• دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب، بار دیگر خواست های خود را مطرح کرده و تاکید کرده اند که در راه آن ها به مبارزه ی خود ادامه خواهند داد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۴ آذر ۱٣٨۷ -  ۴ دسامبر ۲۰۰٨

بار دیگر در آستانه ی فرا رسیدن ١٦ آذر سالروز جنبش دانشجویی ایران هستیم. روزی که یادآور جدال تاریخی آزادی و ارتجاع در دانشگاه است. جدالی که مبارزه ی پیگیر دانشجویان ایران نشان از تداوم آن تا به امروز دارد. این جدال اما تنها به این روز خلاصه نمیشود. اعتراضات چند ماهه اخیر در دانشگاه ها نشان دهنده ی این است که چگونه دانشجویان مصممتر از همیشه در دفاع از خواسته های خود و مقابله با ارتجاع و پادگانی کردن فضای دانشگاه می ایستند. طی یکسال گذشته بیش از ٧٠ نفر از دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب در شهرهای مختلف دستگیر و روانه زندان شده و تحت شکنجه های جسمی و روحی قرار گرفتند. حکومت با تمام توان و امکانات خود اقدام به سرکوب دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب در سراسر ایران کرد اما تداوم و هرچه گسترده تر شدن مبارزه ی ما از ١٣ آذر سال ٨٦ تا به حال دلیل مستدلی است بر شکست دستگاه سرکوب در خاموش کردن ندای آزادی خواهی و برابری طلبی در ایران.
١٣ آذر ٨٦ شعارهای "دانشگاه پادگان نیست"، "برابری حقوق زن و مرد"، "نه به جنگ"، "اتحاد با جنبش کارگری"و... را با قدرت اعتراض هزاران نفر از دانشجویان دانشگاه های سراسر کشور چنان اعلام کرد و چنان به شعارهای اصلی اعتراضات دانشجویان تبدیل کرد که نه سرکوب های حکومت و نه تقلاهای برادران منتقد آن در ارگان های وابسته به حکومت نمیتواند این جنبش را مجبور به بازگشت بکند.
امتداد سرخ ١٣ آذر ١٣٨٦ تا به امروز با وجود تمامی سرکوب های حکومتی و بایکوت خبری مبلغان وطنی و منجیان جهانی دموکراسی و لیبرالیسم، چنان خطر و جدیت و اهمیتی یافته است که از شخص اول کشور تا طرفداران مشارکت انتقادی در انتخابات را به تکاپو انداخته است.
چند روز پیش وزیر علوم طی سخنانی به تکاپوی بی سابقه ی ارگان های سرکوب حکومتی در آستانه ی ١٦ آذر اعتراف کرد. بنا به گفته وی، در راستای مقابله با ضد انقلاب در روز ١٦ آذر مقام اول کشور (ولی فقیه) به دانشگاه میآید.
به راستی تاثیر فعالیت های دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب و برگزاری مراسم ١٣ آذر سال گذشته تا کجاست که مردان حاکمیت این چنین به تکاپو افتاده اند و شخص اول مملکتی را برای اولین بار در تاریخ جمهوری اسلامی در مقابله با دانشجویان به دانشگاه میاورند؟ به راستی در چه دوره ای به سر میبریم که هر صدای اعتراضی اینچنین اندام حاکمیت را به لرزه در میاورد؟
ما، دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب با شروع فعالیت هایمان از سال ٨٢ و مشخصا تحت این عنوان از خرداد ٨٥ بااعلام این شعار که "دانشگاه پادگان نیست" به جنگ نظامی کردن و بستن فضای دانشگاه ها و جامعه رفتیم و همانطور که امروز آشکار است نه تنها سکوت و خفقان نتوانست حاکم شود، بلکه طیف وسیعتری از دانشجویان و دانشگاه ها به سیاست و پراتیک مبارزه روی آوردند با این تفاوت که این بار این جنبش و رادیکالیسم آن نه تنها از نوع سازشکارانه و انجمنی و وابسته به جناح های حکومتی نیست بلکه از قابلیت های انکار نشدنی ای برخوردار است که آشکارا تبدیل به پایگاه و محل استقرار نیروی تغییر و آزادی خواهی و برابری طلبی شده است و همین مسئله است که تا این اندازه دستگاه سرکوب حاکم را به جنبش انداخته است.
امروز ما نسبت به اراده و حرکتی که در برنامه های تنظیم شده اش جامعه و دانشگاه را پادگانی باب میل خود تصویر کرده است با فریادی رسا می گوییم "نه" و خطاب به مردم، کارگران و زنان تحت ستم ایران اعلام میداریم که در شرایط کنونی که جنبش ما در موقعیتی حساس و ویژه به سر میبرد لازم است که با تمام آنچه در توان داریم و با اتحاد و همبستگی طبقاتی بیش از پیش در برابر این پادگانی شدن فضای زیست جامعه ایستاده و برای تحقق آرمان های انسانی خود بکوشیم.
ما امسال در اصول بر شعارها و روش های خود پای می فشاریم و آزادیخواهی و برابری طلبی را پاسخگوی نیازها و ضرورت های امروز جامعه ایران میدانیم و این نکته را علاوه بر تمامی دانشجویان، به تمامی کارگران، زنان و اقشار و گروه های دیگر جامعه یادآوری می نماییم.
ما، دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب به نمایندگی اعتراض رادیکال هزاران دانشجو در سراسر کشور اعلام میکنیم که مخالف پادگانی شدن فضای دانشگاه و جامعه هستیم و آزادی تشکل و بیان حق همه دانشجویان، کارگران، زنان و دیگر اقشار و گروه های جامعه است. اعلام میکنیم که همه زندانیان سیاسی باید فورا و بدون قید و شرط آزاد شوند. اعلام میکنیم که اتحاد ما با جنبش کارگری اتحادی ناگسستنی است و همچنین اعلام میکنیم که خواهان از بین رفتن هرگونه نابرابری و تبعیض جنسیتی در تمامی سطوح اجتماعی هستیم.
راهی که ما آغاز کرده ایم راهی نیست که با تهدید و بازداشت و زندان و شکنجه متوقف شود. موجودیت ما از جنس موجودیت جریانات ساخته ی جناح های حکومتی نیست که بنا به میل حاکمان هراز چند گاهی به جناحین غلت میزنند. ارعاب و سرکوب بر جنبشی که موجودیت خود را از تضادهای بنیادین اجتماعی میگیرد تاثیر بلندمدتی نخواهد داشت و به همین دلیل است که موج سرکوب آغاز شده از ١٣ آذر سال گذشته که همچنان ادامه دارد (و در روزهای اخیر به احضار و تهدید دوباره ی رفقایمان انجامیده است) حتی قدمی منجر به عقب نشینی ما از آرمان های انسانیمان نخواهد شد.
امسال در واکنش به حضور قدرتمندانه ی جنبش آزادیخواهی و برابری طلبی، حکومت در بالاترین مقام خود (رهبری) به مقابله با دانشجویان می آید. به سادگی قابل تصور است که دستگاه سرکوب تا چه اندازه ای محیط دانشگاه را در این روز امنیتی خواهد کرد. به فاصله ی کوتاهی از اعلام این خبر توسط وزیر علوم، طیف راست (دفتر تحکیم وحدت) خبر برگزاری مراسم خود را منتشر می کند تا اثبات دیگری باشد بر همسفرگی تاریخی پسران خلف سرکوبگران جنبش دانشجویی با پدرانشان. اما در چنین زمانه ای که چهره ها و سازمان های جاعل تاریخ به سازشکاری و فرقه گرایی و شعبده بازی های سیاسی روی آورده اند و در برابر یورش خصمانه ی سرمایه، که زیربنای اقتصادی اش را با حکومت نظامی سیاسی و فرهنگی در روبنا گره زده است، مقاومت و ابتکار دانشجویان آگاه و مبارز تضمین کننده ی تداوم راه آزادی خواهی و برابری طلبی است. حرکت دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب از همان ابتدای امر بر بطن مبارزه ی طبقاتی موجود در جامعه شکل گرفت و پشتگرمی آن به شور و انگیزه ی محرومان و ستمدیدگان جامعه برای دستیابی به آرمان هایشان بود و نه لابی های سازشکارانه با عاملین استبداد حاکم.
١٦آذر امسال اگر چه بر بستر تلاش برای سرکوب فعالان این جنبش می گذرد، اما این تلاش برای عقب گرداندن تاریخ به مضحکه ی عاملین آن خواهد انجامید. همانگونه که بارها اعلام کرده ایم تجمع اعتراضی و راهپیمایی تنها شکل فعالیت ما نیست و همچنین خواست آزادی و برابری در محدوده ی تنگ زمانی یک روز و یک مراسم مقید نیست، ١٦ آذر و اعتراض آن را به تمام روزهای سال بسط خواهیم داد. شکل های متنوع جنبش، پراتیک رزمنده و ابتکارات متغیر ما دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب، اثباتی است بر تداوم راه پرافتخارمان.

زنده باد آزادی!
زنده باد برابری!
دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب دانشگاه های سراسر کشور