اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۶ آذر ۱٣٨٣ -  ۶ دسامبر ۲۰۰۴

مسئولان قوه قضائيه و نهادهای امنيتی وابسته به آن، زندانيان پرونده مشهور به سايت های اينترنتی را وادار به نوشتن ندامت کرده اند. در روزهای اخير چندين نامه از طرف اين روزنامه نگاران منتشر شده که هر چند در فضای عمومی جامعه بازتاب درخوری نداشته، اما به نظر می رسد حکومت قصد دارد از اين ندامتنامه ها در جهت ادامه برخوردهای سرکوب گرانه ی خود بهره گيری کند.
اعتراف گرفتن از زندانيان سياسی، در جمهوری اسلامی، عمری تقريبا به اندازه ی خود اين حکومت دارد، اين پديده ضداخلاقی که از آغاز سال های شصت با اعتراف گيری از زندانيان مجاهد آغاز شد و در جريان سرکوب حزب توده ی ايران به اوج خود رسيد، بعد از آن نيز از سوی حکومت اسلامی همواره عليه مخالفين به کار گرفته شده است. اين اعتراف گيری ها در هر دوره هدف های مختلفی را دنبال کرده است. در نخستين سال های بعد از انقلاب، زندانيان سياسی را مجبور به نوشتن توبه نامه کرده و به زور بر صفحه تلويزيون ها ظاهر می کردند، تا در «جنگ سياسی» عليه مخالفين پيروز شوند. عوامل حکومت به اين وسيله می کوشيدند جريان های سياسی و مخالف را در سطح جامعه و در ميان افکار عمومی بی اعتبار سازند. اما دوران وادار کردن زندانيان به نوشتن ندامت، به چنين منظوری، مدت هاست سپری شده و افکار عمومی در ايران بعد از آگاه شدن به شيوه های وحشيانه اعتراف گيری و شکنجه در زندان های حکومت اسلامی، سخنانی را که تحت فشار گفته شده، باور نمی کند و به رسميت نمی شناسد و به اشکال مختلف، نسبت به قربانيان اين شکنجه ها و فشار ابراز همدردی می کند. دستگاه های سرکوبگر حکومت، در طول سال ها چنان بی اعتبار شده اند که اقدامات آن ها تنها نفرت عمومی نسبت به ادامه ی اين حکومت را تشديد می کند.
اعتراف گيری های اخير نمی تواند با هدف «مبارزه سياسی» عليه مخالفين صورت گرفته باشد. نه قربانيان تازه اين شيوه، چهره هايی هستند که بتوانند به چنين هدفی خدمت کنند و نه دستگاه سرکوب به بی اعتبار کردن مخالفين از طريق اين روش ها اميد دارد. هدف رواج دوباره اين شيوه نفرت انگيز، زمينه سازی برای سرکوب های بيشتر است. رئيس کميسيون امنيت ملی مجلس آبادگر با فاش کردن اين هدف، گفته است مجلس قصد پيگيری «اعترافات» قربانيان شکنجه و فشار را دارد. مقامات امنيتی و سياسی حکومت، با استفاده از اعتراف هايی که به زور بر زبان و قلم قربانيان خود جاری ساخته اند، در حال تشکيل پرونده های تازه و تدارک سرکوب های بيشتری هستند که قرار است اين اعترافات زمينه را برای آن ها آماده سازد.
بی توجهی افکار عمومی نسبت به اين ندامتنامه ها، به اين دليل که اعتراف گيری شيوه رسوا و شناخته شده ای است، دست مسئولان نهادهای قضائی و امنيتی را برای اجرای نقشه های خود باز می گذارد. هر اعترافی را بايد به مثابه تخته پرشی برای گسترش تور سرکوب و اختناق در نظر گرفت و با اعتراض به چنين اقداماتی، هزينه های ادامه ی اين روش ضدانسانی را برای مقامات قضائی و امنيتی بيشتر ساخت.