اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۹ تير ۱٣٨۲ -  ۱۰ ژوئيه ۲۰۰٣

سه روز پیش هاشمی رفسنجانی اعتراضات اخیر در ایران را نسیمی خواند که از برابر قله دماوند عبور می کند. «دماوند» رفسنجانی و سایر سرگردگان حکومت دیروز اما از وحشت آن «نسیم گذرا» به خود لرزید. روز گذشته حکومت اسلامی برای جلوگیری از اعتراضات و تظاهرات دانشجویان و مردم ایران، با بسیج همه امکانات خود، شهرها را مانند بیگانه ای اشغال نظامی کرد و چهره سرکوب گر خود را عریان، در برابر دیدگان نه فقط ایرانیان که مردم جهان قرار داد. تعطیل دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی بدون اطلاع قبلی و به صورتی کاملا توطئه گرانه، تحمیل سیاست سکوت و سرکوب بر مطبوعات و رسانه ها، تهدید دانشجویان و مردم، گسیل انبوه نیروهای نظامی و مسلح به خیابان ها، برقراری یک حکومت نظامی غیررسمی و اعلام نشده، بازداشت و ربودن دانشجویان توسط جوخه های آدم ربایی و حملات وحشیآنه و خشونت آمیز به مردم معترض، از جمله اقداماتی بود که حکومت برای از سر گذراندن سالگرد هیجده تیر ماه تنها در عرض چند روز به آن ها توسل جست.
این اقدامات هر چند باعث مهار نسبی اعتراضات در سالروز یورش وحشیانه عوامل حکومت اسلامی به خوابگاه دانشگاه تهران شد، اما انزوا و تنهایی حکومت را نیز آشکار کرد، همان گونه که چهار سال پیش در حمله به کوی دانشگاه و آفریدن جنایاتی بی سابقه علیه دانشجویان عریان ساخته بود. حکومت سانسور، حکومت سرکوب، حکومت متکی بر سرنیزه، حکومت چماقداران، حکومت زور، حکومت ظلم، حکومت ضدآزادی و انسانیت... این سیمای واقعی جمهوری اسلامی ایران است.
تلاش این حکومت برای سرکوب مطالبات آزادی خواهانه مردم ایران و تحمیل یک سکوت گورستانی بر کشور ما با توسل به همه وسایل نامشروع، غیراخلاقی و خشن، اگر امروز هم به نتیجه ای برسد، فردایی نخواهد داشت. کیست نداند که ایران اکنون یک پارچه فریاد علیه حکومتی است که خود را آزادترین حکومت روی زمین می داند. فاصله ملت ایران با حکومت اسلامی اکنون به میزانی عمیق شده است که حکومت تنها با توسل به استبداد آشکار می تواند از خود حفاظت کند. فریادی که امروز به زور سیاست سرکوب و سانسور در گلو خفه می شود، فردا روزی بار دیگر طنین انداز خواهد شد. هیچ حکومتی نتوانسته است با توسل به نیروی نظامی و اختناق و دیکتاتوری عمر خود را جاودانه سازد. این سیاست تنها به سقوط حکومت ها شتاب می بخشد و جمهوری اسلامی ایران که در استفاده از این وسایل شتاب بی پایانی نشان می دهد سرنوشتی جدا از سرنوشت همه حکومت های دیکتاتوری و مستبد نخواهد داشت.
اقدامات حکومت، زمینه هرگونه هم زیستی میان مردم ایران و حاکمان کنونی را از بین برده است. ۱٨ تیر ٨۲ را باید به مثابه نشانه بارز رویارویی و تقابل تمام عیار حکومت اسلامی با مردم ایران به حساب آورد. این رویارویی و تقابل اگر امروز به مدد کاربست خشن ترین اشکال دیکتاتوری و اختناق سرپوش گذاشته می شود، اما شاید زودتر از آن چه که حاکمان تصور می کنند این بنای پوسیده را که به هر چه شباهت داشته باشد، از استواری و سرافرازی دماوند هیچ نشانی ندارد، ویران خواهد ساخت.
دیروز در میان انبوه مردمی که در محاصره سرنیزه حکومت فریادهای خود را فرو خوردند، یک پیام آشکار بود: ملت ما از پیر و جوان اکنون آتش زیر خاکستر است، آتشی که در اولین فرصت شعله خواهد کشید.