحیف سیاسی و سازمانی ج د ل در برابر بغرنجی ها کاملا متصور است. آیا باز هم می توان با کنار هم چیدن پازلهای مختلف فکری به راه خود ادامه داد و یا نشست سوم به نشست تعیین تکلیف تبدیل خواهد شد؟ ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۲۹ شهريور ۱٣٨۷ -  ۱۹ سپتامبر ۲۰۰٨

در راستای تدارک گردهمائی سراسری ج د ل در بلژیک، برخی از فعالین این مجموعه مسئولیت نگارش پیش نویس بیانیه سیاسی برای ارائه به اجلاس رابه عهده گرفتند و پس از مدتی پیش نویسی تنظیم گردید که به راستی تعجب برانگیز بود. هم ادبیات این نوشته، و هم شیوه بررسی مسائل سوپر بغرنج ایران، با بسیاری از نوشته های ج د ل متفاوت بود و برای اثبات این ادعا شما را به خواندن نوشته کوتاهی از سوی شورای هماهنگی جمهوری خواهان دمکرات و لائیک که در فاصله کمی پس از انتشار این پیش نویس منتشر شد و مقایسه آنها با یکدیگر ارجاع می دهم.

دوستان گروه پیش نویس متاسفانه در مقابله با بغرنجی های سیاسی منطقه و ایران، بجای بررسی و کنجکاوی، راه فرار را برگزیدند و با کنار هم گذاردن یکسری عبارات که هیچ معلوم نیست چه کسانی باید مسئولیت اجرائی آنرا به عهده بگیرند، سطح بیانیه سیاسی را به حد یک اعلامیه نیمه شورانگیز تنزل دادند. دوستان نویسنده بدون تردید با اندام نحیف ج د ل آشنائی دارند و با محدود کردن میدان مبارزه سیاسی، معلوم نیست کدام شیوه ها و کدام میدان ها را بعهده فعالان و همراهان ج د ل قرار داده اند و اگر نوشته کوتاه شورای هماهنگی مبنی بر جمهوری خواهان دمکرات و لائیک چه می خواهند منتشر نمی شد آنقدر موضوع از جدیت خارج می شد که جای چندانی برای بررسی باقی نمی گذاشت.

پیش نویس در هفت بند تنظیم گردیده است که در ذیل نگاهی به آن می افکنیم:

دلهره انگیزترین نکته عدم توجه به موقع دوستان به سقوط این نوشته به سطح یک اعلامیه بود.

۱- تاکید بیش از حد بر تغییرناپذیری و اصلاح ناپذیری رژیم از یکسو نشان از واهمه دوستان به غلطیدن در دام سازش دارد و از سوی دیگر میدان مبارزات سیاسی و اجتماعی را آنچنان محدود می کند که جائی برای مانورهای مطالباتی نگذارده و در نتیجه در تحلیل مبارزات تحسین برانگیز و موثر نهادهای اجتماعی داخل کشور ناتوان می ماند. در حالی که بسیاری از سازمانهای جدی در داخل کشور ضمن ارج نهادن به پیروزی در هر گام مبارزه، تلاش در فراختر شدن میدان نبرد و شرکت هر چه وسیعتر مردم دارند، پیش نویس نویسان به عبارت پردازی و کوبیدن بر طبل برچیده باد در می غلطند و از مبارزات روزمره فاصله بیشتری می گیرند. اسبی را که دوستان در این پیش نویس زین کرده اند نه برای تازاندن که بیشتر برای رماندن و گریختن آماده است.
۲- نکته دیگری که بطرز تاسف برانگیزی از دید دوستان پنهان مانده است جایگاه، چگونگی و میزان رابطه با نیروهائی ست که بدون شک بدون حضور آنها تعریف مجموعه ای که تا امروز تحت عنوان جمهوری خواهان دمکرات و لائیک معرفی میشد غیرممکن خواهد بود. پیش نویس هیچ کجا به نقش دین باوران لائیک و ملی گرایان ایران اشاره ای ندارد که اگر علت را فقط به فراموشی هم خلاصه کنیم قابل توجیه نیست.
٣- در برخورد با اصلاح طلبان اشاره ای به جنبش اصلاح طلبی در جامعه نداشته و آنجا که به پشت کردن اصلاح طلبان حکومتی به مردم می پردازد بحث را نیمه کاره رها می کنند چرا که اگر اصلاح طلبان به مردم پشت کردند آیا تا پیش از آن، رو به مردم داشتند؟ از چه زمانی پشت کردند؟ تا چه مقطعی رو به مردم داشتند؟
۴- از خطوط پیش نویس می توان به نتیجه رسید که یکپارچگی ایران مورد توجه جدی دوستان قرار دارد و با توجه به آرایش کشورهای دور تا دور ایران، و نقشه های شوم تجزیه که پیش نویس به آن اشاره دارد کدام توجه هات را در بیانیه ضروری می سازد؟
۵- در برخورد با بحران هسته ای ایران هم دوستان بجای پیش تازاندن به رماندن پناه می آورند. آژانس بین المللی و سازمان ملل به حق دو مرجع صلاحیت دار پیشنهاد می شوند اما همزمان دو نکته را فراموش میکنند که اولا چهارچوب رابطه آژانس با طرفهای مذاکره در ایران در بسیاری از موارد بافتن زبان مشترک بوده که گاها مورد پذیرش دولت امریکا نیز نبوده است و از سوی دیگر این خطر هم وجود داشته که گاها سازمان ملل متحد به اقتضای نیروهای قدرتمند جهانی عمل کند تا به مصالح مردم کشورها. در چنین شرایطی چه باید کرد؟
۶- در نوشته دوستان آمده است که ایران در آتش افروزی در منطقه و جهان نقش دارد. توضیح بیشتر این ادعا بسیار ضروری ست. در کدام کشورها؟ با کدام اهداف و به چه شکلی عمل می کند؟
۷- در حوادث چندسال اخیر لابی گری که عمدتا به شیوه نیروهای شریک در قدرت محدود بود به ابزاری به سازمانهای خارج از حاکمیت که پس از دهه ها تلاش پیروزی را دست نایافتنی تر یافته اند رسوخ کرده است و رد پای آن و مزه مزه کردن آن را زیر زبان برخی ها را می توان حس کرد و این واقعیتی ست که بیانیه به آن اعتراض دارد اما پرسش اینجاست آیا ج د ل در روابط با دیگر سازمانهای اپوزیسیون به گرایش به چلبی گری اشاره و اعتراض کرده است؟
٨- نکته دیگری که جای آن در تحلیل خالی ست بررسی روشن جنبش های گسترش یابنده در داخل کشور است. چرا علیرغم سرکوبهای روزافزون مبارزات، اوج و توان بیشتری می گیرد؟ کدام جنبش های کارگری، دانشجوئی، زنان و روشنفکری موردنظر و تائیدست و خواستها، توان، کامیابی ها و ناکامی های آنها در کجاست؟

تاکنون در نشست های سراسری علیرغم برخی دست آوردها، ج د ل تلفات سنگینی را متحمل شده است. این خطر در این اجلاس هم به چشم می خورد. برای رهائی از آن جزء درایت و تیز بینی راه دیگری متصور نیست. آیا چاره اندیشی شده است؟

علیرغم همه تلاشها امکان فروریزی و شکستن اندام نحیف سیاسی و سازمانی ج د ل در برابر بغرنجی ها کاملا متصور است. آیا باز هم می توان با کنار هم چیدن پازلهای مختلف فکری به راه خود ادامه داد و یا نشست سوم به نشست تعیین تکلیف تبدیل خواهد شد؟
پرسش مرکزی برای بسیاری از فعالان و همراهان جمهوری خواهان دمکرات و لائیک اینجاست: فروریزی یا فراروئی ؟؟

Alborz_jam@yahoo.se