اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱۲ آبان ۱٣٨۷ -  ۲ نوامبر ۲۰۰٨

روز چهارشنبه ۲۹ اکتبر به همت همبستگی ملی ایرانیان- آتلانتا و تعدادی از ایرانیان فرهنگ دوست در شهر، روز کورش بزرگ جشن گرفته شد.
مراسم در سالن زیبای یکی از رستوران های شهر برگزار گردید. روی میز بزرگی، با مجسمه کورش بزرگ و در کنارش، گلدانی از گلهای زیبا همراه با منشور حقوق بشر، و یک کیک ویژه که روی آن
نوشته بود، تزیین شده بود. مراسم ساعت ۷ شب با شادباش و تبریک شروع شد. Happy Cyrus Day
آقای دکتر اسماعیل خویی سخنران برنامه بود که از کورش و اهمیت روز کورش سخن گفتند. فشرده ی گفتار ایشان در این نشست در گرامیداشت کورش بزرگ، با عنوان "نگریستن در کار کورش بزرگ"، چنین بود:

هستند هم میهنانی که کورش را از پیام آوران می شمارند. دلیل اینان این است که کتاب "آسمانی" پنداشته ی تورات با سپاس و ستایش از او یاد می کند. این که آیا پیام آور شمردن یا نا شمردن کورش چیزی به یا از بزرگی ی او می افزاید پرسشی ست که پاسخ من یکی بدان نمی تواند به جز "هیچ کدام" باشد، چرا که در خرد من گنجاندنی نیست که هیچ انسانی از مادر زاده بتواند- مگر در گمان و رویا – با چیزی در "فراکیهان"، که نمیدانیم و نمی توانیم بدانیم چیست و کجاست و چگونه است، پیوندی هوشمندانه داشته باشد یا بگیرد. پیام آور انگاشتگان را من آموزگارانی نام آور می شناسم که برخی از آموزه های هر یک، و بیشتر آموزه های برخی شان، به راستی درست و نیک و پاکدلانه نیز نیست. برای نمونه، بودا و زرتشت و عیسی به راستی از نیکمردان تاریخ تکامل انسان اند. محمد ابن عبدالله را، اما، من یکی از نیکخواهی و مهربانی و پاک نهادی ی یک بزرگ آموزگار اخلاق بی بهره می یابم. در چشم من او تنی از نبرد آیین آوران یا استراتژیست های بزرگ تاریخ است: سپه سالاری همچون آتیلا، هانیبال، اسکندر، چنگیز، و حتا ناپلئون یا هیتلر. او از تیره های گوناگون و پراکنده و دشمن خوی عرب می تواند ملتی یگانه پدید آورد و ایشان را برای کشور گشایی و – بر ویرانه های دو امپراتوری ی نیرومند پیش از خود – بنیاد نهادن امپراتوری ای بزرگ که آماده کند: امپراتوری ای که در آن "امت" گسترده و پر شمار "اسلام" سراسر سر سپردگان ناگزیر فرمانفرمایی ی عرب خواهند بود.
    کورش نیز از همین گونه نبرد آیین آوران و امپراتوری سازان بزرگ است. آنچه او را بر دیگر همتایان همزمان و پیش و پس از خود برجستگی های چشمگیر و خوشایند انسانی می بخشد همانا تفاوت های بزرگی ست که او با اینان دارد: در پندار و در کردار و به گفتار.
    در این راستا، بسنده خواهد بود که شخصیت و کار کورش، چون یک شاهان شاه، را با شخصیت و کار نوه ی او خشایار شاه برابر نهیم، آن هم به گفتاورد از افلاتون. افلاتون، در کتاب "نوامیس" یا "قوانین" خود، خستو می شود که چهار هنر اخلاقی-اجتماعی در فلسفه ی خود، یعنی خویشتنداری، دلیری، دانایی و دادگری، را از زرتشت آموخته است، و که، در دربار ایران، این چهار هنر به شاهزادگان آموخته می شده است.
    آموزاندن این هنرها به خشایار، اما، گویا در او چندان کارگر نمی شود. علت این چگوگی همانا پرورش درباری ی اوست که به دست و زیر نگاه کنیزان و للگان انجام می گیرد. ناز و نوازش چاپلوسانه ی اینان و در دسترس داشتن شاهزاده همه چیز جهان آن زمان را از خشایار نوجوانی میسازد خود خواه و دیگر آزار و ننر، که همگان از خرد و بزرگ را بردگان بی ارج خویش می یابد و خود را خدای و خدایگان همگان. به هیچ روی، پس، شگفتی آور نیست این که چنین کسی، چون به شاهان شاهی ی ایران می رسد، خودکامه ای خشک مغز و خون ریز باشد که حتا دریاها را نیز فرمانبر بی چون و چرای خویش بخواهد و بداند. از چنین قرمانفرمایی آیا شگفتی آور است اگر کارهای دیوانه وار سربزند؟
    نوشته اند که، در به یادم نیست کدامین سال از شاهنشاه بودن خویش،خشایارشاه بر آن می شود تا خواست و کار شکست خورده ی پدر را دیگر بار دنبال گیرد و بکوشد تا یونان را نیز از آن شاهنشاهی ی بسیار پهناور ایران کند. ستاره بینان و آسمان خوانان او پیشگویی می کنند چندمین ماه از ماه چندم آن سال، برای لشکر کشیدن دریایی ی ایران به اسپارت روز خجسته ای ست. پیش می آید، اما، که آن روز دریا سخت توفانی باشد. خشایارشاه سپاهیان نیروی توانمند دریایی ی خود را می فرماید تا، یکان یکان و هر یکی را تازیانه ای در دست، در کناره ی دریا صف کشند و موج های نافرمان را به تازیانه بندند و، بدینسان، دریا را کیفر دهند: بدین گناه که از رای و خواست شاهان شاه ایران سرپیچیده است!
    در برابر خشایار شاه و درست صد و هشتاد زمینه آن سوتر از او، پدر بزرگ اش کورش را داریم که فرزند کوهستان و سختی ها و درشتناکی ی زندگانی کردن در میان شبانان بود. ناداری و گرسنگی کورش نوجوان گاهگاه ناگزیر می داشت تا، به همراه شبانان، به راهزنی دست یازد. و نا گفته نگذارم، در همین جا، که همین واژه ی "راهزنی" راست که پژوهشگر نام آور و تاریخ پژوه والاگهر اسلام، الحاج الحجت الاسلام و المسلمین الناسید صادق الخلخالی، معروف به الجلاد القتال، در کتاب ارجمند خود درباره ی کورش "راه زنی" می خواندش و از خوانش نبوغ آسا نتیجه می گیرد که کورش نوجوان تن فروشی می کرده است! باری، فرزند کوهستان و پرورده ی شبانان، هم از آغاز کودکی، با گرسنگی، بی خان و مانی و رنج و شکنج انبوهه های گوناگون مردم نه تنها آشنا می شود که این همه را با استخوان و خون و گوشت وپوست خود می مزد و در می یابد. و چنین است که او ، چون به شاهان شاهی ی ایران می رسد و گستره ی شاهنشاهی ی خویش را تا بسی بیشتر از نیمی از جهان فرهنگمند آن روزگار می گستراند، فرمانفرمایی ست خردمند، درد آشنا، مهربان و مردم نواز. کورش سعدی وار بگویم، از بی ادبان زمان خویش ادب آموخت. او در رفتار همتایان خویش در کشورهایی همچون چین و مصر در نگریست و دریافت که ستم کردن بیرون اندازه به مردمان و برده داشتن ایشان بی بهره داشتن شان از هر گونه آزادی، در امپراتوری های بزرگ، برآیندی ندارد مگر پیوسته برشوریدن مردمان، بدان سان که روزگار امپراتوری سراسر به لشگر کشیدن و سرکوب کردن مردمان گوناگونی می گذرد که یوغ فرمانفرمایی ی آن امپراتوری را بر گردن می دارند. شاهنشاه خردمند و دورنگر ایران بر آن شد که زندگانی ی فرهنگی ی مردمان گوناگون ایران را با خودشان واگذارد و از ایشان به باژ و سرباز گرفتن سالانه بسنده کند و خشنود باشد. رفتار او با تیره ی یهود و آزاد گذاشتن ایشان در پرستیدن خدای و بر پا داشتن پرستشگاه ویژه ی خویش نمونه ای است از این دست. و با سپاس و ستایش یاد کردن تورات از آن بزرگمرد، به هیچ روی، از او پیام آوری نمی سازد. که جای هیچ غمی هم نیست.
    ستایش انگیزترین کار او، اما و البته، همانا ناروا کردن برده داری در شاهنشاهی ی پهناور خویش است. فرمان او که: در سراسر ایران زمین همگان آزادند و "هیچ کس نباید دیگری را به بردگی بگیرد"، همچنان که هست، بیانگر بینشی ست که از آن همتایان همزمان اش سده ها فرهیخته تر و پیشرفته تر است. و پاسخ این پرسش که انگیزه ی کورش در دادن این فرمان انسانگرایانه بیشتر سیاسی بوده است یا اخلاقی، هرچه باشد، از شکوه و والایی ی شیوه ی اندیشیدن او هیچ نمی کاهد. و ما ایرانیان، با نگریستن در این که، در میان انبوهه ی امپراتوران و شاهان و شاهنشاهان ایرانی و انیرانی، بزرگواری همچون کورش هخامنشی را نیز در تاریخ باستانی خویش داشته ایم ، سرافراز باشیم و به خود ببالیم.
زاد روز خجسته ی این دردانه ی سراسر تاریخ ایران زمین را به هم میهنان، و به آزادگان و آزادیخواهان و آزادی جویان جهان شاد باش می گویم.
سپاسگزارم."
پس از سخنرانی دکتر خویی و صرف شام، پرسش و پاسخ و گفتگوی همگانی آغاز شد. حاضرین فعالانه در گفتگو شرکت داشتند و با داشتن بزرگ مردی چون کورش بزرگ در پیشیبنه تاریخی و فرهنگی ایران، به خود می بالیدند و در اهمیت پاسداری و نگاهبانی از میراث فرهنگی و بازیافت فرهنگ ایرانی سخن گفتند. قرار شد که در سال آتی با برنامه ریزی، این روز هرچه گسترده تر جشن گرفته شود. پس از صرف کیک ویژه روز کورش، برنامه با سرود ای ایران، در ساعت ۱۰ شب به پایان رسید.