اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۰ شهريور ۱٣٨٣ -  ٣۱ اوت ۲۰۰۴

قتل عام زندانیان سیاسی که با فرمان مستقیم آیت الله خمینی در سال ۶۷ آغاز شد، روزها و شب های زیادی به درازا کشید. روزها و شب هایی دلهره آور که در جریان آن نه یک نسل، که سه نسل از فعالین سیاسی و آزادیخواه ایران را قتل عام کردند. اوج این روزها و شب های پراضطراب، مرداد و شهریور ۶۷ بود، اما تا صف دراز اعدامی ها به پایان برسد، زمستان سر رسید. آخرین قربانیان این جنایت هولناک را زمستان ۶۷ در خاک کردند. با این حال، به ابتکار گروهی از خانواده ها و بازماندگان این فاجعه، دهم شهریور ماه، سالروز این جنایـت نامیده شد. سمبل این روزها و شب های دراز که انگار پایانی نداشت...
از زمانی که اجساد بر هم انباشته در یک گور جمعی در خاوران، که مجریان جنایت فرصت نکرده بودند، آن را به درستی بپوشانند، توسط خانواده ها کشف شد و راز این جنایت هولناک را از پرده بیرون انداخت، تا روزهایی که خانواده های داغدار در برابر کمیته ها، صف های طویلی را تشکیل دادند تا بسته ای یا ساکی از وسایل بستگان و عزیزان اعدام شده خود را به رسم آخرین نشانه، تحویل بگیرند، کارزار نابرابری برای فاش ساختن این جنایت اغاز شد. کارزاری که در ابتدا، تنها گروهی از خانواده های اعدام شدگان و سازمان های سیاسی محرک آن بودند. حکومت اسلامی همه امکانات خود را برای سرپوش گذاشتن بر این جنایت به کار گرفت و دست اندرکارانش، تنها به اشاره ای اکتفا کردند که: «زندان ها را آب و جارو» کردیم!
هر روز که گذشت، فهرست اسامی جان باختگان این جنایت طویل تر شد و آن گاه که همگان بر این تصور بودند که این فهرست شوم به انتهای خود نزدیک می شود، تازه آشکار شد که: آن چه فاش شده است، تنها نوک کوه یخ است.
جهان، زودتر از ایران دریافت، در زندان های حکومت اسلامی چه بر سر فرزندان این آب و خاک رفته است. در ایران اما، تا سال ها سکوت بود و سکوت... فریادهای بی پژواک خانواده هایی که برای کوچکترین و پیش پا افتاده ترین حق خود، یعنی حق دانستن چگونگی اعدام و محل دفن و شاید وصیت نامه ای به جا مانده از عزیزانشان می کوشیدند، بی رحمانه سرکوب شد. این جنایت عظیم از معدود مواردی بود که جنبش اصلاح طلبانه نیز به آن بی اعتنا ماند. دلیل سکوت آنان که به تریبون های عمومی دسترسی داشتند و بر رسانه ها فرمان می راندند، پنهان نبود. در وقوع این جنایـت همه آلوده بودند. چپ و راست حکومت، با فرماندهی «امام» خود، دست های خویش را در خون زندانیان سیاسی شسته بودند. این قتل عام، محصول و دست پخت جناح «محافظه کار» نبود، که جناح «اصلاح طلب» افشایش کند. افشای این جنایت، افشای تمامیت حکومت و رسوایی از سر تا پای آن بود.
توطئه سکوت، به پنهان ماندن جنایت کمک نکرد. امروز در شانزدهمین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی ایران با صدای رساتری از این جنایت سخن می گوید. این روزها، از خاوران، که حضور انبوه جوانان در روز جمعه ششم شهریور ماه، گواه آگاهی و شهادت نسل جوان بر این جنایت بود، تا بی شمار وبلاگ های جوانان، پالتاک ها، سایت های اینترنتی و هر روزنی که می توان بدون هراس از سانسور و خفقان در آن سخن گفت، سخن از قتل عام سال ۶۷ است. شانزده سال تلاش خستگی ناپذیر آزادی خواهان و بازماندگان این فاجعه عظیم، چشم ملت ایران را بر این جنایت بزرگ گشوده است.
تنها حکومتی ها در این نجوا و گاه فریادی که سرتاسر ایران را در می نوردد، ساکت و خاموشند، اصلاح طلب و محافظه کار، در کنار هم به پیمان خود برای پنهان نگاه داشتن این قتل عام وفادار مانده اند. و شرم بر آنانی باد که از حقوق بشر و دموکراسی سخن می گویند و بر قتل عام چندین هزار زندانی سیاسی چشم می بندند.
امید به آن که گذشت زمان بر این قتل عام گرد فراموشی بسپارد، متحقق نشده است. فرزندان خردسال قربانیان این جنایت، اکنون رشید و بالغ شده و مکافات این جنایات را می طلبند. در شانزدهمین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی، چشم انداز باز گشودن پرونده این جنایت در برابر وجدان عمومی ملت ایران و مجامع بین المللی روشن و امیدبخش است. تلاش های خانواده های بازمانده از این قتل عام، برای یافتن وکلای شجاعی که این پرونده را در محاکم داخلی و جهانی به جریان بیاندازند، به موفقیت نزدیک می شود، کوشش آزادی خواهان برای طرح این جنایت در تریبونال ها و مجامع بین المللی ادامه دارد و می توان بیش تر از هر زمان امیدوار بود که تلاش مشترک همه آزادی خواهان ایران و بازماندگان فاجعه به کمک نهادهای بین المللی دفاع از حقوق بشر، سرانجام حکومت جمهوری اسلامی را به پاسخگویی در برابر این قتل عام مجبور سازد.
اخبار روز، دهم شهریور، همزمان با شانزدهمین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی در ایران، خاطره چندین هزار جان باختگان راه آزادی و عدالت و بهروزی مردم ایران را گرامی داشته، خود را با اندوه فراموش ناشدنی بازماندگان این فاجعه همراه می داند، به سهم خود مشوق هر تلاشی است برای واداشتن حکومت اسلامی ایران به شکستن سکوت و پاسخگویی نسبت به این جنایت.